του Άκη Γαβριηλίδη

Η πρόσφατη δημοσιοποίηση κειμένων και τοποθετήσεων εκ μέρους Ισραηλινών διανοουμένων–κάποιες δημοσιεύσαμε και σε αυτό το μπλογκ– εναντίον της σφαγής στη Γάζα αντιμετωπίστηκε, ευλόγως, εχθρικά, με ειρωνείες και αμφισβήτηση εκ μέρους των ακροδεξιών θαυμαστών του Νετανιάχου. Κατά απρόσμενο τρόπο, όμως, (ή ίσως όχι και τόσο απρόσμενο, τελικά), με ανάλογη, αν όχι και ακόμη μεγαλύτερη αμφισβήτηση αντιμετωπίστηκε από μία άλλη κατηγορία σχολιαστών: των εξυπνάκηδων/ υπερεπαναστατών του πληκτρολογίου, οι οποίοι δεν ικανοποιούνται με «ημίμετρα» ή «υποκριτικές/ καθυστερημένες αντιδράσεις», και μάλιστα τις βλέπουν ως μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου, ενδεχομένως συντονισμένου και από το ίδιο το Ισραήλ προκειμένου να «ρίξει στάχτη στα μάτια» και να προκαλέσει σύγχυση και αμφιβολίες στο αντίπαλο στρατόπεδο σχετικά με το ποιος είναι ο «πραγματικός» επαναστάτης και ποια η «πραγματική» επαναστατική δράση. Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί έχουν Συνέχεια →

συνέντευξη του Άβι Μογκράμπι

Ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Avi Mograbi γεννήθηκε στο Τελ Αβίβ το 1956. Από νωρίς πολέμιος της κατοχικής πολιτικής της χώρας του, αρνήθηκε να ενταχθεί στις μάχιμες μονάδες του στρατού όταν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο το 1982. Οι ταινίες του –Πώς έμαθα να ξεπερνώ το φόβο μου και να αγαπώ τον Αριέλ Σαρόν (1997), Για ένα μόνο από τα δυο μου μάτια (2005) και Μέσα σε κήπο βάδισα (2012), για να αναφέρουμε μόνο μερικές- καταγράφουν την πραγματικότητα της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών.

Οι πολυβραβευμένες ταινίες του έχουν επιλεγεί σε όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Πριν από λίγες εβδομάδες βρέθηκε στο Παρίσι για να παρουσιάσει το Τα πρώτα 54 χρόνια, μια ταινία στην οποία, κοιτώντας κατά πρόσωπο την κάμερα, μπαίνει στο πετσί ενός ειδικού στη στρατιωτική στρατηγική, και στην οποία συνδυάζει τα λεγόμενα στρατιωτών για τις τραυματικές εμπειρίες τους με αρχειακό υλικό.
Στη συνέχεια ο Mograbi ταξίδεψε αεροπορικώς στη Λισαβόνα, όπου ζει πλέον. Αυτή η συνέντευξη δόθηκε από εκεί, με ηχητικές ανταλλαγές. Οι ταινίες του, μεγάλου και μικρού μήκους, είναι πλέον όλες διαθέσιμες δωρεάν στην ιστοσελίδα του www.avimograbi.org. Συνέχεια →

συλλογικό κείμενο

Εμείς, ως μέλη του ακαδημαϊκού και διοικητικού προσωπικού των ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης στο Ισραήλ, σας καλούμε να δράσετε άμεσα για να κινητοποιήσετε ολόκληρο τον ισραηλινό ακαδημαϊκό κόσμο για να σταματήσει ο ισραηλινός πόλεμος στη Γάζα.

Τα ισραηλινά ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στον αγώνα κατά της δικαστικής μεταρρύθμισης. Σε αυτό ακριβώς το φόντο προκαλεί μεγάλη εντύπωση η σιωπή τους απέναντι στις δολοφονίες, την πείνα και την καταστροφή στη Γάζα, καθώς και απέναντι στην πλήρη εξάλειψη του εκπαιδευτικού συστήματος εκεί, των ανθρώπων και των δομών του.

