του Άκη Γαβριηλίδη

Η δημοσιογράφος Ξένια Κουναλάκη, σε σημείωμά της όπου αναφερόταν σε φαινόμενα αντισημιτισμού στην ελληνική κοινωνία, χρησιμοποίησε μεταξύ άλλων την εξής επιγραμματική διατύπωση:

με θλίβει ότι δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε μεταξύ Νετανιάχου και εβραϊσμού, ούτε να διακρίνουμε τον πρωθυπουργό μιας χώρας από το λαό του.

Εγώ συμφωνώ απολύτως ότι πρέπει να κάνουμε αυτές τις διακρίσεις και ότι, αν δεν τις κάνουμε, ανοίγουμε την πόρτα στον αντισημιτισμό[1]. Το έχω άλλωστε εξηγήσει και εφαρμόσει στο παρελθόν αρκετές φορές.

Τελευταία όμως διαπιστώνω με έκπληξη ότι εκείνοι που αρνούνται να τις κάνουν είναι κάποιοι Εβραίοι συμπολίτες μας, καθώς και μη Εβραίοι οι οποίοι, για δικούς τους λόγους και με τις δικές τους ατζέντες, υψώνουν το λάβαρο του Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τις τελευταίες μέρες, μέινστρημ μέσα όπως η Athens Voice και το (ψευδώνυμα αυτοαποκαλούμενο) Liberal αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα κακώς κείμενα στην ανώτατη παιδεία.

Επί της αρχής, καλή ιδέα. Γιατί όχι. Καλοδεχούμενο το ενδιαφέρον.

Ποια ήταν αυτά τα κακώς κείμενα; Δεν ήταν ούτε η υποχρηματοδότηση, ούτε τα μαγειρέματα του ΣτΕ ώστε να παρακαμφθεί το άρθρο 16 του συντάγματος. Ήταν ότι «Ιστορικός που ερευνά τον αντισημιτισμό στην Ελλάδα καταγγέλλει τη διακοπή συνεργασίας της με πανεπιστήμιο». Τα αντίστοιχα άρθρα στην ουσία ήταν αυτούσια αναπαραγωγή της καταγγελίας (για την ακρίβεια, της «Δημόσιας επιστολής για την ακαδημαϊκή ελευθερία και την έρευνα για τον αντισημιτισμό» που δημοσίευσε στα ΜΚΔ η Άννα-Μαρία Δρουμπούκη), με λίγες σάλτσες για εισαγωγή.

Πώς λοιπόν εθίγη η ακαδημαϊκή ελευθερία; Όχι από τις απειλές που, ως άλλος Παπαδόπουλος, εξαπέλυσε τις προάλλες ο Μητσοτάκης προς τους πρυτάνεις· αυτές δεν φαίνεται να συγκίνησαν τους/τις ενδιαφερόμενους/-ες. Το Συνέχεια →

του Γκίντεον Λεβί

Αλί και τρισαλί! Ουαί ημίν, ότι ημάρτομεν: πέντε χώρες επέβαλαν κυρώσεις στον υπουργό οικονομικών Μπεζαλέλ Σμότριτς και στον υπουργό εθνικής ασφαλείας Ιταμάρ Μπεν-Γκβιρ. Τώρα, ο πόλεμος στη Γάζα θα σταματήσει αμέσως. Ίσως και η κατοχή! Σίγουρα το απαρτχάιντ.

Ο Σμότριτς, ο οποίος έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη των έργων του Ίψεν και λατρεύει να περιπλανιέται στους δρόμους του Όσλο, εμπνευσμένος από τα δράματα, δεν θα μπορεί πλέον να επισκέπτεται τη Νορβηγία.

Ο Μπεν-Γκβιρ, ο παθιασμένος παρατηρητής πουλιών, δεν θα μπορεί πλέον να παρακολουθεί το κίβι, αυτό το συναρπαστικό πουλί που ο μόνος του βιότοπος είναι η Νέα Ζηλανδία. Αυτές οι δύο χώρες, μαζί με τη Βρετανία, τον Καναδά και την Αυστραλία, αποφάσισαν να επιβάλουν σε αυτούς τους δύο κυρίους μια τιμωρία που αυτοί, η κυβέρνηση και η ισραηλινή κοινωνία μάλλον δεν θα μπορέσουν να αντέξουν. Άτακτοι, άτακτοι, Μπεζαλέλ και Ιταμάρ, πω, πω! Κακά παιδιά, σταθείτε στη γωνία.

Είναι δύσκολο να καταλάβουμε αν αυτές οι χώρες είναι αφελείς ή δειλές. Μένουν απλώς στα λόγια, ή μήπως Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο κ. Κώστας Κούρκουλος δηλώνει νομικός. Την ιδιότητα αυτή προβάλλει μεταξύ άλλων κάτω από ένα γραμμένο στο πόδι άρθρο που δημοσίευσε στον ιστότοπο του Books’ Journal με τίτλο «Η συκοφαντία του αίματος συνεχίζεται στην Κέρκυρα».

Και πώς συνεχίζεται; Κατά τον κ. Κούρκουλο, συνεχίζεται επειδή «η ΕΛΜΕ Κερκύρας ετοιμάζει  εκδήλωση  κατά Εβραίων, με αφετηρία το αεροδρόμιο της Κέρκυρας στις 9/6/2025. (…) Που πάει να πει πως ετοιμάζεται εκδήλωση όχι κατά του κράτους του Ισραήλ αλλά κατά των εβραίων πολιτών» (η έμφαση δική μου).

