της κοινωνίας των πολιτών

Πριν από έναν περίπου χρόνο, ο πανεπιστημιακός –και πρωθυπουργικός σύμβουλος- Στάθης Καλύβας, ο ίδιος που διαφήμιζε ως «μυστική σάλτσα» του την υπόδειξη να «μην εστιάζουμε στις αποτυχίες μας» και που ελεεινολογούσε τους καλλιτέχνες της συναυλίας στο Καλλιμάρμαρο για τα Τέμπη επειδή δεν συμμορφώθηκαν προς αυτή, είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο «Πού είναι η κοινωνία των πολιτών;».

Στην εισαγωγή του άρθρου του, έλεγε τα εξής:

Πριν από περίπου τριάντα χρόνια εμφανίστηκε ο όρος «κοινωνία των πολιτών», για να περιγράψει συλλογικές δράσεις εκτός κράτους και κομμάτων. Η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από μια στενή διαπλοκή τόσο με το κράτος, μέσω του πελατειακού συστήματος, όσο και με τα κόμματα, που συνήθως «καπελώνουν» την κοινωνία. Ομως, η αναποτελεσματική λειτουργία τους προσφέρει ένα μεγάλο πεδίο δράσης για οργανισμούς με σαφές εύρος δραστηριοτήτων, που κινητοποιούν την κοινωνία ανεξάρτητα από κράτος και κόμματα. Θα σταθώ σε δύο παραδείγματα.

Καταρχάς, καλό είναι να σημειώσουμε ότι ο όρος «κοινωνία των πολιτών» δεν εμφανίστηκε βεβαίως πριν από Συνέχεια →

της Μίριαμ Κύππερ

Η Ζαλομέ Μπάλτους, 40 ετών, είναι μια συνοδός πολυτελείας και συγγραφέας από το Βερολίνο η οποία ταξίδεψε στο Νταβός της Ελβετίας για να βρει πελάτες κατά τη διάρκεια της ετήσιας συνάντησης της παγκόσμιας ελίτ.

Η Ζαλομέ αποκάλυψε στην MailOnline τι έμαθε για την παγκόσμια ελίτ –και, για πολλά απ’ τα μέλη της, αυτό είναι ότι καταστροφολογούν για την τύχη του κόσμου … οπότε αποφάσισαν να το γλεντήσουν όσο κρατά ακόμα.

Πεπεισμένοι ότι η αποκάλυψη είναι προ των πυλών λόγω της κλιματικής αλλαγής, ξοδεύουν ξεδιάντροπα τον τεράστιο πλούτο τους σε ακριβές συνοδούς στην Ελβετία … στην οποία πετούν με τα όχι ιδιαιτέρως φιλικά προς το περιβάλλον ιδιωτικά τους τζετ.

«Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι η κλιματική αλλαγή. Όλοι γνωρίζουν ότι δεν μπορεί πλέον να αποτραπεί», είπε, προσθέτοντας ότι οι «πάμπλουτοι» μπορούν γενικά να χωριστούν σε δύο ομάδες ως προς αυτό.

«Η μία ομάδα πιστεύει ότι η καταστροφή θίγει μόνο τους φτωχούς, τις ‘μη λευκές φυλές’, ενώ οι άλλοι φοβούνται Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, οι υπεύθυνοι της ΕΛΑΣ ανακοίνωσαν ότι, «μετά από μεθοδική και επισταμένη έρευνα» (μία μεθοδικότητα την οποία αντιθέτως δεν επιδεικνύουν όταν πρόκειται π.χ. να οδηγήσουν στο αυτόφωρο Κρητίκαρους παρατρεχάμενους δεξιών πολιτευτών που δολοφονούν ασχέτους ανθρώπους με Πόρσε), εντόπισαν τον νεαρό ο οποίος εικονίζεται σε βίντεο να ειρωνεύεται και να φτύνει άγαλμα του Κατσαντώνη σε πλατεία του Κορδελιού στη δυτική Θεσσαλονίκη. Εις βάρος του νεαρού σχηματίστηκε δικογραφία για προσβολή συμβόλων ή τόπων ιδιαίτερης εθνικής ή θρησκευτικής αξίας.

