του Αιμίλιου Εμμανουήλ

Όταν ο πατέρας μου ( λοχίας το 1974 στο Larnaca rοad, σήμερα Σταθμός της Λυκαβηττού) αποφυλακίστηκε την ημέρα της Εισβολής (φυλακίστηκε στο πραξικόπημα) επέστρεψε στα καθήκοντα του στον σταθμό.

Καθώς το σπίτι μας στα σπίτια της Αστυνομίας στο ΡΙΚ είχε υποστεί ζημιές και είχε λεηλατηθεί στο πραξικόπημα, και εμείς τα παιδιά με την μάμα μας πήγαμε στην Αγία Μαρίνα Σκυλλουρας, ο πατέρας μου βασικά ήταν καθήκον 24 ώρες το 24ωρο καθώς αποφάσισε να κοιμάται στον σταθμό, καθόλη την διάρκεια του πολέμου μέχρι το τέλος της δεύτερης εισβολής. (Μας επισκέφτηκε στο χωριό μια φορά την ημέρα πριν την δεύτερη εισβολή, όπου και μας προειδοποίησε οτι την επόμενη μέρα έπρεπε να φύγουμε διότι η Αγία Μαρίνα Σκυλλουρας ήταν καταδικασμένη).

Με μια Λευκωσία έρημη και άδεια, τα καθήκοντα του πατέρα μου ήταν να πηγαίνει στο κοιμητήριο και να θάβει τους νεκρούς στρατιώτες που έφερναν από τον μέτωπο της Λευκωσίας. Ήταν επίσης και αιμοδότης στο νοσοκομείο.

Ο πατέρας μου, ένας ιερέας και ακόμη 2 η 3 άτομα. Φέρνανε τους νεκρούς κάποτε χύμα σε φορτηγά και τους ρίχνανε σε ομαδικούς τάφους . Μου έλεγε οτι μερικές φορές τους έθαβε μόνος του με τον ιερέα του νεκροταφείου. Όταν αντιλήφθηκε ότι οι νεαροί στρατιώτες που έφερναν τους σκοτωμένους σε πολλές περιπτωσεις δεν γνώριζαν την ταυτότητα των σκοτωμένων, όπου μπορούσε έπαιρνε από τους νεκρούς ό,τι έβρισκε για την ταυτοποίηση τους.

Με το τέλος του πολέμου παρέδωσε ό,τι στοιχεία είχε μαζέψει στους ανώτερους του και επίσης ενημέρωνε όσους συγγενείς πήγαιναν στον σταθμό για να ρωτήσουν.

Και ενώ αυτή η μπανανία γνώριζε πού ήταν θαμμένοι δεκάδες αγνοούμενοι, δεν επέτρεπε να ξεθάψουν τους νεκρούς, διότι κάποιοι αποφάσισαν ότι ο αριθμός των αγνοουμένων για θέματα προπαγάνδας έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν μεγαλύτερος.

Εννοείται ότι ο πατέρας μου από τότε βρήκε τον μπελά του με την κυβέρνηση και τους ανώτερους της Αστυνομίας διότι ήταν άνθρωπος που δεν σιωπούσε.

Τον θυμάμαι όταν έβλεπε ειδήσεις και μιλούσαν για την εξακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων, κοκκίνιζε από τον θυμό του και μονολογούσε μόνος του:

‘Ανοίξετε τους τάφους να βρει ο κόσμος τους δικούς του’.

Το κράτος προσπάθησε να εξαγοράσει την σιωπή συγγενών, δίνοντας τους ωφελήματα τα οποία ήταν περισσότερα και από αυτά των συγγενών νεκρών. Έτσι ενώ κάποιοι συγγενείς ήξεραν πού ήταν θαμμένοι οι δικοί τους, έπαψαν να απαιτούν εκσκαφή. Όχι όμως όλοι … Δύο γυναίκες χρόνια μετά είχαν κάνει την δική τους επανάσταση και τότε δόθηκε πολλή δημοσιότητα.

Ο πατέρας μου μέχρι την αφυπηρέτηση του ήταν κόκκινο πανί για το κατεστημένο και εννοείται ότι ποτέ δεν πήρε προαγωγή. Όχι μόνο έμεινε λοχίας από το 1972 μέχρι την αφυπηρετηση του, αλλά τον εβάλαν και σε διαθεσιμότητα για επιστολές που έστελλε στες εφημερίδες.

Tελικά τον σκότωσε η δουλειά του. Ήταν αιμοδότης ειδικά κατά την διάρκεια του πολέμου. Τα νοσοκομεία τότε δεν έκαμναν αναλύσεις και χρησιμοποιούσαν την ίδια βελόνα, με αποτέλεσμα να μολυνθεί με ηπατίτιδα που οδήγησε σε κίρρωση και μετά καρκίνο στο συκώτι. Πέθανε νέος στα 63 του.

Αιώνια η μνήμη σου παπά μου. Εγώ πάντα θα είμαι περήφανος για την πορεία σου.

Το ανωτέρω κείμενο αναρτήθηκε στον προσωπικό λογαριασμό του συντάκτη σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Για την παρούσα δημοσίευση προστέθηκε ο τίτλος και έγιναν μερικές επουσιώδεις διορθώσεις, κυρίως στίξης και ορθογραφικές. Κατά τα άλλα διατηρήθηκε η γλώσσα του πρωτοτύπου.