του Άκη Γαβριηλίδη

Η δημοσιογράφος Ξένια Κουναλάκη, σε σημείωμά της όπου αναφερόταν σε φαινόμενα αντισημιτισμού στην ελληνική κοινωνία, χρησιμοποίησε μεταξύ άλλων την εξής επιγραμματική διατύπωση:

με θλίβει ότι δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε μεταξύ Νετανιάχου και εβραϊσμού, ούτε να διακρίνουμε τον πρωθυπουργό μιας χώρας από το λαό του.

Εγώ συμφωνώ απολύτως ότι πρέπει να κάνουμε αυτές τις διακρίσεις και ότι, αν δεν τις κάνουμε, ανοίγουμε την πόρτα στον αντισημιτισμό[1]. Το έχω άλλωστε εξηγήσει και εφαρμόσει στο παρελθόν αρκετές φορές.

Τελευταία όμως διαπιστώνω με έκπληξη ότι εκείνοι που αρνούνται να τις κάνουν είναι κάποιοι Εβραίοι συμπολίτες μας, καθώς και μη Εβραίοι οι οποίοι, για δικούς τους λόγους και με τις δικές τους ατζέντες, υψώνουν το λάβαρο του Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τις τελευταίες μέρες, μέινστρημ μέσα όπως η Athens Voice και το (ψευδώνυμα αυτοαποκαλούμενο) Liberal αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα κακώς κείμενα στην ανώτατη παιδεία.

Επί της αρχής, καλή ιδέα. Γιατί όχι. Καλοδεχούμενο το ενδιαφέρον.

Ποια ήταν αυτά τα κακώς κείμενα; Δεν ήταν ούτε η υποχρηματοδότηση, ούτε τα μαγειρέματα του ΣτΕ ώστε να παρακαμφθεί το άρθρο 16 του συντάγματος. Ήταν ότι «Ιστορικός που ερευνά τον αντισημιτισμό στην Ελλάδα καταγγέλλει τη διακοπή συνεργασίας της με πανεπιστήμιο». Τα αντίστοιχα άρθρα στην ουσία ήταν αυτούσια αναπαραγωγή της καταγγελίας (για την ακρίβεια, της «Δημόσιας επιστολής για την ακαδημαϊκή ελευθερία και την έρευνα για τον αντισημιτισμό» που δημοσίευσε στα ΜΚΔ η Άννα-Μαρία Δρουμπούκη), με λίγες σάλτσες για εισαγωγή.

Πώς λοιπόν εθίγη η ακαδημαϊκή ελευθερία; Όχι από τις απειλές που, ως άλλος Παπαδόπουλος, εξαπέλυσε τις προάλλες ο Μητσοτάκης προς τους πρυτάνεις· αυτές δεν φαίνεται να συγκίνησαν τους/τις ενδιαφερόμενους/-ες. Το Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε μια πολλοστή εφαρμογή του «νόμου του Μέφρυ», ο Ηλίας Κανέλλης, στο σημείωμά του με τίτλο Αντισημιτισμός στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, μέμφεται όσους ματαίωσαν την εκδήλωση «Μεταβαλλόμενα τοπία της εβραϊκής λογοτεχνίας» διότι «δεν ενδιαφέρθηκαν (…) ούτε για την προσωπικότητα που μιλούσε», αλλά την ίδια στιγμή ο ίδιος παραθέτει λάθος το μικρό όνομα της εν λόγω προσωπικότητας: γράφει «Οντέτ» αντί του ορθού ΟντέΝτ (Oded).

Πρόκειται προφανώς για προβολή: κατηγορεί άλλους ότι δεν έκαναν κάτι που εκείνοι ουδέποτε ισχυρίστηκαν ότι έκαναν, και έτσι αποκαλύπτει ότι ούτε ο ίδιος το έχει κάνει, και ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ξαναβγάλει στη γύρα χιλιοειπωμένα κλισέ του ακροκεντρώου ρεπερτορίου.

Τα κλισέ αυτά διαδέχονται το ένα το άλλο στο σημείωμά του κατά τρόπο απολύτως αξιωματικό, χωρίς καμία προσπάθεια αιτιολόγησης, αντιθέτως με μια σειρά από πολύ εμφανή λογικά άλματα και πραγματολογικές αυθαιρεσίες.

Ο ίδιος ο Κανέλλης, από τη στιγμή που αναφέρεται απευθείας στο κράτος του Ισραήλ, μας απαλλάσσει και από Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από κανένα μήνα, είχα γνωστοποιήσει –μόνο μέσω του facebook, δεν έκρινα σκόπιμο να αφιερώσω και σημείωμα στο παρόν μπλογκ- ότι αποχώρησα από την ομάδα shades magazine διότι είχα υποβάλει προς δημοσίευση το σημείωμά μου Ενάντια στον σιωνισμό, ο διασπορισμός αλλά η ανάρτηση δεν εγκρίθηκε. Η γνωστοποίηση αυτή μου στοίχισε μεταξύ άλλων και την γνωστή γελοία επίθεση κατά την οποία «έγινα από τις 7/10 φουλ αντισιωνιστής» (με ερωτηματικό).