Η διατύπωση αυτή είναι παρμένη από το άρθρο 191 ΠΚ. Σύμφωνα με αυτό, «με φυλάκιση έως δύο έτη ή χρηματική ποινή […] τιμωρείται όποιος τελεί πράξεις ρύπανσης ή φθοράς σε τόπους ιδιαίτερης εθνικής ή θρησκευτικής σημασίας καθώς και σε χώρους φύλαξης νεκρών ή νεκροταφεία και προκαλεί έτσι φόβο ή ανησυχία σε αόριστο αριθμό ανθρώπων».

Από την παράθεση και μόνο γίνεται σαφές ότι το αδίκημα αυτό δεν τελέστηκε. Διότι: α) καμία πράξη ρύπανσης ή Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με την κάτωθι αφίσα, και με δημοσιεύματα σε ιστοσελίδες του ιδίου φυράματος, «Με αισθήματα χαράς, τιμής, συγκίνησης και πνευματικής ανάτασης με την ευλογία και την διαρκή μέριμνα του σεπτού ποιμενάρχου μας Μητροπολίτου Νέας Κρήνης και Καλαμαριάς κ. Ιουστίνου, η ενορία του Αγίου Στεφάνου και Αγίων Αναργύρων παραλίας Νέων Επιβατών υποδέχεται στις 26 Ιανουαρίου και ώρα 17:00 στον Ιερό Ναό Αγίων Αναργύρων και Παντελεήμονος, το χαριτόβρυτο Λείψανο της ιεράς ποδός του Αγίου πρωτομάρτυρος και αρχιδιακόνου Στεφάνου».

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, οι πολλές φιοριτούρες και η πάση θυσία αναζήτηση χαριτόβρυτων εκφράσεων συνοδεύονται από χονδροειδή λάθη στα απλά. Όπως μπορεί να δει κανείς σε Συνέχεια →

του Γιαν Nτε Βος

Πώς να δεις ζητήματα όπως το καθήκον και η ευθύνη ως ψυχαναλυτής/αριστερός θεωρητικός (που δεν είναι πλέον επαγγελματίας) όταν η Ακαδημία δεν σε θέλει πια; Τι μπορώ να κάνω, ερήμην, μη έχοντας πλέον ρόλο λέκτορα ή ερευνητή (άρα χωρίς χρηματοδότηση για συνέδρια, βιβλία, άρθρα …); Δηλαδή, μετά τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια κλινικής εργασίας, έκανα δώδεκα χρόνια κριτικο-θεωρητική έρευνα για τις διαδικασίες ψυχολογικοποίησης σε διάφορα πανεπιστήμια: αφού αυτό τελείωσε, βρέθηκα έξω από την Ακαδημία. Σήμερα, για να βγάλω το ψωμί μου, κάνω αναπληρωματική διδασκαλία σε ένα Πανεπιστημιακό Κολλέγιο (τεχνική σχολή) στο τμήμα Κοινωνικής Εργασίας. Πρόσφατα, για να μην υποκύψω εντελώς υπ’ αυτή την αποξενωτική διδασκαλία, άρχισα να εργάζομαι με μερική απασχόληση ως οδηγός ταξί για μια εταιρεία που μεταφέρει πελάτες σε αναπηρικά καροτσάκια. Δύο μέρες τη βδομάδα –μια πραγματική χειρωνακτική εργασία, λέω στον εαυτό μου, για να επιβιώσω διδάσκοντας σε ένα περιβάλλον που στηρίζεται στις ίδιες τις κυρίαρχες θεωρίες και τα ψυχολογίζοντα πλαίσια που συνήθιζα να καταπολεμώ στο κριτικό μου έργο[1]. Η ειρωνεία είναι ότι η επιχείρηση ταξί θεωρεί την αποστολή της ως ένα είδος κοινωνικού ή και ψυχολογικού λειτουργήματος.

Όσα ακολουθούν είναι μια αυτο-εθνογραφικού τύπου περιγραφή τού πώς κανείς γίνεται ένας άστεγος Συνέχεια →