του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με ενθουσιώδες –και απολύτως σοβαρό- δημοσίευμα του ιστοχώρου Lamia Now, την περασμένη Τρίτη 5 Νοεμβρίου στην Αταλάντη έλαβε χώρα μια εκδήλωση που αποτελεί ένα αριστούργημα εθνικιστικού σουρεαλισμού. Ο Μποστ θα ήταν περήφανος να είχε φανταστεί σε κάποια γελοιογραφία του αυτή την ολόψυχη επιτέλεση εθνικιστικού κιτς και επινοημένης παράδοσης: επρόκειτο για τα αποκαλυπτήρια σιδερένιου γλυπτού που αναπαριστά τον μυθικό ήρωα Αίαντα Λοκρό, παρουσία διδασκάλων, μαθητών, ενός αρχιμανδρίτη, εκπροσώπων της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» η οποία χρηματοδότησε το πατριωτικό αυτό έργο (ένας εκ των οποίων έφερε το απίθανο –και ομολογουμένως ταιριαστό εν προκειμένω- όνομα Γαβριήλ Φονιάς), και τέλος μίας αρχαιολόγου η οποία έβγαλε τον σχετικό λόγο.

Σε αυτόν, μεταξύ άλλων, υποστήριξε τα εξής:

Από αυτόν εδώ τον τόπο, από το βασίλειο του Αίαντα, ξεκίνησαν —όπως μας παραδίδει ο Όμηρος— σαράντα πλοία με μαύρα πανιά για τον Τρωικό Πόλεμο. Πλοία που ταξίδεψαν για την τιμή της Ελλάδας, αλλά δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Μαζί τους ταξίδεψε και ο θρυλικός βασιλιάς των Λοκρών, ο Αίας, ένας θρύλος που έφτασε ως εμάς, 3300 χρόνια μετά. Ο Αίας ο Λοκρός δεν ήταν μόνο πολεμιστής. Ήταν πρότυπο ανδρείας, πίστης και τιμής.

Αμέσως αμέσως είναι ορατή η πρώτη λαθροχειρία στη χρήση της διατύπωσης «τιμή της Ελλάδας».

Πρώτον: το να αποδίδουμε στον Όμηρο μια τέτοια φράση είναι ανιστόρητο (και αφιλολόγητο). Οι όροι «Ελλάδα, Συνέχεια →

Σε πείσμα των καιρών, το ΜÉΓΚΛΕΝ φέρνει πίσω τα λόγια

του Τζέρρυ Κίσσλιντζερ

«Η γλώσσα είναι κατοικία της ύπαρξης», έγραψε ο φιλόσοφος Μάρτιν Χάιντεγκερ. (Ή έτσι λένε κάποιοι –μήπως έχω διαβάσει Χάιντεγκερ νομίζετε;). Αν είναι έτσι, τότε οι παραδοσιακά σλαβόφωνοι πληθυσμοί της βόρειας Ελλάδας εδώ και καιρό είναι άστεγοι, η γλώσσα τους καταπιεσμένη, η συλλογική τους ταυτότητα κατεψυγμένη.

Είναι αλήθεια πως κατά περιόδους υπήρξε μια απόψυξη, ειδικά μετά την αμφιλεγόμενη Συμφωνία των Πρεσπών του 2018 μεταξύ της Ελλάδας και τη Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Μερικές φορές μπορείτε ν’ ακούσετε τη μακεδονική τους γλώσσα να τραγουδιέται δημόσια στα χωριά και τις πόλεις της περιοχής αυτές τις μέρες, παρ’ όλα αυτά όμως, οι δημόσιες επιτελέσεις μπορεί να διακοπούν ανά πάσα στιγμή. Τώρα, ένα σημαντικό πρότζεκτ, το ΜΈΓΚΛΕΝ: Τραγούδια με λόγια από την περιοχή Μογλενών-Καρατζόβας, δημιούργησε έναν νέο δημόσιο χώρο για Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, οι υπεύθυνοι της ΕΛΑΣ ανακοίνωσαν ότι, «μετά από μεθοδική και επισταμένη έρευνα» (μία μεθοδικότητα την οποία αντιθέτως δεν επιδεικνύουν όταν πρόκειται π.χ. να οδηγήσουν στο αυτόφωρο Κρητίκαρους παρατρεχάμενους δεξιών πολιτευτών που δολοφονούν ασχέτους ανθρώπους με Πόρσε), εντόπισαν τον νεαρό ο οποίος εικονίζεται σε βίντεο να ειρωνεύεται και να φτύνει άγαλμα του Κατσαντώνη σε πλατεία του Κορδελιού στη δυτική Θεσσαλονίκη. Εις βάρος του νεαρού σχηματίστηκε δικογραφία για προσβολή συμβόλων ή τόπων ιδιαίτερης εθνικής ή θρησκευτικής αξίας.

