του Άκη Γαβριηλίδη

Μετά από λούφα ορισμένων μηνών, κατά τους οποίους ο γνωστός παραβάτης καθήκοντος είχε αραιώσει τις εμφανίσεις του στο δημόσιο χώρο, πρόσφατα ο Παναγιώτης Ψωμιάδης επανεμφανίστηκε  δοκιμαστικά με δύο τοποθετήσεις που έκανε λίγο πριν και λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου.

Η πρώτη ήταν μία επιστολή προς στον Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Ενώσεων Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων Ημαθίας Γιώργο Αρβανίτη. Με την επιστολή αυτή ο Ψωμιάδης συνέχαιρε τον Αρβανίτη για το γεγονός ότι, όπως ανέφερε, απέρριψε μία προσφορά του επιχειρηματία Τζορτζ Σόρος να καλύψει τα έξοδα για την αγορά πετρελαίου ώστε να θερμανθούν τα σχολεία της Νάουσας, τα οποία αντιμετώπιζαν Συνέχεια →

 του Άκη Γαβριηλίδη

 Σε προηγούμενα σημειώματα, είχαμε ασχοληθεί με τη συγκρότηση και διάδοση του αφηγηματικού σχήματος «του ακραίου κέντρου» στην ελληνική δημόσια σφαίρα.

Τις τελευταίες μέρες τού 2013, το σχήμα αυτό επεκτάθηκε σε μία ακόμη πτυχή της κοινωνικής ζωής: τη γλώσσα. Αυτό συνέβη με το άρθρο του Θεοφάνη Τάση «Ορθογραφώντας τη βία» (χαρακτηριστικός ήδη ο τίτλος) που δημοσιεύθηκε στο protagon.gr.

Το άρθρο αυτό κάνει που κανείς απ’ ό,τι ξέρω δεν είχε κάνει ως τώρα τόσο ξεκάθαρα: λειτουργεί ως συνδετήρας ανάμεσα σε δύο διαφορετικές προβληματικές που ως τώρα δεν επικοινωνούσαν. Η πρώτη Συνέχεια →

 του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και αρκετό καιρό, κάποια χρόνια ήδη, έχει αρχίσει να εδραιώνεται στην ελληνική δημόσια σφαίρα o λεκτικός σχηματισμός «του ακραίου κέντρου», όπως τον έχουμε αποκαλέσει. Στο πλαίσιο του σχηματισμού αυτού, με ρητή επίκληση του «κράτους δικαίου» και της «ευρωπαϊκής παράδοσης» –και με άρρητη υιοθέτηση της αποικιοκρατικής/ οριενταλιστικής διάστασης της εν λόγω παράδοσης-, είθισται να καταγγέλλεται η βιαιότητα και η ανομία των λαϊκών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας και να υποδεικνύεται στους ενδιαφερομένους να την αποκηρύξουν (βλ. προηγούμενο σημείωμα γι’ αυτό το θέμα εδώ). Τελευταία δε, που δεν είναι πλέον τόσο συχνές οι σχετικές αφορμές, οι καταγγελίες στρέφονται κατά τυχόν πολιτικών κομμάτων –και ιδίως ενός συγκεκριμένου κόμματος- που κρίνονται ύποπτα για προσπάθεια υποκίνησης ή/ και εκμετάλλευσης τέτοιων εκδηλώσεων.

Όλα αυτά ήταν γνωστά. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη ότι πρόσφατα, με αφορμή τη γνωστοποίηση περί των τραπεζικών καταθέσεων κάποιων βουλευτών του εν λόγω κόμματος, η τεχνογνωσία από αυτή την προσπάθεια λεκτικής πειθάρχησης επιχειρείται να δοκιμαστεί και σε ένα νέο Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Την Κυριακή 30/9, ως γνωστόν, το Βήμα δημοσίευσε ως κεντρικό του θέμα άρθρο-ρεπορτάζ με τον τίτλο «Το πραξικόπημα που δεν έγινε».

Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε η εφημερίδα, (ή μάλλον ήδη από την προηγουμένη, διότι η πληροφορία είχε λίγο-πολύ διαρρεύσει), το άρθρο αντιμετωπίστηκε από όλους με δυσπιστία, καχυποψία και εχθρότητα.

Πρώτα απ’ όλα, φυσικά, οι φερόμενοι ως πρωταγωνιστές της ιστορίας την διέψευσαν κατηγορηματικά. Αυτό όμως φαντάζομαι ότι ήταν αναμενόμενο από όλους, περιλαμβανομένων και των συντακτών του Βήματος. Δεν είναι λογικό να αναμένουμε ότι θα βγει κάποιος και θα πει «ναι, μια που με ρωτάτε, πέρυσι σχεδίαζα ένα πραξικόπημα αλλά δεν μου βγήκε».

Το ίδιο έκανε και ο νυν υπουργός άμυνας. Και αυτό αναμενόμενο.