Από τότε που το Ισραήλ παραβίασε την εκεχειρία στις 18 Μαρτίου, σχεδόν 3.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα. Η συντριπτική τους πλειονότητα ήταν άμαχοι πολίτες. Από την έναρξη του πολέμου, τουλάχιστον 53.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 15.000 παιδιά και τουλάχιστον 41 Ισραηλινοί όμηροι. Ταυτόχρονα, πολλοί διεθνείς φορείς προειδοποιούν για οξεία ασιτία –αποτέλεσμα της εσκεμμένης και Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, ο Σάκης Μουμτζής είναι κάποιος που -μεταξύ άλλων- αρθρογραφεί σε ένα ηλεκτρονικό μέσο ψευδεπίγραφα αποκαλούμενο liberal. Σε αυτό σήμερα ανάρτησε κείμενο με τίτλο «Κέρδισαν εκατομμύρια από το Ισραήλ, αλλά σιωπούν για το εμπάργκο στη Γλυκερία». Στο ίδιο το κείμενο, προχωρά ακόμη περισσότερο και ισχυρίζεται, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι εις βάρος της Γλυκερίας έγινε/ γίνεται … πογκρόμ (!), και μάλιστα «πρωτοφανές». Παραβλέποντας ότι προφανώς πογκρόμ δεν είναι νοητό να γίνει εναντίον ενός μόνο ατόμου. Ποιο είναι όμως αυτό το «πογκρόμ»; Σύμφωνα με την ίδια τη δική του διατύπωση, συνίσταται στο ότι «η οργάνωση ‘Μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων, κυρώσεις (BDS GREECE) ζήτησε να μποϋκοταριστούν όλες οι εκδηλώσεις της Γλυκερίας στην Ελλάδα»[1].

Η εργαλειοποίηση και, ως εκ τούτου, το νοηματικό ξεχείλωμα και η φθορά φορτισμένων όρων σχετικών με το ναζισμό είναι κάτι σύνηθες σε τέτοιου τύπου λόγους και δεν χρειάζεται να επιμείνουμε. Αυτό που μου κάνει εδώ Συνέχεια →

του Alon Idan

Η Rivka Lafair είναι «εμψυχώτρια εργαστηρίων, συναντήσεων και ομαδικών συνεδριών με θέμα τη γιόγκα, δασκάλα της γυναικείας γιόγκα και της προσωπικής ανάπτυξης». Ζει στον οικισμό Shiloh στη νότια Δυτική Όχθη και αυτοπροσδιορίζεται ως «περήφανη Εβραία» που «σκέφτεται πέρα απ’ τα συνηθισμένα». Περίφημα. Εκτός αυτού, θέλει επίσης να εξολοθρεύσει και να εκδιώξει δύο εκατομμύρια ανθρώπους από τη Λωρίδα της Γάζας.

Η Lafair ανήκει σε ένα ρεύμα εντός του ισραηλινού ιουδαϊσμού που μπορεί να περιγραφεί ως «Γιόγκι-Ναζί»: άνθρωποι των οποίων ο πνευματισμός στηρίζει τον ναζισμό τους. Πρόκειται για ένα σχετικά νέο υπο-στρώμα –αν και με βαθιές ρίζες στην τοπική κουλτούρα- που έχει κερδίσει δημοτικότητα μετά την 7η Οκτωβρίου, κυρίως λόγω της ικανότητάς του να συγκολλά έννοιες που, επιφανειακά, φαίνονται αντιδιαμετρικά αντίθετες: πνευματικότητα και εξολόθρευση, ενδυνάμωση και εκδίωξη, γιόγκα και πείνα, καταφύγια και καταιγιστικοί βομβαρδισμοί.

Η Lafair είναι ένα άτομο που πιστεύει ότι «η μουσική έχει τη δύναμη να μεταβάλει τη συνείδησή μας», αλλά και ότι η εκδίωξη και η εξόντωση δύο εκατομμυρίων κατοίκων της Γάζας αρχίζει με την «συνειδησιακή μεταβολή». Για Συνέχεια →

