του Μέτε Χατάυ

Τη νύχτα της 19ης Οκτωβρίου, η Λευκωσία ήταν σιωπηλή. Δεν ακούγονταν κόρνες αυτοκινήτων, ούτε κραυγές νίκης. Οι άνθρωποι αγκαλιάζονταν, αλλά κανείς δεν φώναζε. Πολλοί είχαν δάκρυα στα μάτια, αλλά δεν υπήρχε κάποια φρενίτιδα. Γιατί αυτή δεν ήταν μια νύχτα θριάμβου, ήταν μια στιγμή απελευθέρωσης.

Ένας λαός που για χρόνια μιλούσαν άλλοι στο όνομά του, τελικά μίλησε ο ίδιος.

Ο Τουφάν Ερχιουρμάν, με 62,8% των ψήφων, νίκησε τον Ερσίν Τατάρ, τον υποψήφιο που στήριζαν με όλο τους το βάρος ο μηχανισμοί της Άγκυρας. Το 35,8% του Τατάρ δεν ήταν απλώς ένα εκλογικό αποτέλεσμα, ήταν το πορτρέτο ενός καθεστώτος. Η προστατευτική τάξη πραγμάτων που είχε οικοδομηθεί απ’ τα πάνω επί χρόνια Συνέχεια →

του Μοχάμεντ Ελ-Κουρντ

Το 1971, ένας βρετανός βουλευτής ονόματι Κρίστοφερ Μέιχιου υποσχέθηκε αμοιβή πέντε χιλιάδων λιρών σε όποιον κατάφερνε να αποδείξει ότι ο δεύτερος πρόεδρος της Αιγύπτου, Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσσερ, είχε διακηρύξει την πρόθεσή του να «πετάξει τους Ισραηλινούς στη θάλασσα»[1]. Αργότερα, ο Μέιχιου διεύρυνε τα κριτήριά του ώστε να περιλάβουν οποιουδήποτε είδους τεκμηρίωση γενοκτονικού τύπου δηλώσεων που να έκανε κάποιος υπεύθυνος Άραβας ηγέτης. Όλα τα παραθέματα που του υποβλήθηκαν τα έκρινε μη αυθεντικά. Σύντομα, ένας προσφεύγων, κάποιος Εβραίος φοιτητής 22 ετών, έκανε αγωγή κατά του Μέιχιου και η αντιδικία τους έφτασε στο Ανώτατο Δικαστήριο[2]. H αγωγή απορρίφθηκε αφού ο δικηγόρος του φοιητή παραδέχθηκε ότι η δήλωση που είχε προσκομίσει ο πελάτης του, ένα παράθεμα από λεγόμενα του πρώτου Γενικού Γραμματέα του Αραβικού Συνδέσμου, «δεν ήταν γενοκτονική».

Ο Μέιχιου αποφάνθηκε ότι o ισχυρισμός αυτός ήταν μία «απόκρυφη αλληγορία». Όμως, όσο απόκρυφη και να είναι, εμένα πολύ συχνά με ρωτούν ακόμα τώρα αν θέλω να ρίξω τους Ισραηλινούς στη θάλασσα. Σχεδόν πάντα, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε ένα ακόμα σημείωμά του στο ψευδεπώνυμο «Liberal», ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σάκης Μουμτζής, από την πρώτη του παράγραφο, κατά παράβαση κάθε αρχής του οπωσδήποτε νοούμενου φιλελευθερισμού, αλλά και της δημοσιογραφίας και του καθήκοντος αληθείας, διαβεβαιώνει τους/ τις αναγνώστ(ρι)ες ότι:

Είναι εντυπωσιακό πως δεν υπήρχε επιζήσασα γυναίκα μεταξύ των Ισραηλινών ομήρων. Από τους 48 που παρέμεναν φυλακισμένοι στις σήραγγες της Χαμάς, μια ήταν γυναίκα και αυτή χάθηκε. Ως γνωστόν επέστρεψαν 20, όλοι άντρες. Κατά πληροφορίες οι γυναίκες που απήχθησαν από τους τρομοκράτες την 7η Οκτωβρίου 2023 ήταν 68. Επέστρεψαν τον χειμώνα του 2025 οι εφτά, άρα…

Η «πληροφόρηση» (οθντκ) σταματά εδώ· μετά αρχίζουν διάφοροι «προβληματισμοί» για την υποκρισία της αριστεράς, των γυναικείων οργανώσεων κ.λπ. κ.λπ.