Η διατύπωση αυτή είναι παρμένη από το άρθρο 191 ΠΚ. Σύμφωνα με αυτό, «με φυλάκιση έως δύο έτη ή χρηματική ποινή […] τιμωρείται όποιος τελεί πράξεις ρύπανσης ή φθοράς σε τόπους ιδιαίτερης εθνικής ή θρησκευτικής σημασίας καθώς και σε χώρους φύλαξης νεκρών ή νεκροταφεία και προκαλεί έτσι φόβο ή ανησυχία σε αόριστο αριθμό ανθρώπων».

Από την παράθεση και μόνο γίνεται σαφές ότι το αδίκημα αυτό δεν τελέστηκε. Διότι: α) καμία πράξη ρύπανσης ή Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Χθες, σε λογαριασμό κοινωνικής δικτύωσης με την επωνυμία e-enimerosi, δημοσιεύτηκε η κάτωθι ανάρτηση.

Το κείμενο ήταν αυτό όλο κι όλο. Δεν δινόταν καμία άλλη εξήγηση, όπως ας πούμε γιατί η ανάρτηση να γίνει ειδικά τώρα και όχι οποιαδήποτε άλλη μέρα. Φαντάζομαι ότι οι e-enimerωτές θα είχαν κάποιο κενό στη ροή τους και σκέφτηκαν να το μπαλώσουν με την εύκολη λύση: ακόμα μια αναπαραγωγή του αφηγήματος «το μεγαλείο του ελληνισμού και οι κακοί ξένοι που μας κλέβουν την απόλαυση».
Και πράγματι, η λύση αυτή είχε την αναμενόμενη ανταπόκριση: τη στιγμή αυτή που γράφω υπάρχουν σχεδόν 300 θετικές αντιδράσεις. Πολλές απ’ αυτές προχωρούν και διατυπώνουν ρητά την απαίτηση επιστροφής:

Πίσω!!!!! Ελλάδα. Και γρήγορα

ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΛΗΣΤΑΡΧΟΙ ΦΕΡΤΕΤΑ ΤΩΡΑ ΠΙΣΩ !!!! ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΚΟΥΝ !!!

Χώρες χωρίς παρελθόν μας έχουν κατακλέψει και κερδίζουν εις βάρος μας!!

Αληταραδες Εγγλέζοι!! Πόσα έχετε κλέψει ρε λαμογια? Και πόσες χώρες μαζί με την Ελλάδα?

Εκτός από τα μάρμαρα έχουμε κ πλήθος αγγείων εκεί Κανείς δε μιλάει για αυτα

Το αστείο είναι ότι η λύση αυτή εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε κάθε άλλο παρά εύκολη. Το κείμενο πιάνει μιάμιση σειρά, και, σε αυτήν, υπάρχουν τέσσερα λάθη. Με πιο χονδροειδές φυσικά το «του Αμαζονίου», το οποίο δεν παρέλειψαν κάποιοι σχολιαστές να επισημάνουν, με αποτέλεσμα τελικά να διορθωθεί. Όπως και τα υπόλοιπα λάθη, πλην του «στο Βρετανικό Μουσείου» το οποίο ακόμη αυτή τη στιγμή παραμένει έτσι.

Η φύση των συγκεκριμένων λαθών δείχνει καθαρά ότι το κείμενο αυτό προέκυψε από μηχανική μετάφραση από τα αγγλικά. Στα αγγλικά το όνομα γράφεται Penthesilea, ενώ η βασίλισσα των Αμαζόνων λέγεται Amazon queen –ακριβώς όπως και η βασίλισσα του Αμαζονίου.

