του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με μία ερμηνεία που αποτελεί κοινό κτήμα, οι ονομασίες «αριστερά» και «δεξιά» άρχισαν να χρησιμοποιούνται από την εποχή περίπου της Γαλλικής Επανάστασης και μετά, ως προσδιορισμοί των δύο βασικότερων –και αντίπαλων- πολιτικών τάσεων που υπάρχουν σε μια κοινωνία, της κατά τεκμήριο πιο προοδευτικής και της πιο συντηρητικής αντίστοιχα. Οι ονομασίες αυτές προέκυψαν λίγο-πολύ ενδεχομενικά: οφείλονταν στο ότι απλώς σε κάποια συνεδρίαση οι μεν έτυχε να καθίσουν από δω και οι δε από κει.

Έναν αιώνα περίπου αργότερα, οι προσδιορισμοί αυτοί άρχισαν να αποκτούν περιεχόμενο σε αναφορά με ένα πιο ουσιαστικό πολιτικό κριτήριο: το πρόταγμα του σοσιαλισμού και την συνακόλουθη ιδέα της επανάστασης. Αριστερός ήταν όποιος, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συμμεριζόταν ένα σχέδιο, επιθυμούσε και αγωνιζόταν για μία νέα κοινωνία, η οποία θα καταργούσε την καπιταλιστική εκμετάλλευση.

Ιδίως με βάση αυτόν τον ορισμό, καλό είναι να παρατηρήσουμε, καταρχάς, ότι οι δύο όροι είναι ασύμμετροι: στην μεν ιδιότητα του αριστερού αποδίδεται απολύτως θετική και τιμητική έννοια, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Όλοι εμείς οι πράκτορες της παγκοσμιοποίησης και του Σόρος, που μηχανορραφούμε μέρα και νύχτα για να υπονομεύσουμε τον πολιτισμό του ελληνικού λαού και την ορθόδοξη πίστη του, είμαστε δικαιολογημένα υπερήφανοι και ικανοποιημένοι για την περιφανή νίκη που σημειώσαμε χθες μέσα στην έδρα του αντιπάλου χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, και μάλιστα χωρίς καν ο αντίπαλος να καταλάβει τι συνέβη.

Ας συνοψίσουμε τι συνέβη:

χθες απονεμήθηκαν τα βραβεία «Θεοφανώ» στη Ροτόντα. Στη Ροτόντα, που εδώ και τριάντα χρόνια είχαμε επιχειρήσει να διεκδικήσουμε ως χώρο για τέλεση κοσμικών εκδηλώσεων, όπως π.χ. συναυλιών, αλλά είχαμε προσκρούσει στην αντίθεση, ενίοτε ένοπλη, των Χριστιανοταλιμπάν τραμπούκων οι Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με αφορμή και το περιστατικό του αντιεμβολιαστή στη Θέρμη της Θεσσαλονίκης που διεκδικεί αστρονομικά ποσά ως αποζημίωση για το … τεστ κορονοϊού στο οποίο κλήθηκε να υποβληθεί το παιδί του, ήρθε στη δημοσιότητα –και στην προσοχή των διωκτικών αρχών- μία οργάνωση (φάντασμα;), ή πάντως μία ιστοσελίδα με την επωνυμία «Έλληνες αυτόχθονες ιθαγενείς», η οποία επικαλείται το σύνταγμα και διάφορες περίεργες θεωρίες φυσικού δικαίου για να καλέσει τους πολίτες να «πάρουν την πατρίδα τους πίσω» από όσους «τους την κλέβουν».

Στην ιστοσελίδα, εξ όσων μπορώ να δω, δεν παρέχεται κάποια εξήγηση για την επιλογή της Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η επιτροπή «Ελλάδα 2021» έχει φτιάξει κάποια ολιγόλεπτα σποτ που παίζονται στην ελληνική τηλεόραση και ενημερώνουν το φιλοθεάμον κοινό για διάφορες πτυχές σχετικές με την επανάσταση του 21. Ένα απ’ αυτά έχει σχέση με τον εθνικό ύμνο. Μία φωνή οφφ λοιπόν διαβάζει ένα κείμενο, του οποίου η τελευταία φράση έχει ως εξής:

«η σύνθεση αυτή ορίστηκε ως εθνικός ύμνος της Ελλάδας το 1865 και της Κύπρου το 1966».

