του Άκη Γαβριηλίδη

Το βιβλίο Σεφέρης – Αβέρωφ: Η ρήξη του Γιώργου Γεωργή, είναι ακόμα ένα σε μια μακρά σειρά βιβλίων του ίδιου συγγραφέα με θέμα τη δράση του Γιώργου Σεφέρη, και ακόμα ένας κρίκος σε μια μακρά σειρά βιβλίων ή άρθρων που επιχειρούν να φιλοτεχνήσουν για τον Σεφέρη μια αγιογραφική εικόνα ή, ορθότερα, μία εικόνα προφήτη του γένους –κάποιου που «είχε δει το κακό να έρχεται» και προσπάθησε να ειδοποιήσει τον άφρονα λαό του και τους κυβερνώντες όσο ήταν καιρός, πλην όμως εις μάτην.

Αυτό είναι σαφές ήδη από το σημείωμα στο οπισθόφυλλο, το οποίο πιστώνει στο βιβλίο ότι «διαλύει πολλούς από τους μύθους γύρω από τη λύση του Κυπριακού και ανατρέπει παραδεδομένες εκδοχές και σκοπιμότητες, καταδεικνύοντας ταυτόχρονα τη σοβαρότητα, τη συνέπεια, την ευθυκρισία και τη διορατικότητα του Σεφέρη, που επιβεβαιώθηκε πολλές φορές στα χρόνια που ακολούθησαν».

Στην πραγματικότητα, βέβαια, κανέναν μύθο δεν διαλύει το βιβλίο. Αντιθέτως, αναπαράγει μέχρι κεραίας ένα πολύ διαδεδομένο σχήμα και μία –αν όχι την μόνη- Συνέχεια →

της Λέιλα Αλ-Σάμι

Για άλλη μια φορά, το δυτικό «αντιπολεμικό» κίνημα ξύπνησε για να κινητοποιηθεί γύρω απ’ όσα γίνονται στη Συρία. Είναι η τρίτη φορά από το 2011. Η πρώτη ήταν όταν ο Ομπάμα σκόπευε να πλήξει τη στρατιωτική ικανότητα του συριακού καθεστώτος (αλλά δεν το έκανε) μετά από χημικές επιθέσεις κατά της Γούτα το 2013, πράγμα που θεωρήθηκε «κόκκινη γραμμή». Η δεύτερη φορά ήταν όταν ο Ντόναλντ Tραμπ διέταξε επίθεση, η οποία έπληξε μια κενή στρατιωτική βάση, ως απάντηση στις χημικές επιθέσεις στο Χαν Σειχούν το 2017. Και σήμερα, καθώς οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία αναλαμβάνουν περιορισμένη στρατιωτική δράση (στοχευμένα πλήγματα σε στρατιωτικούς πόρους του καθεστώτος και εγκαταστάσεις χημικών όπλων) μετά από επίθεση χημικών όπλων στη Ντούμα, όπου σκοτώθηκαν τουλάχιστον 34 άτομα, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά που είχαν καταφύγει σε υπόγεια για να γλιτώσουν από βομβαρδισμούς.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σημειωθεί από τις τρεις μεγάλες κινητοποιήσεις της δυτικής «αντιπολεμικής» αριστεράς είναι ότι δεν έχουν μεγάλη σχέση με τον τερματισμό του πολέμου. Πάνω από μισό εκατομμύριο Σύροι έχουν σκοτωθεί από το 2011. Η συντριπτική πλειοψηφία από τους θανάτους αμάχων οφείλονται στη χρήση συμβατικών όπλων, και το 94 τοις εκατό απ’ αυτά τα θύματα τα σκότωσε η συρο-ρωσο- Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Είναι κατανοητό ότι οι στιγμές αμέσως μετά το θάνατο ενός ανθρώπου, ιδίως ενός ανθρώπου 34 ετών, για κάποιους μπορεί να είναι στιγμές βερμπαλισμού και υπερβολών. Και οι επιτελέσεις αυτές μπορεί να είναι ένα εργαλείο, μεταξύ πολλών δυνατών, για να δώσει κανείς ένα νόημα στο κενό και στην απώλεια.