Ο επίσης σεσημασμένος ψεύτης και ανόητος Φαήλος Κρανιδιώτης πιάνει το ίδιο θέμα και το προχωρά ακόμη Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ένα από τα κύρια επιχειρήματα που (νομίζουν ότι) έχουν τα ακροδεξιά τρολλ του διαδικτύου όταν θέλουν να υπονομεύσουν και να στιγματίσουν τις κινητοποιήσεις ενάντια στη γενοκτονία των Παλαιστινίων είναι ο παλιός καλός whataboutism: «γιατί δεν λέτε τίποτε και για την Κύπρο».

Η επίκριση για υπερβολικό ενδιαφέρον προς τα διεθνή τεκταινόμενα και για ανάλογη αδιαφορία προς τα «εθνικά μας θέματα» αποτελεί παραδοσιακό θέμα του αντιδραστικού εθνικισμού. Επίσης συχνό φαινόμενο υπήρξε η προκαταβολική εσωτερίκευση αυτών των επικρίσεων στο λόγο των υφιστάμενων την κριτική, όπως π.χ. στο λόγο του Μανόλη Αναγνωστάκη –και ειδικότερα στις ειρωνείες του εις βάρος των «μαύρων, πράσινων, κιτρινωπών επαναστατών»– ή στους στίχους του τραγουδιού του Γιάννη Μαρκόπουλου που μας προτρέπουν πρώτα να καταφέρουμε κάθε παιδί [κάθε ελληνόπουλο, φυσικά] να παίζει, και ύστερα να ασχοληθούμε με το τι θέλουν οι Κινέζοι[1].

Και σε αυτή την περίπτωση, κάποιοι, όπως η τραγουδίστρια Νατάσα Μποφίλιου, «ψαρώνουν» και σπεύδουν να συμμορφωθούν με την έμμεση αυτή υπόδειξη· άλλοι πάλι υπενθυμίζουν ότι «οι αριστεροί πάντοτε αγωνίζονταν για Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με ανακοίνωση του αρχηγείου της Ελληνικής Αστυνομίας με ημερομηνία 13-07-2025, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών παρήγγειλε προκαταρκτική εξέταση για να διερευνηθεί αν διαπράχθηκε το έγκλημα της απειλής διάπραξης εγκλημάτων από «άτομα» που συγκεντρώθηκαν «με ενιαία ενδυμασία» την 11η Ιουλίου 2025 σε περιοχές του κέντρου της Αθήνας.

Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δηλαδή τρεις μέρες μετά, δεν έχει γίνει γνωστό αν η διερεύνηση οδήγησε κάπου. Πράγμα που με κάνει να ευελπιστώ ότι οδήγησε στο μόνο δυνατό αποτέλεσμα, δηλαδή στην αρχειοθέτηση. Κάθε εχέφρων άνθρωπος μπορεί, και οφείλει, να διαπιστώσει ότι καμία απειλή διάπραξης εγκλημάτων δεν συνιστά η ανάρτηση «αύριο θα κάνουμε παλαιστινιακές βόλτες».

Το σχετικό άρθρο του ΠΚ ορίζει ότι το συγκεκριμένο έγκλημα (πλημμέλημα) το τελεί «Όποιος δημόσια με Συνέχεια →

του Siyâvash Shahabi

Ένας πολύ γενναιόδωρος φίλος με προσκάλεσε στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου για να παρακολουθήσω μια παράσταση της Αντιγόνης. Μέσα σε αυτή τη ζέστη και την απομόνωση της Αθήνας, πώς να πω όχι; Δύο ώρες στο αυτοκίνητο, με έναν παλιό φίλο, κοιτώντας την όμορφη θέα της θάλασσας και του δάσους, έδιωξαν από το μυαλό μου κάθε σκέψη πολέμου και συγκρούσεων. Όταν φτάσαμε, περπατώντας στο μονοπάτι και καθισμένοι στις ίδιες πέτρες όπου κάθονταν οι άνθρωποι πριν από 2500 χρόνια, μακριά από τον σύγχρονο κόσμο, για να παρακολουθήσουμε μουσική και θέατρο, τίποτε άλλο, ήταν κάτι μαγικό.