του Ζιλ Ντελέζ

Βιβλιογραφική σημείωση: πριν από λίγες εβδομάδες, είχαμε δημοσιεύσει εδώ τμήμα του παρακάτω άρθρου υπό τον τίτλο «Οι Ινδιάνοι της Παλαιστίνης». Το κείμενο αυτό, με τον συγκεκριμένο τίτλο, το είχαμε βρει στο διαδίκτυο, σε κατά τεκμήριο αξιόπιστη πηγή. Ωστόσο, όπως μας επισήμανε ο φίλος του ιστολογίου Δημήτρης Δημούλης, βιβλιογραφικά αυτό δεν ήταν ακριβές και μπορούσε να δώσει λαβή σε παρανοήσεις: το κείμενο αυτό ήταν απόσπασμα από άρθρο του Ντελέζ με τον τίτλο που χρησιμοποιείται εδώ. Ο τίτλος «Οι Ινδιάνοι της Παλαιστίνης» δεν ήταν άσχετος, ιδίως προκειμένου για το απόσπασμα που είχαμε χρησιμοποιήσει· το πρόβλημα όμως είναι ότι υπάρχει ένα άλλο κείμενο του Ντελέζ (για την ακρίβεια, συζήτησή του με τον Παλαιστίνιο ιστορικό και ποιητή Ελίας Σανμπάρ) που φέρει ακριβώς αυτόν τον τίτλο, από την ίδια περίπου περίοδο, δημοσιευμένο στην ίδια συλλογή (Deux régimes de fous, Minuit, Παρίσι 2003). Πρόκειται λοιπόν για δύο συγγενή μεν, αλλά διαφορετικά κείμενα. Για να μη συμβάλλουμε στη σύγχυση, δημοσιεύουμε σήμερα το πλήρες κείμενο του συγκεκριμένου άρθρου (το οποίο γράφτηκε το Σεπτέμβριο του 1983 και δημοσιεύτηκε στο τ. 10 της Revue d’Etudes Paléstiniennes, χειμώνας 1984, σ. 41-43) με τον ορθό του τίτλο. Μετάφραση-επιμέλεια Α.Γ. Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε μια πολλοστή εφαρμογή του «νόμου του Μέφρυ», ο Ηλίας Κανέλλης, στο σημείωμά του με τίτλο Αντισημιτισμός στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου, μέμφεται όσους ματαίωσαν την εκδήλωση «Μεταβαλλόμενα τοπία της εβραϊκής λογοτεχνίας» διότι «δεν ενδιαφέρθηκαν (…) ούτε για την προσωπικότητα που μιλούσε», αλλά την ίδια στιγμή ο ίδιος παραθέτει λάθος το μικρό όνομα της εν λόγω προσωπικότητας: γράφει «Οντέτ» αντί του ορθού ΟντέΝτ (Oded).

Πρόκειται προφανώς για προβολή: κατηγορεί άλλους ότι δεν έκαναν κάτι που εκείνοι ουδέποτε ισχυρίστηκαν ότι έκαναν, και έτσι αποκαλύπτει ότι ούτε ο ίδιος το έχει κάνει, και ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να ξαναβγάλει στη γύρα χιλιοειπωμένα κλισέ του ακροκεντρώου ρεπερτορίου.

Τα κλισέ αυτά διαδέχονται το ένα το άλλο στο σημείωμά του κατά τρόπο απολύτως αξιωματικό, χωρίς καμία προσπάθεια αιτιολόγησης, αντιθέτως με μια σειρά από πολύ εμφανή λογικά άλματα και πραγματολογικές αυθαιρεσίες.

Ο ίδιος ο Κανέλλης, από τη στιγμή που αναφέρεται απευθείας στο κράτος του Ισραήλ, μας απαλλάσσει και από Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τα τελευταία χρόνια φεύγουν από τη ζωή, ο ένας μετά τον άλλο, οι περισσότεροι από τους πρωταγωνιστές της άνθισης του ελληνικού τραγουδιού των δεκαετιών του 60 και του 70. Για να μην αναφέρουμε και ότι κάποιοι είχαν φύγει ακόμα νωρίτερα, σε νεαρή ηλικία, ενώ πρόσφατα άρχισαν να φεύγουν και μερικοί ακόμα νεότεροι. Για κάποιους από αυτούς, όσους έκρινα ότι ήταν οι σημαντικότεροι για μένα, οδηγήθηκα να γράψω ένα ή και περισσότερα σημειώματα μετά θάνατον. Κάθε φορά, αφού τα έγραφα, ένιωθα μια αίσθηση ματαίωσης για το γεγονός ότι δεν κατάφερα, ή δεν πρόλαβα, να εκφράσω αυτή την εκτίμηση όσο ακόμη ζούσαν, οπότε ίσως είχε μια ελπίδα να φτάσει σε αυτούς. Κατόπιν τούτου, σκέφτηκα ότι αυτό είναι καλό να το έκανα για κάποιους άλλους όσο είναι ακόμα νωρίς, χωρίς να περιμένω.

Και ο βασικότερος εξ αυτών είναι ο Κυριάκος Σφέτσας, κατά τη γνώμη μου ο πιο άδικα αγνοημένος μουσικός αυτής της γενιάς.

Είναι βέβαια ήδη αμφίβολο αν μπορούμε να τον κατατάξουμε σε αυτή τη γενιά, ή να τον κατατάξουμε γενικώς Συνέχεια →