Συνεχίζουμε με το δεύτερο και τελευταίο μέρος των μεταφρασμένων αποσπασμάτων από το βιβλίο τού Michel Rouche Attila. La violence nomade, Fayard, Paris 2009

Το πρώτο μέρος εδώ

Η εξουσία των γυναικών

Εν τοιαύτη περιπτώσει, πίσω από την επισήμως διακηρυγμένη πρόσοψη της ανδρικής βίας και της υπεροχής του Ούννου ιππέα, μήπως υπήρχε μία σιωπηλή άσκηση εξουσίας των γυναικών; Η εξέταση του περιεχομένου ορισμένων τάφων φαίνεται να το αποδεικνύει. Στον κόσμο των Σαρματών, ο οποίος παραμένει το δημογραφικό υπόστρωμα των Ούννων, είδαμε ήδη την παράδοση να υπάρχουν γυναίκες στην εξουσία, ως βασίλισσες ή ιέρειες. Σε έναν τάφο στο Ούντερζίμπενμπρουν της Αυστρίας, βορείως του Δούναβη, βρέθηκε θαμμένη μία γυναίκα με χρυσό βραχιόλι –διακριτικό βασιλικής τάξεως-, στοιχεία Συνέχεια →

 του Άκη Γαβριηλίδη

 Σε προηγούμενα σημειώματα, είχαμε ασχοληθεί με τη συγκρότηση και διάδοση του αφηγηματικού σχήματος «του ακραίου κέντρου» στην ελληνική δημόσια σφαίρα.

Τις τελευταίες μέρες τού 2013, το σχήμα αυτό επεκτάθηκε σε μία ακόμη πτυχή της κοινωνικής ζωής: τη γλώσσα. Αυτό συνέβη με το άρθρο του Θεοφάνη Τάση «Ορθογραφώντας τη βία» (χαρακτηριστικός ήδη ο τίτλος) που δημοσιεύθηκε στο protagon.gr.

Το άρθρο αυτό κάνει που κανείς απ’ ό,τι ξέρω δεν είχε κάνει ως τώρα τόσο ξεκάθαρα: λειτουργεί ως συνδετήρας ανάμεσα σε δύο διαφορετικές προβληματικές που ως τώρα δεν επικοινωνούσαν. Η πρώτη Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στην Kαθημερινή τής 16 Oκτωβρίου 2013, δημοσιεύεται σύντομο σχόλιο του εν θέματι αναφερόμενου αρθρογράφου με τίτλο «Το δίκιο του κ. Κατρούγκαλου». Σε αυτό, ο αρθρογράφος επιτίθεται κατά του συνταγματολόγου για τις θέσεις που αυτός εξέφρασε στην τηλεοπτική εκπομπή τού κ. Πρετεντέρη. Τις απόψεις αυτές το άρθρο τις ανασυγκροτεί -και ταυτόχρονα ήδη τις υπονομεύει διά του σαρκασμού- στην πρώτη του πρόταση, ως εξής:

Δεν υπήρχαν δημοσκοπήσεις στη Γερμανία του 1938 αλλά, με δεδομένο τον διάχυτο αντισημιτισμό της εποχής, η «Νύχτα των Κρυστάλλων» είναι καθ’ όλα δικαιολογημένη ή έστω δεν χρήζει καταδίκης. Αυτό θα ήταν το επιχείρημα ενός Χρυσαυγίτη ακούγοντας τον κ. Γιώργο Κατρούγκαλο, στην προχθεσινή εκπομπή «Ανατροπή» (Mega 14.10.2013)

Με βάση λοιπόν αυτή την ανασυγκρότηση/ απόρριψη, πρέπει εξ αντιδιαστολής να υποθέσουμε ότι, κατά τον κ. Μανδραβέλη, η Νύχτα των Κρυστάλλων χρήζει καταδίκης.

Ωραία.

Κι εγώ ρωτώ: ποιο είναι το υποκείμενο που καλείται να απαγγείλει αυτή την καταδίκη;

Δεν βλέπω άλλη δυνατότητα απάντησης στο ερώτημα αυτό από την εξής: Συνέχεια →

 του Massimo Recalcati[1]

