του Μαρκ Αλιζάρ

Η απο-αποικιοποίηση δεν είναι κάτι που αφορά μόνο τον οριενταλισμό, ούτε την ιστορία της Αμερικής, βόρειας και νότιας, ή το βλέμμα μας για τις αφρικανικές κουλτούρες. Δεν είναι μόνο το μακρινό. Υπάρχει επίσης το εγγύς, το ψευδώς οικείο. Υπάρχει επίσης η αρχαία Ελλάδα και οι ανθρωπιστικές σπουδές. Ειδικότερα, υπάρχει ο Όμηρος, που τα έργα του τα έχουν αξιοποιήσει όλοι όσοι απέβλεπαν στη χειραγώγηση και το ξαναγράψιμο της ιστορίας της Δύσης από τότε που συγκροτήθηκαν –δηλαδή τουλάχιστον από τον 6^ο αιώνα πριν τη χρονολογία μας.

Αυτό ξεκίνησε με το πανελλήνιο πρόταγμα επινόησης της Ελλάδας. Το νέο έθνος θέλει τον δικό του Μεγάλο Άνδρα. Αυτός θα είναι ο Όμηρος, του οποίου η βιογραφία θα κατασκευαστεί για την περίσταση και του οποίου τα ποιήματα θα μεταμορφωθούν σε θεμελιωτικά αφηγήματα οικοδόμησης. Ο ήρωας της Οδύσσειας, ο Οδυσσέας, θα χρειαστεί να αποτελέσει υπόδειγμα ηθικότητας: θα πούμε γι’ αυτόν ότι μαθαίνει μέσα από κόπους την αξία της Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Την διανοητική παραγωγή της ΚΝΕ ομολογώ ότι δεν την παρακολουθώ συστηματικά. Κατά καιρούς, διάφορα προϊόντα της προσγειώνονται και στον δικό μου υπολογιστή λίγο-πολύ τυχαία.

Τελευταία, σε ένα απ’ αυτά, και συγκεκριμένα σε φυλλάδιο της ΚΝΕ Παντείου που τιτλοφορείται «Οι νέοι επιστήμονες παλεύουμε για να κατακτήσουμε την πραγματική επιστημονική γνώση, δεν ανεχόμαστε τον ανορθολογισμό!», διάβασα μεταξύ άλλων την εξής φράση.

Σε ένα εργαστήριο που πραγματεύεται πώς πρέπει να διεξάγουμε έρευνα είναι αδιανόητο να διατυπώνεται πως η γλώσσα δεν μπορεί να αντικατοπτρίσει την αντικειμενική πραγματικότητα.

Όμως, το ότι η γλώσσα μπορεί, και οφείλει, να «αντικατοπτρίσει την αντικειμενική πραγματικότητα», είναι μία Συνέχεια →