Ενώ το μισοφέγγαρο διέσχιζε αργά τον ουρανό από πάνω μου, βρέθηκα να κάθομαι στα σκαλιά του αρχαίου αμφιθεάτρου της Επιδαύρου. Η σκηνή του σου έκοβε την ανάσα. Στη μέση του έργου, εκεί κάτω, ανάμεσα στις πέτρες και τον άνεμο, η Αντιγόνη, με τρεμάμενη αλλά δυνατή φωνή, διακήρυξε την άρνησή της να υπακούσει στην Συνέχεια →

του Γκίντεον Λεβί

Αλί και τρισαλί! Ουαί ημίν, ότι ημάρτομεν: πέντε χώρες επέβαλαν κυρώσεις στον υπουργό οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς και στον υπουργό εθνικής ασφαλείας Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ. Τώρα, ο πόλεμος στη Γάζα θα σταματήσει αμέσως. Ίσως και η κατοχή! Σίγουρα το απαρτχάιντ.

Ο Σμότριτς, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη των έργων του Ίψεν και λατρεύει να περιπλανιέται στους δρόμους του Όσλο, εμπνευσμένος από τα δράματα, δεν θα μπορεί πλέον να επισκέπτεται τη Νορβηγία.

Ο Μπεν-Γκβιρ, ο παθιασμένος παρατηρητής πουλιών, δεν θα μπορεί πλέον να παρακολουθεί το κίβι, αυτό το συναρπαστικό πουλί που ο μόνος του βιότοπος είναι η Νέα Ζηλανδία. Αυτές οι δύο χώρες, μαζί με τη Βρετανία, τον Καναδά και την Αυστραλία, αποφάσισαν να επιβάλουν σε αυτούς τους δύο κυρίους μια τιμωρία που αυτοί, η κυβέρνηση και η ισραηλινή κοινωνία μάλλον δεν θα μπορέσουν να αντέξουν. Άτακτοι, άτακτοι, Μπεζαλέλ και Ιταμάρ, πω, πω! Κακά παιδιά, σταθείτε στη γωνία.

Είναι δύσκολο να καταλάβουμε αν αυτές οι χώρες είναι αφελείς ή δειλές. Μένουν απλώς στα λόγια, ή μήπως Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο κ. Κώστας Κούρκουλος δηλώνει νομικός. Την ιδιότητα αυτή προβάλλει μεταξύ άλλων κάτω από ένα γραμμένο στο πόδι άρθρο που δημοσίευσε στον ιστότοπο του Books’ Journal με τίτλο «Η συκοφαντία του αίματος συνεχίζεται στην Κέρκυρα».

Και πώς συνεχίζεται; Κατά τον κ. Κούρκουλο, συνεχίζεται επειδή «η ΕΛΜΕ Κερκύρας ετοιμάζει  εκδήλωση  κατά Εβραίων, με αφετηρία το αεροδρόμιο της Κέρκυρας στις 9/6/2025. (…) Που πάει να πει πως ετοιμάζεται εκδήλωση όχι κατά του κράτους του Ισραήλ αλλά κατά των εβραίων πολιτών» (η έμφαση δική μου).

Ο ίδιος, πριν παραθέσει αυτές τις «πληροφορίες», προαναγγέλλει ότι «Η είδηση μυρίζει μούχλα και αίμα».

Ωστόσο, η είδηση που δημοσιεύει εκείνος δεν «μυρίζει» απλώς, αλλά αποτελεί σκόπιμη διαστρέβλωση και συκοφαντία.