Ο ίδιος, πριν παραθέσει αυτές τις «πληροφορίες», προαναγγέλλει ότι «Η είδηση μυρίζει μούχλα και αίμα».

Ωστόσο, η είδηση που δημοσιεύει εκείνος δεν «μυρίζει» απλώς, αλλά αποτελεί σκόπιμη διαστρέβλωση και συκοφαντία.

Από πουθενά (πέρα από την προβολή του αρθρογράφου) δεν προκύπτει ότι η ΕΛΜΕ «ετοιμάζει εκδήλωση κατά Εβραίων».

Πάντως όχι από την αναγγελία της εκδήλωσης.

Η ίδια η έκφραση «εβραίων πολιτών» που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος είναι άνευ νοήματος.
«Εβραίοι πολίτες» δεν υπάρχουν. Ή μάλλον, υπάρχουν, αλλά είναι λογικά δυνατό να είναι πολίτες οποιουδήποτε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η πρόσφατη δημοσιοποίηση κειμένων και τοποθετήσεων εκ μέρους Ισραηλινών διανοουμένων–κάποιες δημοσιεύσαμε και σε αυτό το μπλογκ– εναντίον της σφαγής στη Γάζα αντιμετωπίστηκε, ευλόγως, εχθρικά, με ειρωνείες και αμφισβήτηση εκ μέρους των ακροδεξιών θαυμαστών του Νετανιάχου. Κατά απρόσμενο τρόπο, όμως, (ή ίσως όχι και τόσο απρόσμενο, τελικά), με ανάλογη, αν όχι και ακόμη μεγαλύτερη αμφισβήτηση αντιμετωπίστηκε από μία άλλη κατηγορία σχολιαστών: των εξυπνάκηδων/ υπερεπαναστατών του πληκτρολογίου, οι οποίοι δεν ικανοποιούνται με «ημίμετρα» ή «υποκριτικές/ καθυστερημένες αντιδράσεις», και μάλιστα τις βλέπουν ως μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου, ενδεχομένως συντονισμένου και από το ίδιο το Ισραήλ προκειμένου να «ρίξει στάχτη στα μάτια» και να προκαλέσει σύγχυση και αμφιβολίες στο αντίπαλο στρατόπεδο σχετικά με το ποιος είναι ο «πραγματικός» επαναστάτης και ποια η «πραγματική» επαναστατική δράση. Όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί έχουν Συνέχεια →

συνέντευξη του Άβι Μογκράμπι

Ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Avi Mograbi γεννήθηκε στο Τελ Αβίβ το 1956. Από νωρίς πολέμιος της κατοχικής πολιτικής της χώρας του, αρνήθηκε να ενταχθεί στις μάχιμες μονάδες του στρατού όταν το Ισραήλ εισέβαλε στον Λίβανο το 1982. Οι ταινίες του –Πώς έμαθα να ξεπερνώ το φόβο μου και να αγαπώ τον Αριέλ Σαρόν (1997), Για ένα μόνο από τα δυο μου μάτια (2005) και Μέσα σε κήπο βάδισα (2012), για να αναφέρουμε μόνο μερικές- καταγράφουν την πραγματικότητα της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών.

Οι πολυβραβευμένες ταινίες του έχουν επιλεγεί σε όλα τα μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Πριν από λίγες εβδομάδες βρέθηκε στο Παρίσι για να παρουσιάσει το Τα πρώτα 54 χρόνια, μια ταινία στην οποία, κοιτώντας κατά πρόσωπο την κάμερα, μπαίνει στο πετσί ενός ειδικού στη στρατιωτική στρατηγική, και στην οποία συνδυάζει τα λεγόμενα στρατιωτών για τις τραυματικές εμπειρίες τους με αρχειακό υλικό.
Στη συνέχεια ο Mograbi ταξίδεψε αεροπορικώς στη Λισαβόνα, όπου ζει πλέον. Αυτή η συνέντευξη δόθηκε από εκεί, με ηχητικές ανταλλαγές. Οι ταινίες του, μεγάλου και μικρού μήκους, είναι πλέον όλες διαθέσιμες δωρεάν στην ιστοσελίδα του www.avimograbi.org. Συνέχεια →

συλλογικό κείμενο

Εμείς, ως μέλη του ακαδημαϊκού και διοικητικού προσωπικού των ιδρυμάτων ανώτατης εκπαίδευσης στο Ισραήλ, σας καλούμε να δράσετε άμεσα για να κινητοποιήσετε ολόκληρο τον ισραηλινό ακαδημαϊκό κόσμο για να σταματήσει ο ισραηλινός πόλεμος στη Γάζα.

Τα ισραηλινά ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στον αγώνα κατά της δικαστικής μεταρρύθμισης. Σε αυτό ακριβώς το φόντο προκαλεί μεγάλη εντύπωση η σιωπή τους απέναντι στις δολοφονίες, την πείνα και την καταστροφή στη Γάζα, καθώς και απέναντι στην πλήρη εξάλειψη του εκπαιδευτικού συστήματος εκεί, των ανθρώπων και των δομών του.

Από τότε που το Ισραήλ παραβίασε την εκεχειρία στις 18 Μαρτίου, σχεδόν 3.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα. Η συντριπτική τους πλειονότητα ήταν άμαχοι πολίτες. Από την έναρξη του πολέμου, τουλάχιστον 53.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί στη Γάζα, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 15.000 παιδιά και τουλάχιστον 41 Ισραηλινοί όμηροι. Ταυτόχρονα, πολλοί διεθνείς φορείς προειδοποιούν για οξεία ασιτία –αποτέλεσμα της εσκεμμένης και Συνέχεια →