του Άκη Γαβριηλίδη

Τον Ηλία Ζάικο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Φυσικά, καθώς έζησα στη Θεσσαλονίκη όλη τη δεκαετία του 80 και μέρος της δεκαετίας του 90 και ήμουν (είμαι) μουσικόφιλος, (αν και όχι φανατικός μπλουζόφιλος), τον γνωρίζω από την δημόσια παρουσία του, εφόσον αποτελούσε βασικό στοιχείο στο γενικότερο καλλιτεχνικό «οικοσύστημα» της πόλης· oύτε θυμάμαι πόσες φορές τον έχω παρακολουθήσει –μαζί με τους Blues Wire (031)/ Blues Gang- σε διάφορα λάιβ, κυρίως σε φεστιβάλ νεολαιών/ αντιρατσιστικά ή σε συναυλίες συμπαράστασης σε κρατουμένους.

Φέτος ο Ζάικος εξέδωσε ένα βιβλίο, μία «μυθιστορηματική αυτοβιογραφία» όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει, με τίτλο «Ντόμπρα blues». Το βιβλίο αυτό το πήρα, καθότι οι βιογραφίες μουσικών και γενικότερα καλλιτεχνών, όσων μου αρέσουν αλλά και όχι απαραίτητα μόνο αυτών, αποτελούν σταθερά ένα ουσιώδες τμήμα των αναγνωσμάτων μου εδώ και χρόνια.

Από την τρίτη ήδη σελίδα του βιβλίου, συνειδητοποίησα με έκπληξη κάτι που ωστόσο θα έπρεπε να είχα μαντέψει Συνέχεια →

του Πάολο Βίρνο

Στη δεκαετία του εβδομήντα, η Πρωτομαγιά ήταν μια τελετουργία που μύριζε ελαφρώς μούχλα και, επίσης, ελεημοσύνη. Μούχλα, επειδή οι εργατικοί αγώνες –και η πολιτική, και η ζωή γενικά­ απείχαν συστηματικά απ’ αυτή. Στις συγκεντρώσεις εκείνες, απ’ όπου έλειπε κάθε χαρά, υπήρχε μόνο το συνδικάτο ως νευραλγικός θεσμός του κεϋνσιανού κράτους. Οι συνομοσπονδίες διεκδικούσαν μεγαλοφώνως, μερικές φορές με τη λύσσα εκείνου που μιλάει μόνος του, το ρόλο τους των νομικών εκπροσώπων του εμπορεύματος «δύναμη εργασίας», του μόνου που είχε πραγματικά στρατηγική σημασία στις μοντέρνες βιομηχανικές κοινωνίες. Οι εργάτες που αγωνίζονταν, που ακριβώς αυτό το εμπόρευμα ήθελαν να καταργήσουν τελειωτικά (κυρίως προκαλώντας πληθωρισμό στην τιμή του, μέχρι να καταντήσει αντιοικονομικό), δεν δίνανε πεντάρα για τις πορείες στο όνομα του «νέου μοντέλου ανάπτυξης». Όπως ένας στοιχειωδώς λογικός ενήλικος δεν χάνει το χρόνο του με τους τρεις μάγους. Με τα παλαιά Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με ενθουσιώδες –και απολύτως σοβαρό- δημοσίευμα του ιστοχώρου Lamia Now, την περασμένη Τρίτη 5 Νοεμβρίου στην Αταλάντη έλαβε χώρα μια εκδήλωση που αποτελεί ένα αριστούργημα εθνικιστικού σουρεαλισμού. Ο Μποστ θα ήταν περήφανος να είχε φανταστεί σε κάποια γελοιογραφία του αυτή την ολόψυχη επιτέλεση εθνικιστικού κιτς και επινοημένης παράδοσης: επρόκειτο για τα αποκαλυπτήρια σιδερένιου γλυπτού που αναπαριστά τον μυθικό ήρωα Αίαντα Λοκρό, παρουσία διδασκάλων, μαθητών, ενός αρχιμανδρίτη, εκπροσώπων της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας» η οποία χρηματοδότησε το πατριωτικό αυτό έργο (ένας εκ των οποίων έφερε το απίθανο –και ομολογουμένως ταιριαστό εν προκειμένω- όνομα Γαβριήλ Φονιάς), και τέλος μίας αρχαιολόγου η οποία έβγαλε τον σχετικό λόγο.

