του Άκη Γαβριηλίδη

Την ταινία του Τσεμπερόπουλου δεν την έχω δει. Από πολλές διαφορετικές μαρτυρίες όσων την έχουν δει πληροφορούμαι ότι σε αυτή, στους τίτλους τέλους, παρατίθεται εντός εισαγωγικών, με απόλυτη βεβαιότητα μια υποτιθέμενη δήλωση που αποδίδεται στον Φρανκ Σινάτρα, η εξής: «Αν ο Στέλιος Καζαντζίδης είχε κάνει καριέρα στην Αμερική, με τη φωνή που έχει θα είχε μεγαλύτερη φήμη από μένα».

Η αναφορά αυτή δεν συνοδεύεται φυσικά από καμία παραπομπή ή τεκμηρίωση.

Ας πούμε ότι, ΟΚ, στους τίτλους μιας ταινίας δεν είναι κατάλληλος τόπος για παράθεση πηγών. Πού είναι;

Στο διαδίκτυο και στα ΜΚΔ βρίσκουμε ήδη αρκετές αναρτήσεις της φράσης αυτής, (μεταξύ άλλων και από τον λογαριασμό «Κίνημα Υποστηρικτών Ανδρέα Παπανδρέου-Ο Μεγαλύτερος Έλληνας Ηγέτης»), πλην όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, όλες αντέγραψαν την «πληροφορία» από την ταινία, διότι έχουν αναρτηθεί τις τελευταίες μέρες. Βρίσκουμε όμως μία ανάρτηση παλαιότερη, και συγκεκριμένα του 2011, η οποία ασχολείται όχι με κάποια δήλωση, αλλά με κάποιες φήμες περί … μυστικών συναντήσεων των δύο, η οποίες φαίνεται ότι είχαν κυκλοφορήσει τότε! Η ανάρτηση έχει τον εύγλωττο τίτλο Οι μυστικές συναντήσεις Καζαντζίδη – Σινάτρα. Μύθος ή αλήθεια;, και καταλήγει ξεκάθαρα υπέρ της πρώτης εκδοχής, με βάση τα εξής στοιχεία: α) ο Σινάτρα βρέθηκε στην Ελλάδα δύο φορές το Μάιο του 1962, συν άλλη μία 30 χρόνια αργότερα, στο πλαίσιο παγκόσμιων περιοδειών. Είναι απίθανο στις λίγες αυτές μέρες να συναντήθηκε ή να ήρθε σε οποιαδήποτε επαφή με τον Καζαντζίδη, και ούτε υπάρχει κάποια σχετική αναφορά στον τύπο της εποχής. Β) Ο μπλόγκερ υπέβαλε σχετικό ερώτημα στην Νάνσυ Σινάτρα, καθώς και σε άλλους, μη κατονομαζόμενους, θαυμαστές του Φρανκ, οι οποίοι απάντησαν ότι δεν γνώριζαν ποιος είναι ο Καζαντζίδης, δεν τον είχαν ακούσει ποτέ, και ότι οι διαδόσεις αυτές πιθανότατα είναι «υπερβολές των θαυμαστών του».

Τα στοιχεία αυτής της έρευνας, που διεξήχθη σε ανύποπτο χρόνο και με ελαφρώς διαφορετικό θέμα, νομίζω ότι αρκούν για να καταρρίψουν τον αναδυόμενο αστικό μύθο. Συν ένα άλλο, λογικό και όχι εμπειρικό επιχείρημα:

η ίδια η υπόθεση, ασχέτως ποιος το είπε, είναι παράλογη.

Αν ο Καζαντζίδης είχε κάνει καριέρα στην Αμερική, πιθανότατα θα είχε σουξέ μεταξύ των Ελλήνων, και γενικώς των Μεσανατολιτών. Για τους άλλους θα ήταν αδιάφορος.

Άλλωστε, ο Καζαντζίδης πήγε πράγματι στις ΗΠΑ. Όχι βέβαια για μόνιμα, περιστασιακά. Όπως και άλλοι πριν ή μετά απ’ αυτόν[1]. Οι Έλληνες τον αποθέωσαν. Ε, τον χειροκρότησαν, τον πλήρωσαν, και μετά έφυγε. Δεν έγινε διασημότερος του Σινάτρα.

Η φράση «αν αυτός είχε γεννηθεί αλλού θα τον ήξερε όλος ο κόσμος» (ή «θα ξεπερνούσε τον Μαραντόνα» κ.τ.τ.) ανήκει σε ένα βαθιά εδραιωμένο λογοθετικό προηγούμενο· είναι ένας πολύ συνήθης έπαινος για καλλιτέχνες ή αθλητές. Αντί να το διατυπώσει έτσι, σε τρίτο πρόσωπο, ο Τσεμπερόπουλος προτίμησε να κάνει ένα βήμα παραπέρα και να σκηνοθετήσει το ίδιο το δεύτερο μέρος αυτής της σύγκρισης να την διατυπώνει.

Δεν ξέρω τι λόγους είχε να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν θεωρώ απίθανο να πρόκειται για συνειδητό τρολλάρισμα.

[1] Π.χ. ο Μανώλης Χιώτης, για τον οποίο χρόνια αργότερα γεννήθηκε αντίστοιχος αστικός μύθος ότι κέρδισε τον θαυμασμό του … Τζίμι Χέντριξ.