του Άκη Γαβριηλίδη[i]

Στο Εντευκτήριο αρ. 39 δημοσιεύτηκε μελέτη του Τάκη Καγιαλή με τίτλο “Μοντερνισμός και πρωτοπορία. Η πολιτική ταυτότητα του ‘ελληνικού υπερρεαλισμού'». Την κεντρική θέση της μελέτης προσωπικά τη βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και γόνιμη, σε βαθμό που με έκανε να αναρωτηθώ μήπως θα ήταν δυνατό να δοκιμαστεί και σε ένα νέο αντικείμενο, εκτός του αρχικού της πεδίου. Στο παρόν λοιπόν κείμενο, όπως δηλώνει και ο τίτλος του, θα επιχειρήσω να προεκτείνω και να εφαρμόσω, στο μέτρο του δυνατού, ορισμένες από τις παρατηρήσεις του Καγιαλή στη στιχουργική παραγωγή του (αρχικώς) ποιητή Νίκου Γκάτσου.

1. Το “ύψιστο δίλημμα” και η επιλογή του Γκάτσου

Στην όλη συζήτηση περί των σχέσεων μοντερνισμού και πρωτοπορίας, περί του αν δηλαδή ο πρώτος αποτελεί έννοια ταυτόσημη, ευρύτερη, επάλληλη κ.τ.λ. σε σχέση με τη δεύτερη, δεν έχω να προσθέσω τίποτε. Ένα όμως στοιχείο από τη συζήτηση αυτή έχω την εντύπωση ότι προσφέρεται ιδιαιτέρως για να μας παράσχει μια κατανόηση των “περιπετειών” του Γκάτσου στη χώρα της νεοελληνικής τραγουδοποιίας: πρόκειται για αυτό που ο Καγιαλής, παραθέτοντας και τα λόγια του Γέητς, χαρακτηρίζει ως “ύψιστο δίλημμα του μοντερνιστή”. Για το ότι δηλαδή “ο μοντερνιστής αισθάνεται Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο γλωσσολόγος –και πολιτικός- Γεώργιος Μπαμπινιώτης φαίνεται ότι έχει βαλθεί να αναδειχθεί στον καλύτερο πελάτη αυτού εδώ του ιστολογίου.

Δεν είχα προλάβει να αναρτήσω το προηγούμενο σημείωμα όπου ανασκεύαζα τις ασυναρτησίες του περί «απεύθυνσης», και σήμερα συνέχισε τον ακατάσχετο βομβαρδισμό του επί της κοινής γνώμης μέσω συνέντευξής του στα ΝΕΑ με τον εύγλωττο τίτλο «Η γλώσσα δεν είναι ‘Μακεδονική’».

Όσα λέει εκεί, όπως και ο ίδιος ομολογεί, κατά το πλείστον είναι επανάληψη πραγμάτων ήδη ειπωμένων. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς ποιος ο λόγος να μπαίνει σε αυτόν τον κόπο. Μία εξήγηση που θεωρώ πιθανή (αν και όχι βέβαιη) είναι ότι, με αυτό τον τρόπο, ο ενδιαφερόμενος, έχοντας διαισθανθεί ότι η θέση στην οποία έχει ταμπουρωθεί μέχρι τώρα είναι περικυκλωμένη και μη υποστηρίξιμη, προετοιμάζει το κοινό του για ελιγμούς Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Βεβαίως, ένας γλωσσολόγος που εκπορνεύει την επιστήμη του (ή μάλλον, τους τίτλους του) δεν έχει σχέση με «Γράμματα», λέξεις και λεξικά. Ή, ακόμα χειρότερα: αυτήν που έχει, είναι πρόθυμος να την θυσιάσει για να κερδίσει λίγη δόξα και χειροκρότημα από το μαύρο μέτωπο του δεξιού λαϊκισμού και του κοινωνικού ρατσισμού της «αριστείας».

Γι’ αυτό και ο κ. Μπαμπινιώτης, μετά από τις λαθροχειρίες που επιχείρησε γύρω από το θέμα της «ανύπαρκτης» μακεδονικής γλώσσας και των δικών του παλινωδιών στο θέμα αυτό, σκέφτηκε να μπει κι αυτός στο χορό των αυτοδιορισμένων «αρίστων» οι οποίοι κουνάνε το δάχτυλο στους άλλους για άγνοια της γλώσσας, (ου μην αλλά και για αδιαφορία απέναντι σε «καίρια στοιχεία τής ύπαρξης και τής ταυτότητάς μας»), για να αποδειχθεί τελικά ότι άγνοια έχουν αυτοί.

Ο Μπαμπινιώτης λοιπόν αποφασίζει να κάνει τη χάρη στο κοινό του και να εγκύψει στο ερώτημα που του απηύθυναν «Σοβαροί, εγγράμματοι δημοσιογράφοι, επιστήμονες, εκπαιδευτικοί, ακροατές», εν μέσω καγχασμών («Και χα, χα, χα ….» –sic): Τι είναι αυτό το «απεύθυνση» κ. Μπαμπινιώτη; Υπάρχει τέτοια λέξη; Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Οι ακαδημίες γενικώς θεωρούνται συνώνυμο της στενομυαλιάς και της συντηρητικότητας, όπως μαρτυρεί και η ύπαρξη του όρου ακαδημαϊσμός. Ειδικά για την Ακαδημία Αθηνών, η οποία δεν έχαιρε ποτέ ιδιαίτερης φήμης και αποδοχής στην Ελλάδα, και πολύ λιγότερο διεθνώς, θα ταίριαζε μάλλον ο όρος σκοταδισμός. Παρά κάποιες δειλές προσπάθειες ανοιγμάτων τα τελευταία χρόνια, το ίδρυμα κάνει ό,τι μπορεί για να επιβεβαιώσει αυτή την κακή φήμη. Με πιο επιτυχημένη συναφώς κίνηση την ανάδειξη ενός πρώην δισκοβόλου και νυν πολιτικού μηχανικού και καθηγητή στατικής και σιδηρών γεφυρών στη θέση του προέδρου της.