Σε αυτόν, μεταξύ άλλων, υποστήριξε τα εξής:

Από αυτόν εδώ τον τόπο, από το βασίλειο του Αίαντα, ξεκίνησαν —όπως μας παραδίδει ο Όμηρος— σαράντα πλοία με μαύρα πανιά για τον Τρωικό Πόλεμο. Πλοία που ταξίδεψαν για την τιμή της Ελλάδας, αλλά δεν γύρισαν ποτέ πίσω. Μαζί τους ταξίδεψε και ο θρυλικός βασιλιάς των Λοκρών, ο Αίας, ένας θρύλος που έφτασε ως εμάς, 3300 χρόνια μετά. Ο Αίας ο Λοκρός δεν ήταν μόνο πολεμιστής. Ήταν πρότυπο ανδρείας, πίστης και τιμής.

Αμέσως αμέσως είναι ορατή η πρώτη λαθροχειρία στη χρήση της διατύπωσης «τιμή της Ελλάδας».

Πρώτον: το να αποδίδουμε στον Όμηρο μια τέτοια φράση είναι ανιστόρητο (και αφιλολόγητο). Οι όροι «Ελλάδα, Συνέχεια →

του Θράσου Λεβαδίτη

1. Κωνσταντίνος Τσουκαλάς

O Κ. Τσουκαλάς συγγραφέας, συνταξιούχος πανεπιστημιακός, πρώην σύμβουλος του ΠΑΣΟΚ, πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και νυν ακαδημαϊκός δημοσιεύει ανούσια και δύσπεπτα κείμενα. Τα παρακολουθούμε και ενίοτε τα σχολιάζουμε[1] γιατί τον θεωρούμε αντιπροσωπευτικό για το είδος επαγγελματιών της διανόησης που ο Μπρεχτ αποκάλεσε TUI.[2] Για τον Μπρεχτ, οι TUI είναι κυνικοί διανοούμενοι που πουλούν το προϊόν της σκέψης τους στην καπιταλιστική αγορά, έχοντας προηγουμένως προσαρμόσει τη «σκέψη» στα όσα απαιτεί η αγορά. Δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα. Θέλουν να πείσουν ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο ορθό σύστημα, οι πόλεμοί του δίκαιοι, οι ανισότητες εγγύηση προόδου και τα ανάλογα. Μετατρέπουν βλακώδεις ιδέες σε χρήμα γιατί μπορούν να ξεπλένουν τον καπιταλισμό, να τον κάνουν άσπρο ξέξασπρο (Weißwäscher).[3] Μια σημαντική υποκατηγορία είναι οι αριστεροί TUI, στους οποίους κατά γενική ομολογία εντάσσεται ο Τσουκαλάς.

2. Ακαδημία Αθηνών

Η Ακαδημία Αθηνών είναι μια δημόσια υπηρεσία, υπαγόμενη στο Υπουργείο Παιδείας. Εκ του νόμου σκοπός της Συνέχεια →

του Αιμίλιου Εμμανουήλ

Όταν ο πατέρας μου ( λοχίας το 1974 στο Larnaca rοad, σήμερα Σταθμός της Λυκαβηττού) αποφυλακίστηκε την ημέρα της Εισβολής (φυλακίστηκε στο πραξικόπημα) επέστρεψε στα καθήκοντα του στον σταθμό.

Καθώς το σπίτι μας στα σπίτια της Αστυνομίας στο ΡΙΚ είχε υποστεί ζημιές και είχε λεηλατηθεί στο πραξικόπημα, και εμείς τα παιδιά με την μάμα μας πήγαμε στην Αγία Μαρίνα Σκυλλουρας, ο πατέρας μου βασικά ήταν καθήκον 24 ώρες το 24ωρο καθώς αποφάσισε να κοιμάται στον σταθμό, καθόλη την διάρκεια του πολέμου μέχρι το τέλος της δεύτερης εισβολής. (Μας επισκέφτηκε στο χωριό μια φορά την ημέρα πριν την δεύτερη εισβολή, όπου και μας προειδοποίησε οτι την επόμενη μέρα έπρεπε να φύγουμε διότι η Αγία Μαρίνα Σκυλλουρας ήταν καταδικασμένη).

Με μια Λευκωσία έρημη και άδεια, τα καθήκοντα του πατέρα μου ήταν να πηγαίνει στο κοιμητήριο και να θάβει τους νεκρούς στρατιώτες που έφερναν από τον μέτωπο της Λευκωσίας. Ήταν επίσης και αιμοδότης στο νοσοκομείο.

Ο πατέρας μου, ένας ιερέας και ακόμη 2 η 3 άτομα. Φέρνανε τους νεκρούς κάποτε χύμα σε φορτηγά και τους Συνέχεια →