Από κει και πέρα όμως, μπορούμε και πρέπει να δούμε ποιο νόημα. Δεν είναι φυσικό, ούτε αυτονόητο, η νοηματοδότηση αυτής της απώλειας να συνιστά εργαλειοποίηση του θανάτου σε ιδεολογική κατεύθυνση που να παράγει συγκεκριμένα αποτελέσματα. Διότι τότε, ισχυρισμοί οι οποίοι υπό κανονικές συνθήκες είναι αμφισβητήσιμοι από πραγματολογική και πολιτική άποψη, επιχειρείται να εμπεδωθούν εκμεταλλευόμενοι τη φόρτιση από την απώλεια για να παρακάμψουν αθέμιτα αυτή την αμφισβήτηση και τον έλεγχο.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους βερμπαλισμούς στους οποίους κατέφυγε ο υπουργός άμυνας της Ελλάδας για να ενημερώσει και ταυτόχρονα να συλλυπηθεί για το χθεσινό Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με το σημερινό ρεπορτάζ, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ Πάνος Καμμένος, σε δηλώσεις του, κάλεσε τους «Σκοπιανούς» (δηλ. τους Μακεδόνες, σύμφωνα με τον ρατσιστικό ευφημισμό που χρησιμοποιούν γι’ αυτούς οι Έλληνες εθνικιστές)

να κάνουν αυτό που έκανε η Αγγλία, η οποία προκειμένου να ενταχθεί την ΕΟΚ και κατόπιν αίτησης του Προέδρου της Γαλλίας, Σαρλ ντε Γκώλ, άλλαξε το όνομά της από «Μεγάλη Βρετανία» σε «Ηνωμένο Βασίλειο».

Όπως έχει κατ’ επανάληψη γραφεί, ο ισχυρισμός αυτός είναι απολύτως φανταστικός. Είναι ένα ράδιο αρβύλα που άγνωστο ποιος και πότε έθεσε σε κυκλοφορία και από τότε Συνέχεια →

του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Θα πω παρακάτω δυο κουβέντες για το θέμα των ημερών, που είναι αυτό της νέας διαπραγμάτευσης σχετικά με την ονομασία της (πρώην γιουγκοσλαβικής) Δημοκρατίας της Μακεδονίας.

1. Σε μια επιτυχημένη απόπειρα κακοποίησης της λογικής ομού μετά της ελληνικής γλώσσας, διαβάζω να αναφέρεται στον ελληνικό τύπο το ζήτημα ως «σκοπιανό ζήτημα». Τα «ζητήματα» παίρνουν το όνομά τους από το διακύβευμά τους, από το αμφιλεγόμενο πεδίο τους. Εν προκειμένω ουδείς αμφιβάλλει για τα Σκόπια ή τα επιβουλεύεται -εξ όσων γνωρίζω. Το αμφιλεγόμενο πεδίο είναι η «Μακεδονία». Επομένως, είναι το «μακεδονικό ζήτημα». Μη ντρέπεστε, πείτε το.

2. Στην Ελλάδα, το ζήτημα αυτό σηκώθηκε έξαφνα το 1992, χρονιά κατά την οποία Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στο διαδίκτυο είναι κοινώς γνωστό ότι κυκλοφορούν πολλά «σκουπίδια», τα οποία διαδίδονται ευρύτατα είτε από βλακεία είτε από κακή πρόθεση.

Το σάιτ ellinikahoaxes, μέχρι τώρα κατέβαλε αξιοπρόσεκτη και υπομονετική προσπάθεια να αποκαλύπτει τεκμηριωμένα τα πιο χονδροειδή από αυτά –κυρίως (ψευδο)επιστημονικά ή/ και εντυπωσιοθηρικά δημοσιεύματα.

Με αφορμή το αντικομμουνιστικό συνέδριο που διοργάνωσε στο Τάλλινν η εσθονική προεδρία της ΕΕ, οι υπεύθυνοι του σάιτ αποφάσισαν να εμπλακούν και σε θέματα τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. Με αποτέλεσμα να την πατήσουν.