Τότε, κάποιοι καλών προθέσεων φίλοι μού είχαν παρατηρήσει ότι βιάστηκα και ότι ίσως οι διαχειριστές ήταν απλώς πολύ απασχολημένοι και δεν είχαν ακόμη αντιληφθεί ότι υποβλήθηκε ανάρτηση.

Με τη σκέψη ότι ίσως είχαν δίκιο, σκέφτηκα να δώσω λίγο χρόνο σε μία άλλη ομάδα, με την επωνυμία «ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ», στην οποία είχα επίσης υποβάλει την ίδια ανάρτηση αλλά δεν την είχα δει ακόμα να δημοσιεύεται.

Νομίζω ότι ένας μήνας είναι επαρκής χρόνος για να συμπεράνουμε ότι η ανάρτηση αυτή δεν έγινε ανεκτή ούτε από Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Βάδιζε λέει κάποιος, Απρίλιο μήνα, να πάει στην πόλη, και στο δρόμο πείνασε. Είδε μία συκιά και πήγε να κόψει σύκα. Δεν βρήκε όμως, και γι’ αυτό καταράστηκε τη συκιά να ξεραθεί.

Αν άκουγε κανείς την ιστορία αυτή πρώτη φορά χωρίς να γνωρίζει ποιος ήταν ο πρωταγωνιστής της, σίγουρα θα σκεφτόταν ότι είναι κάποιος με νοητική και συναισθηματική συγκρότηση ενός τρίχρονου παιδιού και με μηδενική ικανότητα διαχείρισης της ματαίωσης και της επιθετικότητας.

Όμως, σύμφωνα τουλάχιστον με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (21:19), ο πρωταγωνιστής αυτός ήταν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Ιησούς Χριστός. Δηλαδή, σύμφωνα πάντα με την ίδια αφήγηση, ο υιός του Θεού, που είναι πάνσοφος και πανάγαθος και ήρθε στη γη για να μας διδάξει να αγαπάμε τους εχθρούς ημών και να υπερβούμε επιτέλους το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού». Κι όμως, ο Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με αφορμή το πρόσφατο σημείωμά μου για την «ιδιοφυή περσόνα των ελληνικών ΜΜΕ», έγιναν διάφορες συζητήσεις, κατά τις οποίες ανασύρθηκαν διάφοροι σκελετοί από την ντουλάπα –ή μάλλον από διάφορες ντουλάπες.

Ένας από αυτούς αφορούσε τον κινηματογραφικό κριτικό, δημοσιογράφο και συγγραφέα Βασίλη Ραφαηλίδη.

Οι παλαιότεροι από μας θυμόμαστε τον Ραφαηλίδη για τη γενναία και έντιμη στάση του να υποστηρίξει τη σκηνοθέτρια Φρίντα Λιάππα –και κυρίως την ελευθερία του λόγου και της τέχνης- από την άθλια συκοφαντική επίθεση Σαββόπουλων, Δοξιάδηδων και λοιπού ελληνοχριστιανικού συρφετού περί το 1990.

Προσωπικά, ήδη από τότε είχα την αδιόρατη αίσθηση ότι, άσχετα από την αξιέπαινη πρακτική στάση του, στο μυαλό του είχε λίγο μπερδεμένα τα πράματα, και ότι οι έννοιες και οι θεωρίες που Συνέχεια →

του Άμερ Ζαχρ

Είμαι Παλαιστίνιος Άραβας Αμερικανός. Ο πατέρας μου είναι Χριστιανός Παλαιστίνιος. Η μητέρα μου είναι Παλαιστίνια Μουσουλμάνα. (Ήταν χίππηδες, προφανώς.) Και τους δύο γονείς μου τους έδιωξε από τις γενέτειρές τους, τη Γιάφα και την Άκκα, το Ισραήλ. Εγώ, αφού γεννήθηκα στην Ιορδανία, μεγάλωσα στα προάστια της Φιλαντέλφια, στην Πενσυλβάνια. Στη συνέχεια έβγαλα κολέγιο, πτυχιακές σπουδές και νομική στο Μίσιγκαν. Μετά έγινα κωμικός. Η μάνα μου λέει ακόμα στον κόσμο ότι είμαι δικηγόρος.

