του Άκη Γαβριηλίδη

Σε προηγούμενο σημείωμα είχα ασχοληθεί με το ζήτημα της παραχώρησης (ημι)χρησιμοποιημένου εισιτηρίου στα μέσα μεταφοράς σε άλλον επιβάτη, και είχα ισχυριστεί ότι η παραχώρηση αυτή είναι απολύτως νόμιμη.

Είχα τότε παραλείψει να αναφερθώ σε ένα ακόμα ισχυρό επιχείρημα, αφενός για λόγους έκτασης και αφετέρου διότι με αυτό οδηγούμαστε σε μια ευρύτερη, όχι στενά νομική θεώρηση του ζητήματος.

Στο άρθρο 392 ΠΚ τίθεται ακόμη μια προϋπόθεση προκειμένου να θεωρηθεί αξιόποινη η «αποδοχή Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Μετά το ξέσπασμα της πρόσφατης δημοσιονομικής κρίσης στην Ελλάδα, υπήρξε μία προσμονή ότι τώρα επιτέλους θα έρθει η στιγμή της αφύπνισης των μαζών που είχαν «συντηρητικοποιηθεί», «ενσωματωθεί» ή «παρασυρθεί από την πλαστή ευημερία του καταναλωτισμού». Καθώς οι προοπτικές κοινωνικής κινητικότητας και πρόσβασης στο επίπεδο ζωής των «μεσαίων στρωμάτων» εξανεμίζονται, θα μπει κάθε κατεργάρης στον πάγκο του, θα ξεκαθαρίσουν τα μέτωπα και θα έχουμε μία αντιπαράθεση του τύπου «τάξη εναντίον τάξης».

Μια πρόχειρη ματιά σε έντυπες ή ηλεκτρονικές ανακοινώσεις και ανταλλαγές του παραδοσιακού αντιεξουσιαστικού και ακροαριστερού χώρου, δείχνει μια διάχυτη απογοήτευση για αυτό που βιώνεται ως «απουσία» ή «συνθηκολόγηση» των μαζών και ως χλιαρή αντίδρασή τους στην πρόσφατη υπαγωγή των δημόσιων οικονομικών της Ελλάδας στην «τεχνογνωσία» του ΔΝΤ. Ενίοτε, οι ομιλούντες προσφέρουν ως παρηγορία στους εαυτούς τους και τους αναγνώστες τους τη χιλιαστική βεβαιότητα ότι «μετά το καλοκαίρι όμως θα γίνει χαμός». Από πολλούς μάλιστα η αντιπαράθεση αυτή βαφτίστηκε προκαταβολικά «εργατικός Δεκέμβρης», σε αντιδιαστολή με τον «νεολαιίστικο» Δεκέμβρη του 2008 ο οποίος ήταν ελλειμματικός, δευτερεύων, «απλώς πολιτισμικός», αφορούσε παράπλευρες αντιφάσεις και όχι την κύρια, το εποικοδόμημα και όχι τη βάση. Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Για να ξεφύγει κανείς από την αστυνόμευση και να αρχίσει να κάνει πολιτική, απαιτείται απο-ταύτιση –η απόρριψη καθορισμένων θέσεων που έχουν αποδοθεί στον καθένα για να μετέχει στην κοινωνία. (…) η απόδραση δεν λειτουργεί ως μια μορφή εξορίας, ούτε ως απλή εναντίωση ή διαμαρτυρία, αλλά ως μια παρεμβολή που διακόπτει την καθημερινή αστυνόμευση (…). Οι πολιτικές διαμάχες –σε αντιδιαστολή με τις διαμάχες γύρω από την αστυνόμευση- δεν ασχολούνται με τα δικαιώματα και την εκπροσώπηση ή με τη συγκρότηση μιας πλειοψηφικής θέσης στην πολιτική αρένα. Δεν είναι ούτε καν διαμάχες γύρω από τους όρους ένταξης ή τα χαρακτηριστικά μιας μειονότητας. Ανακύπτουν πριν από την ένταξη.

Dimitris Papadopoulos, Niamh Stephenson and Vassilis Tsianos, Escape Routes. Control and Subversion in the Twenty-first Century, Pluto Press, London 2008, σ. 69 (δική μου απόδοση)

Το πρώτο λάθος που πρέπει να αποφύγουμε σε σχέση με το Δεκέμβρη του 2008, είναι να τον καταγράψουμε ως ένα «συναισθηματικό ξέσπασμα της νεολαίας», ή ως «τυφλή βία χωρίς πολιτικό Συνέχεια →