του Άκη Γαβριηλίδη

Eδώ και δύο εβδομάδες περίπου ξέσπασε ένας διαδικτυακός πόλεμος εντός –ή/ και περί- του φεμινιστικού κινήματος, κατά τον οποίο τέθηκε υπό αμφισβήτηση η ίδια η ένταξη των αντιπαρατιθέμενων στο κίνημα αυτό, ή/ και στην αριστερά.

Το παρόν σημείωμα δεν προτίθεται να ασχοληθεί με το ερώτημα αυτό, ούτε να αμφισβητήσει τις προθέσεις και τις αγωνιστικές περγαμηνές κανενός και καμιάς· έχει ως ειδικό αντικείμενο μία επιμέρους διάσταση των σχετικών ανταλλαγών, από την οπτική τού τι λέγεται και όχι του τι είναι ή τι δεν είναι όποιος το λέει.

Στο εναρκτήριο κείμενο της αντιπαράθεσης, το άρθρο της Σίσσυς Βωβού «Γένους θηλυκού, ή παπάκι@?», γραμμένο με τη διακηρυγμένη πρόθεση να αναδείξει «τις διαφορές που υπάρχουν μεταξύ του γυναικείου-φεμινιστικού κινήματος και του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος», υποστηρίζεται μεταξύ άλλων ότι μία από αυτές τις Συνέχεια →

των Ζακ Ρανσιέρ και Αλαίν Μπαντιού

Ο αυτοοργανωμένος εκδοτικός οίκος Edicija Jugoslavija samizdat και η συνδεδεμένη με αυτόν συλλογικότητα PhD In One Night απευθύνθηκαν στους δύο παλαίμαχους γάλλους φιλοσόφους και τους ζήτησαν μια τοποθέτηση για τα γεγονότα στη Σερβία. Ακολουθούν παρακάτω τα σύντομα μηνύματά τους. Σημειωτέον ότι, όπως προκύπτει από τις ίδιες τις απαντήσεις, αυτές δόθηκαν πριν την χθεσινή διαδήλωση στο Βελιγράδι που φαίνεται ότι ήταν η μαζικότερη μέχρι τώρα. Μετάφραση (από τα αγγλικά): Α.Γ.

Το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα στη Σερβία περιέχει δύο σπουδαία μαθήματα για μένα.

Το πρώτο είναι πολύ απλό: σε μια εποχή που η παραίτηση μπροστά στις πιο βίαιες και κυνικές μορφές κυριαρχίας είναι Συνέχεια →

του [Ντραγκούτιν Βλαντισάβλιεβιτς]

Η νουβέλα Ένας περίπατος στο μέλλον υπήρξε ένα παιδικό αφήγημα επιστημονικο-πολιτικής φαντασίας που δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο προλεταριακό παιδικό περιοδικό Budućnost [=Μέλλον] το 1924, στο τότε Βασίλειο των Σέρβων, Κροατών και Σλοβένων. Ως υπογραφή έφερε απλώς το όνομα της νεαρής πρωταγωνίστριας, της «μικρής Ζόρα» [=Αυγής], αλλά πιθανολογείται ότι πραγματικός συγγραφέας του ήταν ο εκδότης του περιοδικού Ντραγκούτιν Βλαντισάβλιεβιτς, γιατρός, παιδαγωγός και ιδρυτικό μέλος του κομμουνιστικού κόμματος Σερβίας –από το οποίο όμως αποχώρησε λίγο αργότερα. Αφηγείται ένα όνειρο της Ζόρα, κόρης επαναστατών εργατών, την παραμονή της Πρωτομαγιάς του 1924, στο οποίο βρίσκεται εκατό χρόνια αργότερα και ξεναγείται στα κομμουνιστικά σχολεία του (τότε) μέλλοντος από τους αυτοοργανωμένους μαθητές και μαθήτριες.

Το ουτοπικό αυτό κείμενο είχε ουσιαστικά ξεχαστεί επί έναν αιώνα, αλλά πρόσφατα το ξαναανακάλυψε τυχαία σε μια βιβλιοθήκη του Βελιγραδίου η πανεπιστημιακή φιλόλογος Μπιλγιάνα Αντόνοβσκα, και το εξέδωσε σε μια δίγλωσση έκδοση –σερβοκροατικό πρωτότυπο και αγγλική μετάφραση-, με συνεπιμέλεια της Ίβανα Μομτσίλοβιτς, μαζί με δύο επεξηγηματικά σημειώματα των δύο επιμελητριών. H έκδοση γνώρισε απρόβλεπτη απήχηση στη Σερβία, διότι σύντομα μετά ακολούθησαν οι μαζικές κινητοποιήσεις για την κατάρρευση της στέγης στο σταθμό του Νόβισαντ, στις οποίες πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν, και παίζουν, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, 75 από τις 80 πανεπιστημιακές σχολές του Βελιγραδίου είναι κατειλημμένες, και στις καταλήψεις συχνά οργανώνονται εκδηλώσεις όπου διαβάζεται μεταξύ άλλων και ο Περίπατος στο μέλλον.

Παρουσιάζουμε παρακάτω αποσπάσματα από το βιβλίο αυτό μεταφρασμένα (από το αγγλικό). Εισαγωγή-απόδοση Α.Γ. Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με τον Μανόλη Αναγνωστάκη και διάφορα αποικιοκρατικά και σεξιστικά μαργαριτάρια που έχει γράψει κατά καιρούς έχουμε ασχοληθεί και στο παρελθόν. Φέτος, που είναι και κάποια επέτειος σχετική, συνεχίζουν να παρελαύνουν μπροστά απ’ τα μάτια μας στίχοι του, και μαζί μ’ αυτούς περισσότερα μαργαριτάρια.

Λέει ένα ποίημα:

Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας

Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας

Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε

Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.

(Μ.Α., «Στ’ αστεία παίζαμε». Η έμφαση δική μου).

Μου κάνει εντύπωση που, τόσα χρόνια, χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, ιδίως οι επίσημοι και ανεπίσημοι κριτικοί/-ές της ανανεωτικής αριστεράς, (μεταξύ των οποίων η σύζυγος και η αδελφή του ποιητή), διάβασαν, παρέθεσαν και συνεχίζουν να παραθέτουν με συγκίνηση αυτούς τους στίχους, χωρίς κανείς/καμία, Συνέχεια →