Από πουθενά (πέρα από την προβολή του αρθρογράφου) δεν προκύπτει ότι η ΕΛΜΕ «ετοιμάζει εκδήλωση κατά Εβραίων».

Πάντως όχι από την αναγγελία της εκδήλωσης.

Η ίδια η έκφραση «εβραίων πολιτών» που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος είναι άνευ νοήματος.
«Εβραίοι πολίτες» δεν υπάρχουν. Ή μάλλον, υπάρχουν, αλλά είναι λογικά δυνατό να είναι πολίτες οποιουδήποτε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, ο Σάκης Μουμτζής είναι κάποιος που -μεταξύ άλλων- αρθρογραφεί σε ένα ηλεκτρονικό μέσο ψευδεπίγραφα αποκαλούμενο liberal. Σε αυτό σήμερα ανάρτησε κείμενο με τίτλο «Κέρδισαν εκατομμύρια από το Ισραήλ, αλλά σιωπούν για το εμπάργκο στη Γλυκερία». Στο ίδιο το κείμενο, προχωρά ακόμη περισσότερο και ισχυρίζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι εις βάρος της Γλυκερίας έγινε/ γίνεται … πογκρόμ (!), και μάλιστα «πρωτοφανές». Παραβλέποντας ότι προφανώς πογκρόμ δεν είναι νοητό να γίνει εναντίον ενός μόνο ατόμου. Ποιο είναι όμως αυτό το «πογκρόμ»; Σύμφωνα με την ίδια τη δική του διατύπωση, συνίσταται στο ότι «η οργάνωση ‘Μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων, κυρώσεις (BDS GREECE) ζήτησε να μποϋκοταριστούν όλες οι εκδηλώσεις της Γλυκερίας στην Ελλάδα»[1].

Η εργαλειοποίηση και, ως εκ τούτου, το νοηματικό ξεχείλωμα και η φθορά φορτισμένων όρων σχετικών με το ναζισμό είναι κάτι σύνηθες σε τέτοιου τύπου λόγους και δεν χρειάζεται να επιμείνουμε. Αυτό που μου κάνει εδώ Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση ότι η ύπαρξη αστυνομίας ηθών σε μια κοινωνία είναι αδιανόητη και πρέπει να εκλείψει. Είναι βασικό αξίωμα του νεωτερικού νομικού πολιτισμού ότι αυτό που μπορεί να αστυνομεύεται είναι οι πράξεις, όχι το ήθος.

Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφισβήτηση ότι το να κυκλοφορεί κανείς με τα εσώρουχά του στον δημόσιο χώρο δεν πρέπει να αποτελεί αδίκημα, και σίγουρα όχι αδίκημα που να του αξίζει να αντιμετωπιστεί με σύλληψη, κακοποίηση και εγκλεισμούς σε ψυχιατρεία.
Όμως: όπως έλεγε ο Σπινόζα, το ερώτημα αν κάτι γίνεται σύμφωνα με τον νόμο είναι διακριτό από το ερώτημα αν γίνεται κατά τον καλύτερο δυνατό και τον πιο αποτελεσματικό τρόπο[1].

Εν προκειμένω, σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε μέχρι τώρα, προκύπτει ότι μία νέα γυναίκα σε μια πανεπιστημιούπολη στην Τεχεράνη αφαίρεσε τα ρούχα της σε ένδειξη διαμαρτυρίας για σύσταση που της έγινε να φορά «καλύτερα» το κάλυμμα της κεφαλής της, στη συνέχεια δε συνελήφθη και δεν είναι αυτή τη στιγμή γνωστό πού βρίσκεται και ποια είναι η τύχη της.

Προφανώς η γυναίκα αυτή επιβάλλεται να απελευθερωθεί και να τερματιστούν οποιεσδήποτε νομικές ή εξωνομικές ενέργειες σε βάρος της. Αυτό είναι ξεκάθαρο.

Είναι άραγε εξίσου ξεκάθαρο ότι επιβάλλεται να επικροτήσουμε πολιτικά την κίνησή της και να την Συνέχεια →