Τώρα ζώ στο Ντίαρμπορν του Μίσιγκαν, έδρα της μεγαλύτερης συγκέντρωσης Αράβων και Μουσουλμάνων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι το μόνο μέρος στην Αμερική όπου μπορείς να φας νόστιμο shawarma, να πιεις βαρύ γλυκό, να καπνίσεις αφράτο ναργιλέ και μετά να κραυγάσεις «Λευτεριά στην Παλαιστίνη» με άλλους εκατοντάδες φίλους σου, όλα το ίδιο απόγευμα. Είναι η Αραβική Ντίσνεϊλαντ.

Είμαι επίσης παρένθετος[1] του προεδρικού υποψηφίου Μπέρνι Σάντερς σε εθνικό Συνέχεια →

Το παρακάτω σημείωμα το είχα στείλει στην Εποχή τον μακρινό Νοέμβριο του 2003 (δεν έχω συγκρατήσει την ακριβή ημερομηνία), όπου και δημοσιεύθηκε αλλά με ελαφρώς αλλαγμένο τίτλο: οι λέξεις ‘γεροντική άνοια’ είχαν αντικατασταθεί από το ‘εμμονές’. Ακόμα κι έτσι, η δημοσίευσή του είχε προκαλέσει τότε ενόχληση και ενστάσεις από αρκετούς καλοπροαίρετους φίλους και φίλες. Με την πάροδο του χρόνου, ο καθένας μπορεί να κρίνει αν ήταν δικαιολογημένες ή όχι. Πάντως επειδή το σημείωμα δεν ήταν πουθενά διαθέσιμο διαδικτυακά, σκέφτηκα να το δημοσιεύσω εδώ ώστε να υπάρχει για λόγους αρχείου και να φαίνεται ότι μερικοί τα λέγαμε από αρκετά νωρίς. 

του Άκη Γαβριηλίδη

Στο προηγούμενο φύλλο της «Εποχής»,  δημοσιεύτηκε η απολογητική δήλωση του Μανόλη Γλέζου υπέρ του Μίκη Θεοδωράκη (ή τουλάχιστον κατά των επικρίσεων που δέχτηκε ο Μίκης Θεοδωράκης) για τις γνωστές δηλώσεις του κατά του εβραϊκού λαού ο οποίος «είναι στη ρίζα του κακού».

Η δημοσίευση αυτή δεν είναι από μόνη της κάτι κακό. Έχει όμως ένα παράδοξο αποτέλεσμα, ότι η εφημερίδα εμφανίζεται να καλύπτει αντιδράσεις σε ένα γεγονóς, χωρίς όμως να έχει αναφερθεί καθόλου στο ίδιο το γεγονóς.

Ασχέτως λοιπόν των λόγων και των ιδιοτελειών που ώθησαν τον κ. Μίλερ ή την ισραηλινή κυβέρνηση να επιτεθούν στον εθνικό μας συνθέτη, υπάρχει ένα ζήτημα με τις ίδιες τις δηλώσεις.

Όποιος τις διαβάσει, αν δεν θέλει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και αν οι λέξεις διατηρούν τη σημασία τους, δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε ένα μόνο  συμπέρασμα: οι δηλώσεις αυτές είναι ξεκάθαρα ρατσιστικές, είναι πραγματικά ο «ιδεότυπος» και η πολλοστή επανάληψη του παραδοσιακού θέματος του ευρωπαϊκού αντισημιτισμού. Οι βεβιασμένες προσπάθειες του ίδιου του Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο Θεοδόσιος Πελεγρίνης μέχρι τώρα ήταν γνωστός για διάφορες επιτελέσεις του στο ρόλο του καθηγητή φιλοσοφίας, του πρύτανη, και στον ίδιο το ρόλο του επιτελεστή ρόλων (performer) – ή του υποκριτή, για όποιον δεν γουστάρει Greeklish και προτιμά ορίτζιναλ τρισχιλιετείς διατυπώσεις.

Προχθές, ήρθε η στιγμή να τον γνωρίσουμε σε μία καινούρια υπόδυση: αποφάσισε να το κάνει όπως ο Μίκης. Να τσαλαβουτήσει δηλαδή και αυτός στα ίδια θολά νερά του αντισημιτισμού/ φιλοσημιτισμού, στα οποία κολυμπάει πανευτυχής και υπερήφανος εδώ και αρκετά ήδη χρόνια ο «συνθέτης της (αυτοθυματοποίησης της) ρωμιοσύνης».

Η δική του υπόδυση περιλάμβανε τα ίδια συστατικά με εκείνες του Θεοδωράκη: ταυτόχρονα μίσος και αγάπη, φθόνο και θαυμασμό για τους «Εβραίους» και όσα υποτίθεται ότι πέτυχαν εκείνοι με σατανικό τρόπο («τους πούστηδες! Πώς το κάνανε; Κι εγώ θέλω»). Επίσης, την μεγαλομανία και Συνέχεια →