Το γεγονός όμως ότι, για μια ανάρτηση που υποτίθεται ότι θεμελιώνει απαίτηση επιστροφής του τεχνουργήματος από την Αγγλία στην Ελλάδα, χρειάζεται μετάφραση, ακριβώς, από τα αγγλικά of all languages, είναι εξόχως ειρωνικό και μετατρέπει το εγχείρημα σε ένα μεγαλειώδες αυτογκόλ.

Αυτό που κάνει επιπλέον εντύπωση είναι ότι, από τα πλήθη που απαιτούν την επιστροφή, κανείς δεν φαίνεται να συνειδητοποιεί αυτό το αυτογκόλ, ούτε να βλέπει κάποια αντίφαση ή άλλο πρόβλημα στο γεγονός ότι όσοι/-ες εμφανίζονται ως νόμιμοι και αποκλειστικοί ιδιοκτήτες του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού εμφανίζονται ως ουσιωδώς άσχετοι με αυτόν (καλά καλά με τον νέο ελληνικό πολιτισμό δεν τα πολυκαταφέρνουν).

Αφού είναι λοιπόν άσχετοι, πού θεμελιώνεται αυτή η απαίτηση επιστροφής ακόμη και αγγείων, δηλαδή φορητών αντικειμένων που εξ αρχής φτιάχτηκαν για να κυκλοφορούν και που η απουσία τους δεν διαταράσσει καμία αρχιτεκτονική ενότητα;

Κατά ένα μέρος, είναι σαφές ότι θεμελιώνεται απλώς σε μια κυνική επιδίωξη και προσδοκία πλουτισμού.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Νομίζω ότι περιστατικά όπως το συγκεκριμένο μας βοηθούν να συνειδητοποιήσουμε ότι, επί πολύν καιρό, η νεοελληνική κοινωνία έχει πειστεί για μια ουσιοκρατικού, για να μην πω καθαρά μαγικού χαρακτήρα καταγωγική σχέση της με την ελληνική αρχαιότητα, την θεωρεί ως δεδομένη· για πολλούς/-ές, δεν έχει καμία ισχύ η σκέψη ότι η όποια σχέση ενός σημερινού ανθρώπου με έναν αρχαίο πολιτισμό δεν μπορεί παρά να είναι, ακριβώς, πολιτιστική, δηλαδή διανοητική, άρα ενδεχομενική, όχι ουσιοκρατική και μια για πάντα δεδομένη βάσει κάποιου βιολογικού ή άλλου ντετερμινισμού. Και ότι αν έχουμε δύο συγχρόνους, τους Α και Β, οι οποίοι ερίζουν για το ποιος δικαιούται να αναγνωριστεί ως συνεχιστής κάποιου αρχαίου πολιτισμού, και ο Α δεν μπορεί να επικοινωνήσει αυτοτελώς με τον πολιτισμό αυτόν παρά μόνο μεταφράζοντας –αδέξια και με λάθη- όσα λέει για εκείνον ο Β, τότε η αξίωσή του έχει μηδαμινή πειστικότητα σε ένα διεθνές ακροατήριο.

του Άκη Γαβριηλίδη

Χάρη στις αμπώτιδες και τις πλημμυρίδες του αλγορίθμου των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σχετικά πρόσφατα διαπίστωσα ότι ο (αντι)μακεδονικός αγώνας των Ελλήνων εθνικιστών εξακολουθεί να μαίνεται, αλλά τώρα πλέον έχει αγκιστρωθεί, ακριβώς, στα ΜΚΔ ως τελευταίο καταφύγιο. Σε αυτά, κάποιες δεκάδες ίσως ελληνοτρόλλ παίρνουν σβάρνα ό,τι ανάρτηση βρουν που να συνδέεται με την Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας, ακόμη και αν την έχει κάνει π.χ. η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Χάντμπολ (το παράδειγμα είναι πραγματικό, όχι επινοημένο), και αρχίζουν την ηρωική –όσο και μάταιη- αντίσταση, «διδάσκοντας» με ύφος χιλίων καρδιναλίων τους «αμαθείς» ότι «η χώρα αυτή δεν πρέπει να λέγεται Μακεδονία».

