του Αλμπέρτο Γκράντι

Η ιταλική κουζίνα έχει πλέον ενταχθεί στον κατάλογο της «άυλης» κληρονομιάς της UNESCO, μια ανακοίνωση που υποδέχτηκε η χώρα με μια συλλογική ευφορία που συνήθως επιφυλάσσεται σε απρόσμενες επιτυχίες στο παγκόσμιο κύπελλο ή την παραίτηση ενός αντιδημοφιλούς πρωθυπουργού. Όχι επειδή ο κόσμος χρειαζόταν κάποια άδεια για να φάει πίτσα, –σαφώς δεν χρειαζόταν-, αλλά επειδή η είδηση απάλυνε μία μακρόχρονη εθνική ενόχληση: μας είχαν ξεπεράσει η Γαλλία και η Ιαπωνία, των οποίων η κουζίνα εντάχθηκε στον κατάλογο το 2010 και το 2013 αντίστοιχα. Για τους θιασώτες του ιταλικού μαγειρικού πατριωτισμού, αυτό ήταν μια μύγα στο σπαθί τους: μία μικρή, επίμονη υπόμνηση ότι κάποιος άλλος επικυρώθηκε πρώτος.

Ωστόσο, η δύναμη της ιταλικής κουζίνας δεν βασίστηκε ποτέ σε έναν ιστορικό και συνεκτικό γαστρονομικό κανόνα. Το μεγαλύτερο μέρος αυτού που περνά για αρχαία «τοπική παράδοση» συγκροτήθηκε στα τέλη του 20ού Συνέχεια →