των Ζακ Ρανσιέρ και Αλαίν Μπαντιού

Ο αυτοοργανωμένος εκδοτικός οίκος Edicija Jugoslavija samizdat και η συνδεδεμένη με αυτόν συλλογικότητα PhD In One Night απευθύνθηκαν στους δύο παλαίμαχους γάλλους φιλοσόφους και τους ζήτησαν μια τοποθέτηση για τα γεγονότα στη Σερβία. Ακολουθούν παρακάτω τα σύντομα μηνύματά τους. Σημειωτέον ότι, όπως προκύπτει από τις ίδιες τις απαντήσεις, αυτές δόθηκαν πριν την χθεσινή διαδήλωση στο Βελιγράδι που φαίνεται ότι ήταν η μαζικότερη μέχρι τώρα. Μετάφραση (από τα αγγλικά): Α.Γ.

Το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα στη Σερβία περιέχει δύο σπουδαία μαθήματα για μένα.

Το πρώτο είναι πολύ απλό: σε μια εποχή που η παραίτηση μπροστά στις πιο βίαιες και κυνικές μορφές κυριαρχίας είναι σχεδόν πανταχού παρούσα στη Δύση, είναι δυνατό να αρνηθεί κανείς την καταπίεση και να επαναστατήσει.

Το δεύτερο είναι ότι η εξέγερση δεν είναι ένα απερίσκεπτο κίνημα που χρειάζεται ειδικούς για να το οργανώσουν ή για να μεταφράσουν τα αιτήματά του στη γλώσσα της εξουσίας και μορφές των λεγόμενων αντιπροσωπευτικών θεσμών.

Για όσους αγωνίζονται ενάντια στην καταπίεση, δεν υπάρχει άλλη οργάνωση από την αυτοοργάνωση. Αυτό σημαίνει την απουσία ιεραρχίας· σημαίνει ότι όλες τις μορφές αγώνα, και όλες τις αποφάσεις για τα μέσα του αγώνα αυτού, τις αναλαμβάνουν συγκεντρωμένες συλλογικότητες ίσων και ολομέλειες ίσων. Το κίνημα των φοιτητών και της νεολαίας στη Σερβία μάς υπενθυμίζει ότι δεν μπορούμε να διαχωρίσουμε το στόχο από τα μέσα και ότι η δημοκρατία δεν είναι ένας εξωτερικός στόχος αλλά μια πρακτική, η ίδια η ζωή του κινήματος. Ως προς αυτό, το κίνημα αυτό αποτελεί ένα υποδειγματικό μοντέλο για εμάς.

Jacques Rancière

Παρίσι, 5/3/2025.

Ευχαριστώ τους Edicija Yugoslavia/PhD In One Night για τις σκέψεις και τα ντοκουμέντα που μου έστειλαν σχετικά με το κίνημα της νεολαίας στη Σερβία. Το κίνημα αυτό μου θυμίζει πολύ τις πρώτες μορφές της εξέγερσης του Μάη του ’68 στη Γαλλία, με μεγαλύτερη ίσως αποφασιστικότητα, σε εθνικό επίπεδο, απ’ ό,τι στη Γαλλία. Προς το παρόν, δεν έχω άλλη παρατήρηση από αυτή: το πολιτικό λαϊκό κίνημα δεν πρέπει, δεν μπορεί, να παραμείνει κλεισμένο στον κόσμο της αστικής νεολαίας. Πρέπει να παρεμβαίνει άμεσα και να συνδέεται με τον κόσμο των εργαζομένων και να βρίσκεται σε στενή επαφή με το προλεταριακό κίνημα. Κρατήστε με ενήμερο για όλα όσα θα γίνουν στη συνέχεια! Σας εύχομαι καλή επιτυχία!

Alain Badiou

Παρίσι, 1/3/2025