Και πώς πρέπει να λέγεται; Επ’ αυτού, διαπίστωσα μία εξέλιξη που νομίζω ότι είναι σχετικά πρόσφατη: στις Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, δεν είναι ξεκάθαρο αν θα γίνει/ έγινε η εκδήλωση που είχε αναγγελθεί στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με τίτλο «The Republic of North Macedonia and Greece: Perspectives of Cultural Collaboration: The Macedonian Language». Είναι γνωστή η λυσσαλέα αντίδραση των γνωστών αντιδραστικών κύκλων της Θεσσαλονίκης, του «σκοτεινού Βαρδάρη», εδώ και κάποιες μέρες. Χθες έγινε γνωστή η θλιβερή ανακοίνωση των πρυτανικών αρχών του ΠΑΜΑΚ, η οποία στην ουσία δικαιώνει τους τραμπούκους και τους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ποια δύναμη μπορεί να κάνει το Πρώτο Θέμα, το Newsbomb, το tromaktiko και άλλα ευαγή σάιτ που δεν φημίζονται για την αγάπη τους προς την επιστημονική αλήθεια να προβάλλουν με απερίφραστα θετικό τρόπο έναν λόγο που καταρρίπτει φαντασιώσεις γύρω από τους τάφους της Βεργίνας και την αρχαία μακεδονική δυναστεία, βάζοντας μεγαλόστομους τίτλους όπως «Μέγας Αλέξανδρος: Η Αγγελική Κοτταρίδη Αποκαλύπτει την Αλήθεια για τον Μυθικό Ιερό Χιτώνα!»;

Το πιθανότερο: η επιθυμία τους να συντηρήσουν μιαν άλλη, παλαιότερη και ήδη εδραιωμένη φαντασίωση γύρω από τους τάφους της Βεργίνας και την αρχαία μακεδονική δυναστεία, η οποία απειλείται από την εμφάνιση της νέας.

Αυτό που ενοχλεί σε αυτήν την νέα φαντασίωση, και στην διάδοσή της από τα ΜΜΕ, είναι ότι, στα σχετικά άρθρα, Συνέχεια →

του Πέτρου Καρατσαρέα

Στην Ελλάδα, όταν κάποιος·α πει ότι είναι γλωσσολόγος, οι περισσότεροι άνθρωποι θα σκεφτούν το Γιώργο Μπαμπινιώτη, ειδικά αν δεν έχουν σχέση με τις ανθρωπιστικές επιστήμες ή γενικότερα τον ακαδημαϊκό χώρο. «Α, σαν το Μπαμπινιώτη;», ίσως ρωτήσουν. Η εύκολη λύση και διαφυγή είναι να απαντήσει κανείς «ναι» και να αλλάξει θέμα συζήτησης. «Εσείς με τι ασχολείστε;», έχω ρωτήσει στο παρελθόν όταν με παρομοίασαν με τον πανεπιστημιακό μου δάσκαλο. Η ειλικρινής απάντηση όμως είναι «όχι· δεν έχω και δε θέλω ποτέ να έχω καμία σχέση με ό,τι λέει και ό,τι κάνει».

Για το ευρύ κοινό, το όνομα Μπαμπινιώτης συνδέθηκε με την επιστήμη της γλωσσολογίας στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν λίγο καιρό μετά την έκδοση του Λεξικού της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, ο Μπαμπινιώτης βρέθηκε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με ενημέρωσαν πρόσφατα ότι κάποιος ψευδώνυμος λογαριασμός στο facebook –ονόματι «Protocols Without Zion»- μας έκανε την τιμή να ασχοληθεί με το παρόν ιστολόγιο, και με εμένα προσωπικά, καταρτίζοντας έναν σχετικό φάκελο αποκλειστικά και μόνο με βάση το κριτήριο εάν όσα δημοσιεύουμε είναι … υπέρ κάποιου συγκεκριμένου κράτους ή όχι.

Ένα κριτήριο ομολογουμένως πρωτότυπο, το οποίο ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι ήταν δυνατό να χρησιμοποιήσει κανείς ως βάση για να ταξινομήσει τα γραπτά μου.

Πριν πάμε σ’ αυτό, όμως, για να μην περιγράφω εγώ την ανάρτηση, είναι πιο πρακτικό να την αναπαράγω αυτούσια παρακάτω[1].

Ο Ακης Γαβριηλίδης (που σε γενικές γραμμές, αρκετές φορές γράφει ενδιαφέροντα πράγματα) έγινε από τις 7/10 φουλ αντισιωνιστής; Συνέχεια →