Δεν θέτουν κανένα πρόβλημα φυσικά αυτές οι ιδιότητες από μόνες τους. Αυτό που θέτει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τον τελευταίο καιρό, από το στρατόπεδο που αντιτίθεται στην επίλυση της διαφοράς γύρω από το όνομα της Μακεδονίας, διατυπώνεται το (ρητορικό) ερώτημα «γιατί δεν προκηρύσσεται δημοψήφισμα από την ελληνική κυβέρνηση» για το ερώτημα αυτό, εφόσον «έτσι επιβάλλει η δημοκρατία». Το αίτημα αυτό ενίοτε το υποβάλλουν και φορείς οι οποίοι έχουν με τη δημοκρατία τόση σχέση όση ο διάβολος με το λιβάνι, όπως π.χ. η Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους.

Το αίτημα αυτό είναι παραπειστικό και αβάσιμο.

Η δημοκρατία, αντιπροσωπευτική ή οποιουδήποτε άλλου τύπου, επιβάλλει να αποφασίζει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η Athens Voice, από την ίδρυσή της, (επιδίωξε να) είναι φερέφωνο και όργανο έκφρασης ενός ρεύματος ας πούμε φιλελεύθερου-εκσυγχρονιστικού, σύμφωνα με τον αυτοπροσδιορισμό των φορέων του.

Εδώ και καιρό, σε σειρά σημειωμάτων σε αυτό εδώ το μπλογκ, έχω επισημάνει ότι το ρεύμα αυτό παρουσιάζει το εξής παράδοξο: ενώ οι αυτόκλητοι εκπρόσωποί του επικαλούνται υπέρ αυτών την ένταξη σε έναν ευρύτερο, ανοιχτόμυαλο χώρο ιδεών και την αποστασιοποίησή τους από τη στενόμυαλη «ελληνική κακοδαιμονία», όλα όσα πραγματικά λένε είναι διαφορετικά, έως αντίθετα, προς ό,τι συνήθως νοούμε ως φιλελευθερισμό, ενώ αντίθετα είναι πολύ περισσότερο κοντά προς όσα οι ίδιοι απαξιώνουν ως «παθογένειες τις ελληνικής πραγματικότητας».

Μία ακόμη, πολλοστή, απόδειξη περί αυτού προέκυψε τις πρώτες μέρες αυτού του χρόνου, όταν ανώνυμος –και μέχρι τώρα άγνωστος σε μένα- συνεργάτης του εντύπου ο οποίος υπογράφει με το αξιοπερίεργο ψευδώνυμο «το ελληνάκι», έκρινε σκόπιμο να ενημερώσει το κοινό, με σχετικό σημείωμα, ότι –προφανώς- μεταναστεύει, ή πάντως Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Δικαιολογημένα επικρίθηκε η κάπως ιδιόμορφη λεκτική επιτέλεση του αντιπροέδρου της ΝΔ Αδώνιδος Γεωργιάδη σχετικά με τον μπασκετμπολίστα Γιάννη Αντετοκούνμπο. Αξίζει όμως λίγο να αναρωτηθούμε, ποιοι ακριβώς είναι οι δίκαιοι αυτοί λόγοι; Φραστικά, η δήλωση δεν έχει κάτι μειωτικό για τον παίκτη, ούτε καν κάτι ανακριβές –πέραν βέβαια του ότι δεν γεννήθηκε «στη Νιγηρία» αλλά στα Σεπόλια. Αλλά αυτό το ανασκεύασε ήδη ο Γεωργιάδης. Οπότε, κατά τα λοιπά έχει τυπικά δίκιο να λέει ότι τον σέβεται και τον αγαπά. Λέω όμως «τυπικά» διότι η τοποθέτησή του ενείχε –προφανώς σκοπίμως- ένα διπλό μήνυμα: με τον τρόπο εκφοράς της, υπονόμευε αυτό που έλεγε με το περιεχόμενό της. Το να εκφωνείς λάθος δύο και τρεις φορές το όνομα κάποιου, και ιδίως ένα όνομα Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η 9η Νοεμβρίου 2018, (επέτειος της Νύχτας των Κρυστάλλων του 1938), θα μείνει στην ιστορία ως μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της Βουλής των Ελλήνων και του ελληνικού κράτους γενικότερα.

Τη μέρα αυτή, με ομόφωνη απόφαση όλων των κομμάτων, ή πάντως χωρίς κανείς από τους (ελάχιστους ομολογουμένως) παρόντες βουλευτές να φέρει αντίρρηση, τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη ενός ημιπαράφρονος Αλβανού τραμπούκου ο οποίος, βάσει σχεδίου –και προφανώς σε συνεννόηση ή και συνεργασία με μυστικές ή και φανερές υπηρεσίες ενός ξένου κράτους, του ελληνικού, όπως μαρτυρεί και ο εξοπλισμός του-, επιχείρησε, ευτυχώς χωρίς επιτυχία, να προκαλέσει πολεμική εμπλοκή.

Ο εγκληματίας αυτός, πριν σκοτωθεί (και όχι βέβαια «δολοφονηθεί», όπως προκλητικά Συνέχεια →