1. Το μη αφομοιώσιμο κατάλοιπο

Το κόκκινο νήμα που ενώνει τις δύο μεγάλες ενότητες του φροϋδικού στοχασμού γύρω από το ανθρώπινο πάθος του μίσους, δηλαδή εκείνη που αναπτύσσεται στο Ενορμήσεις και πεπρωμένα των ενορμήσεων του 1915 και εκείνη που αναπτύσσεται στο Πέρα από την αρχή της ηδονής του 1919, συγκροτείται από την ιδέα ότι το μίσος πηγάζει από ένα κατάλοιπο ετερότητας εμμενές στο υποκείμενο και, ταυτόχρονα, μη αφομοιώσιμο στην ταυτότητα του εγώ. Στη θεωρία τού 1915, ο Φρόιντ στοχάζεται αυτό το κατάλοιπο εκκινώντας από την ιδέα ότι είναι αδύνατο να απελευθερώσουμε το ψυχικό όργανο από τις δυσάρεστες εντάσεις ή, αν προτιμάτε, να το καταστήσουμε τελείως ομογενές προς το νόμο της αρχής της ηδονής: ο εχθρός, εξαιτίας της ίδιας της διάρθρωσης του ψυχικού οργάνου, δεν μπορεί να Συνέχεια →

 του Άκη Γαβριηλίδη

Κατά τον τελευταίο χρόνο, γνώρισε μεγάλη διάδοση στα συμβατικά και τα κοινωνικά μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης, και επαναλήφθηκε διαδοχικά τόσες φορές που άρχισε να αποκτά συνοχή και πειστικότητα αφηγηματικού σχήματος, μία συγκεκριμένη γραμμή ανάγνωσης –και απόπειρα διαχείρισης- των κοινωνικών αγώνων της τελευταίας περιόδου. Πρόκειται για το αναλυτικό –και κανονιστικό- σχήμα του «ακραίου κέντρου». Το σχήμα αυτό εκφράστηκε αρχικά κυρίως από καλλιτέχνες ή δημοσιογράφους που πρόσκεινται σε κάποιο από τα τρία κόμματα της σημερινής κυβέρνησης, και μόνο στη συνέχεια, κατά τη διάρκεια των δύο προεκλογικών περιόδων, υιοθετήθηκε από πολιτικούς και τροφοδότησε σε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο αμερικανός μυθιστοριογράφος Ντάσιελ Χάμμεττ παρατηρούσε κάποτε:

«Απ’ όλες τις εθνικότητες που οδηγούνται στα δικαστήρια, αυ­τοί που είναι πιο δύσκολο να καταφέρεις να καταδικαστούν είναι οι Έλληνες. Ο Έλληνας αρνιέται αδίστακτα τα πάντα, ανεξάρτητα απ’ το πόσο ακλόνητες είναι οι αποδείξεις. Και τίποτα δεν εντυπωσιάζει περισσότερο τους ενόρκους από μια ξερή δήλωση ότι κάτι είναι έτσι, άσχετα απ’ την απιθανότητα της δήλωσης ή τον φανερό παρα­λογισμό της μπροστά στις συντριπτικές αποδείξεις για το αντίθετο»[1].

Φαίνεται ότι η παραδοσιακή αυτή τακτική εξακολουθεί να γνωρίζει μεγάλο σουξέ μεταξύ των Ελλήνων εν Αμερική, αν κρίνουμε από την αγωνιώδη προσπάθεια που είχε αναλάβει καθ’ όλη τη διάρκεια του 2009 ο κ. Στάθης Καλύβας, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο πανεπιστήμιο Γέιλ, να μας κοινοποιήσει (σε εμάς και σε πολλά διαφορετικά κοινά) την άποψή του για όσα συνέβησαν στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη του 2008. Ο εν λόγω καθηγητής, από κοινού με τον εκ Θεσσαλονίκης ομόλογό του Νίκο Μαραντζίδη, πήραν σβάρνα εφημερίδες και Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Yale.

Το πληροφοριακό περιεχόμενο της φράσης αυτής υποθέτω ότι δεν παρουσιάζει κάτι το πρωτάκουστο ή το συγκλονιστικά ενδιαφέρον για τους αναγνώστες τού Κοντέινερ. Ασχολούμαστε όμως με αυτήν επειδή, τα τελευταία δύο χρόνια, εμφανίζεται με αμείωτη συχνότητα σε διάφορα έντυπα, κάτω από άρθρα τα οποία καταπιάνονται να καταμετρήσουν «τι έχει μείνει» ή «Ποιος είναι ο σημερινός απόηχος» από τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 (λίγες μέρες μετά, στον ένα χρόνο, πρόσφατα «Δύο χρόνια μετά»[1], του χρόνου φαντάζομαι τρία χρόνια μετά κ.ο.κ.). Για να καταλήξουν όλα, με μικρές παραλλαγές, ότι δεν έχει μείνει –ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να έχει μείνει- τίποτε.

Δεν προτίθεμαι εδώ να αντικρούσω το συγκεκριμένο ισχυρισμό· αυτό έχει ήδη γίνει, τόσο από μένα[2] Συνέχεια →