Για τον δεύτερο αυτόν ορισμό δεν αναφέρεται κανένα άλλο στοιχείο, σε αντίθεση με τον πρώτο για τον οποίο ο θεατής ενημερώνεται ότι τότε έγραψε ο Σολωμός το ποίημα, τότε το μελοποίησε ο Μάντζαρος, τότε το άκουσε ο βασιλιάς Γεώργιος και το ανακήρυξε «εθνικόν άσμα» κ.λπ.

Η λακωνικότητα αυτή δεν είναι περίεργη. Διότι ο ορισμός αυτός ήταν ελαφρώς ετσιθελικός και πολύ συζητήσιμης νομιμότητας. Έγινε με μονομερή απόφαση του Μακαρίου (τυπικώς του υπουργικού συμβουλίου, από το οποίο Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Όσο διαρκούσε η απεργία πείνας του Δημήτρη Koυφοντίνα, όλους εμάς που ζητούσαμε να γίνει δεκτό το αίτημά του, οι κυβερνητικοί, ή τρίτοι, μας ρωτούσαν καλοπροαίρετα ή λιγότερο καλοπροαίρετα: «Αν αύριο κάνει απεργία πείνας ένας εθνικιστής δολοφόνος, εσείς θα τον στηρίξετε και αυτόν;». Εγώ, όπως και αρκετοί άλλοι, απαντούσαμε απλώς «ναι» και κόβαμε εκεί την κουβέντα.

Τώρα που έληξε η απεργία και δεν λειτουργεί πλέον ο ηθικός εκβιασμός και η αυτολογοκρισία την οποία επιβάλλουν τα διάφορα «μην σπας το μέτωπο», «οι κριτικές βοηθάνε τον αντίπαλο» κ.λπ., μπορούμε να συνεχίσουμε αυτή την κουβέντα που τότε κόβαμε. Καθόσον με αφορά, λοιπόν, επιπλέον αυτού του «ναι, θα τον στηρίξω», είχα να πω και κάτι ακόμα το οποίο παρέλειπα τότε. Και αυτό ήταν ότι το «θα» αυτό είναι περιττό. Η ερώτηση δεν είναι υποθετική, είναι τωρινή· και έχει ήδη απαντηθεί: αυτό κάνω ήδη τώρα.

Οι όποιοι ενδοιασμοί που απέτρεψαν κάποιους από το να στηρίξουν το αίτημα του Koυφοντίνα, ή που έκαναν άλλους να τον Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ακριβώς το διάστημα που ετοιμάζεται να γιορτάσει το επαναστατικό γεγονός που υποτίθεται ότι αποτέλεσε τη βάση της ύπαρξής του, το ελληνικό κράτος, όπως όλα δείχνουν, ετοιμάζεται να δολοφονήσει διά παραλείψεων, πανηγυρίζοντας μάλιστα γι’ αυτό, τον Δημήτρη Koυφoντίνα.

Η σύμπτωση αυτή είναι εξόχως ειρωνική. Διότι, αν εξετάσουμε συγκριτικά την ύπαρξη και τη δράση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ή π.χ. της επικεφαλής των εορτασμών Γιάννας Αγγελοπούλου, με εκείνη του Koυφoντίνα, θα δούμε ότι μεγαλύτερη σχέση με όσα έγιναν το 1821, και με όσους τα έκαναν, έχει φυσικά ο δεύτερος, όχι οι πρώτοι.