Πέραν όμως των καθαρά πολιτικών «παικτών», σε επίπεδο σχολιασμού δεν φάνηκε μέχρι στιγμής να πήρε κανείς σοβαρά το δημοσίευμα. Δεν έχω υπόψη μου κάποια κατατεθειμένη και επιχειρηματολογημένη άποψη στο δημόσιο χώρο, αλλά από προφορικές και ηλεκτρονικές ανταλλαγές φαίνεται να προκύπτει γενικά μία αίσθηση ότι «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα σήμερα».

Με ιδιαίτερη βιαιότητα και ένταση αντέκρουσε πάντως το δημοσίευμα ο χώρος της αριστεράς, και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, με πληθώρα σχετικών άρθρων και ηλεκτρονικών αναρτήσεων.

Αυτό εκ πρώτης όψεως είναι επίσης κατανοητό. Αλλά στις πρώτες αντιδράσεις υπάρχει μία τόσο Συνέχεια →

του Yann Moulier-Boutang

Τα πλεονεκτήματα των υπέρογκων χρεών

«Αν χρωστάς δέκα χιλιάδες λίρες, έχεις ένα πρόβλημα με την τράπεζα· αν χρωστάς δέκα εκατομμύρια λίρες, η τράπεζα έχει ένα πρόβλημα με σένα». Αυτός ο ωραίος κανόνας του Κέινς είναι καθολικός. Ίσχυε τότε για το γερμανικό χρέος που προέκυψε από τη συνθήκη των Βερσαλλιών (τις επανορθώσεις), αυτό το γερμανικό χρέος το οποίο δηλητηρίασε τις διεθνείς σχέσεις από το 1922 μέχρι το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που ήταν γνήσιο τέκνο του. Όσο μεγαλύτερο είναι το χρέος, τόσο λιγότερο είναι πιθανό να χρειαστεί να το αποπληρώσεις στο σύνολό του. Σήμερα έχουμε μεταφράσει την κεϋνσιανή διαπίστωση με το απόφθεγμα too big to fail (υπερβολικά μεγάλες για να χρεωκοπήσουν) σε σχέση με Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Την 1η Νοεμβρίου 2011, στο MEGARON PLUS, έλαβε χώρα συμπόσιο με τίτλο «Ο Εικοστός αιώνας στην ποίηση του Ελύτη. Η ποίηση του Ελύτη στον εικοστό πρώτο αιώνα». Στο συμπόσιο αυτό μίλησε μεταξύ άλλων και ο μουσικοσυνθέτης και πολιτικός κ. Μίκης Θεοδωράκης, το δε κείμενο της ομιλίας του αναρτήθηκε στο ιστολόγιο «Ο Μίκης και οι φίλοι του στην Κρήτη», όπου το είδα κι εγώ.

Διαβάζοντάς το, με σχετική έκπληξη διαπίστωσα ότι κύριο αντικείμενο ενασχόλησης του κειμένου αυτού, ακόμη κυριότερο κι απ’ τον Οδυσσέα Ελύτη, αποτελεί … ο υποφαινόμενος, και ειδικότερα το βιβλίο που είχα βγάλει το 2006 από τις εκδόσεις futura με τίτλο Η αθεράπευτη νεκροφιλία του Ριζοσπαστικού Πατριωτισμού. Ρίτσος, Ελύτης, Θεοδωράκης, Σβορώνος. Μετά από μία σύντομη, λίγο-πολύ συμβατική και Συνέχεια →

των Άκη Γαβριηλίδη – Σοφίας Λαλοπούλου

Eπί περίπου 48 ώρες, ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω όχι μόνο από την Ευρώπη, αλλά από τον κόσμο ολόκληρο –ή τουλάχιστον τα χρηματιστήρια του κόσμου ολόκληρου: το φάντασμα του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα.

Από τη στιγμή που αναγγέλθηκε ότι πρόκειται να γίνει δημοψήφισμα, χωρίς καν να έχει διευκρινιστεί ακόμα το ερώτημα, προκλήθηκε καθολικός πανικός και φρίκη. Η αναγγελία ακούστηκε σαν «πυροβολισμός στην μέση ενός κονσέρτου» [1]· βιώθηκε σχεδόν ως απρέπεια, ως έλλειψη σεβασμού προς τον συνομιλητή. Εθνικοί και κοινοτικοί αξιωματούχοι, αμερικανικοί οίκοι και Γιαπωνέζοι χρηματιστές, σύνεδροι της G20 και έγκριτοι δημοσιολόγοι, και φυσικά σύσσωμη η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αριστερή και δεξιά, εντός ή εκτός του τότε κυβερνητικού κόμματος (ή του νέου τύπου κόμματος που συνιστούν τα υγιώς σκεπτόμενα ΜΜΕ), συμμάχησαν προκειμένου αρχικά να «φέρουν στα συγκαλά του», και ταχύτατα να οδηγήσουν σε παραίτηση, τον άφρονα, λαϊκιστή και Συνέχεια →