Με δύο απανωτά τους δημοσιεύματα στις 23 και 24 Αυγούστου, ισχυρίστηκαν, πρώτον, ότι είναι «ψευδής ισχυρισμός» το ότι «Η Εσθονία διόρθωσε επίσημο κείμενό της μετά την άρνηση της Ελλάδας», και δεύτερον ότι υπήρξε «Τεράστια παραποίηση της αλήθειας από το κρατικό ΑΜΠΕ» επειδή μετέδωσε ότι στο συνέδριο πήραν μέρος μόνο 8 κράτη μέλη.

Το βασικότερο πρόβλημα με αυτούς τους ισχυρισμούς είναι ότι και οι δύο αφορούν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εκατό περίπου χρόνια μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, υπάρχει μία γωνιά στον κόσμο όπου το πνεύμα της παραμένει ακόμα ζωντανό:
η Κύπρος.

Η Κύπρος, ακόμα σήμερα, επισήμως είναι ένα κράτος στο οποίο συνυπάρχουν πληθυσμιακές ομάδες με διαφορετική εθνοτική καταγωγή, γλώσσα και θρησκεία, χωρίς καμία απ’ αυτές να θεωρείται «πλειονότητα». Η Κύπρος δεν έχει πλέον αυτοκρατορία, έχει όμως ακόμα μιλλέτ.

Σε όλες τις περιοχές των Βαλκανίων, από αρκετά νωρίς στον 20ό αιώνα στήθηκαν μαγαζάκια εθνικής καθαρότητας, τα οποία έκαναν συντεταγμένα και νοικοκυρεμένα τις σφαγές τους, τις εθνοκαθάρσεις τους, τις «εθελοντικές» και υποχρεωτικές ανταλλαγές πληθυσμών τους, δημιούργησαν το εθνικό τους αφήγημα που αποκλείει όλους τους άλλους και αποδεικνύει ότι εδώ «είμασταν πάντα εμείς» …

Στην Κύπρο τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Όχι ότι δεν επιχειρήθηκε, βέβαια· αλλά ποτέ Συνέχεια →

του Γρηγόρη Ιωάννου 

Θα ήταν καλύτερα να ήμουν εδώ για να μιλήσω για κάποιο άλλο θέμα αντί για το Κυπριακό. Όπως λέμε συχνά στη Κύπρο, «εμείς παλεύουμε για το δικαίωμα ζωής στη Κύπρο χωρίς κυπριακό πρόβλημα». Αλλά επειδή δεν το έχουμε κερδίσει ακόμα αυτό το δικαίωμα, οφείλουμε ως αριστεροί ακτιβιστές να ασχολούμαστε και να παρεμβαίνουμε στο κυπριακό για την προώθηση της υπόθεσης της ειρήνης.

Το Κυπριακό είναι ένα ζήτημα που πάει σχεδόν ένα αιώνα και έχει πολλές πτυχές και δεδομένα, κάποια από τα οποία είναι υπερβολικά γνωστά και κάποια υπερβολικά άγνωστα με αποτέλεσμα συχνά να δημιουργούνται στρεβλές εικόνες για το τι είναι το Κυπριακό και το πώς μπορεί να λυθεί. Το Κυπριακό δεν είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής –αυτή είναι μόνο μια από τις διαστάσεις του και όχι η κεντρική του. Το Κυπριακό είναι πρόβλημα διαμοιρασμού της εξουσίας μεταξύ των δυο κύριων κοινοτήτων που Συνέχεια →

Η πρόσφατη κρίση στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας επανέφερε στην επικαιρότητα τα Βαλκάνια και τις ευαίσθητες πολιτικές και διεθνοτικές ισορροπίες στην άμεση γειτονιά μας.

Υπερβολική έμφαση δόθηκε στον αλβανικό εθνικισμό και στον κίνδυνο μιας νέας πολεμικής ανάφλεξης, σύμφωνα με το στερεότυπο της «πυριτιδαποθήκης» που επικρατεί σε κάθε ανάλυση για τα Βαλκάνια.

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια στη γειτονική χώρα η κύρια εστία σύγκρουσης και αναταραχής έχει πολιτικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά: αιτία είναι η αυταρχική πολιτική του «καθεστώτος» Γκρούεφσκι, η κατάχρηση εξουσίας, οι μαφιόζικες μέθοδοι Συνέχεια →