Το 1821 έδρασαν τα κουμπούρια. Τα κουμπούρια αυτά τα κρατούσαν ως επί το πλείστον άτακτοι, αντάρτες. Όχι πάντως τακτικός Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε διαδικτυακό άρθρο του, ο στιχουργός, μεταφραστής, κριτικός θεάτρου και κατά καιρούς διάφορα άλλα πράγματα που αναφέρεται στον τίτλο, αφού περάσει γενεές δεκατέσσερις κάποιους μη κατονομαζόμενους Αμερικανούς πανεπιστημιακούς για παραπτώματα τα οποία ψευδώς και χωρίς κανένα στοιχείο τούς αποδίδει, καταλήγει με μία κορώνα που αναπαράγει τον αναπόφευκτο ελληνοβαρεμένο μύθο:

Σκεφτείτε μόνο πως, όταν ιδρύθηκαν οι ΗΠΑ, για μια ψήφο έχασαν την ευκαιρία να είναι γλώσσα τους η αρχαία ελληνική!!!

Τα τρία θαυμαστικά με τα οποία καταλήγει αυτή η πρόταση, όπως και η αμέσως προηγούμενη, είναι ήδη ένδειξη για έναν λόγο μπαρουφολογικό-εθνοψεκασμένο. Και πράγματι, το να συνεχίζει να διακινεί κανείς Συνέχεια →

του Τσαβντάρ Μαρίνοβ

Για να κατανοήσουμε την περίπλοκη πολιτική κατάσταση στη χερσόνησο των Βαλκανίων, μερικές φορές μπορεί να είναι χρήσιμο να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα υπό μορφή υποθέσεων του μη πραγματικού. Για παράδειγμα, μπορούμε να φανταστούμε τη Γερμανία να απαιτεί από τη Βιέννη να αναγνωρίσει επίσημα ότι ο Μότσαρτ ήταν Γερμανός προκειμένου να ενταχθεί στην ΕΕ; Ή τη Γαλλία να παράγει τόνους πολεμικής βιβλιογραφίας για να αποδείξει ότι η βελγική και η ελβετική ταυτότητα είναι «τεχνητή»; Ή Γερμανούς μελετητές να επιμένουν ότι οι Κάτω Χώρες και η Βελγική Φλάνδρα πρέπει να παραδεχτούν ότι μιλούν μια ποικιλία Plattdeutsch και να επαναφέρουν τον όρο (Neder)Duits ως «παραδοσιακό» όνομα για την ολλανδική τους γλώσσα; Ή την Αυστρία να μπλοκάρει την ένταξη της Σλοβενίας στην ΕΕ με την αιτιολογία ότι η τελευταία είναι «προϊόν ολοκληρωτισμού» ­-αφού ιδρύθηκε πρώτα από τον κατά το ήμισυ Σλοβένο δικτάτορα Τίτο επί κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας;

Όσο παράλογο κι αν ακούγεται, Βούλγαροι ακαδημαϊκοί και πολιτικοί επαναλαμβάνουν ανάλογους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εμμένοντας στη αγκύρωσή του πάνω στο μεταξικό παραμύθι της τρισχιλιετούς ενότητας και του ελληνοχριστιανισμού με μια εμμονή που έχει τα χαρακτηριστικά της διαστροφής («ξέρω ότι δεν είναι αλήθεια αλλά μου δίνει νόημα και απόλαυση και γι’ αυτό το συνεχίζω»), το ελληνικό κράτος παράγει διαρκώς και νέες παραλλαγές αυτής της μυθοπλασίας, βρίσκοντας πεδίον δόξης λαμπρό και στα νέα ηλεκτρονικά (πολυ)μέσα. Και, δι’ αυτών, παράγει κάθε φορά νέα μαργαριτάρια και νέες μεταμοντέρνες παραλλαγές της αισθητικής της δικτατορίας.

Το τελευταίο εξ αυτών ήταν μία επικαιροποίηση της ημέρας της πολεμικής αρετής των Ελλήνων, η οποία εορτάσθηκε χθες 21 Νοεμβρίου, ημέρα των Συνέχεια →