του Άκη Γαβριηλίδη

Την τερατολογία ότι «η Ελλάδα τελείωσε» την είχε καπαρώσει ο πρωταθλητής των ελλήνων προφητών Χρήστος Γιανναράς εδώ και δεκαετίες. (Πράγμα που φυσικά συνιστά αντίφαση όρων, διότι κάτι δεν είναι δυνατό να «τελειώνει» επί δεκαετίες. Αλλά η λογική συνοχή ως γνωστόν δεν είναι το ισχυρό σημείο των προφητών). Εν πάση περιπτώσει, όσοι/-ες εποφθαλμιούσαν την επίζηλη θέση του νάμπερ ουάν προφήτη θα έπρεπε να επινοήσουν κάποια ακόμα πιο εντυπωσιακή καταστροφολογία.

Πάνω εκεί, λοιπόν, εμφανίστηκε η Μαρία Εθυμίου:

• Hold my beer, έγνεψε στους/τις παρατρεχάμενους/-ες. Και το ξεφούρνισε:

έχουμε έναν εμφύλιο που διαρκεί από το 1915 μέχρι σήμερα.

Το αποτέλεσμα δεν δικαιολογεί τις προσδοκίες. Το βρίσκω αδικαιολόγητα φειδωλό. Μπήκες που μπήκες στον κόπο να πας προς τα πίσω, χριστιανή μου, γιατί σταμάτησες στο 1915; Βάλε εκεί ένα 460 π.Χ. να είσαι μέσα. Δηλαδή τι, μήπως η αντιπολίτευση στους Τριάκοντα Τυράννους ήταν εποικοδομητική και γεμάτη αποδοχή του άλλου; Από παλιά ξεκινάει το κακό. Ίσως είναι σύμφυτο με την άπειρα νοηματική τρισχιλιετή σας γλώσσα, όπως θα έλεγες στην εγγονή σου.

Ίσως πει κανείς ότι αυτά είναι αστεϊσμοί. Ο πραγματικός αστεϊσμός όμως, ή μάλλον η φαιδρότητα, είναι να βγαίνει κανείς –όχι απλώς «κανείς», αλλά μια πανεπιστημιακή καθηγήτρια της ιστορίας- και με κάθε σοβαρότητα να εκλαμβάνει ως δείγμα «εμφύλιου πολέμου» το ότι

Ο τρόπος που κυλάει η πολιτική ζωή και οι αντιπαραθέσεις είναι απόλυτος, δεν υπάρχει αποδοχή του άλλου.

Αν δείτε στην πολιτική, ευτυχώς όχι τόσο πολύ όσο πριν από δεκαετίες, βλέπουμε ότι η αντιπολίτευση είναι ακυρωτική συνολικά.

Δεν συμβαίνει παντού αυτό, με τέτοια ένταση και τέτοια πόλωση. Δεν είναι μόνο τοξικό, βαρύ και αυτοκαταστροφικό, είναι και βλακώδες. Ξέρετε, η βλακεία είναι πολύ μεγάλο πράγμα, είναι πανίσχυρη.

Ώστε λοιπόν «δεν συμβαίνει παντού αυτό». Ποιο συμβαίνει τότε;

Στις ΗΠΑ, πολύ περισσότερο τώρα απ’ ότι πριν από δεκαετίες, οι αντιπαραθέσεις της πολιτικής ζωής έχουν τόση «αποδοχή του άλλου» που σημαδεύονται από εισβολές στο Κοινοβούλιο και από απόπειρες δολοφονίας –πραγματικές ή/ και υποθετικές- υποψηφίων προέδρων. Κανείς, εξ  όσων γνωρίζω, δεν βγήκε να ισχυριστεί ότι η χώρα αυτή βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο από το 1770 εξ αυτού του λόγου.
Όταν ένας ιστορικός χαρακτηρίζει «βλακώδες» κάτι που, κατ’ αυτόν, συμβαίνει σε μία χώρα επί έναν αιώνα και πλέον, το μόνο που κάνει είναι να παραδέχεται την δική του βλακεία και ανικανότητα.

Για όποια δεν τα έχει κάνει τελείως σούπα στο μυαλό της και δεν είναι βυθισμένη στην ομφαλοσκόπησή της, θα πρέπει να είναι σαφής η διάκριση ανάμεσα στην έστω οξεία αντιπαράθεση ανάμεσα σε πολιτικά κόμματα –δηλαδή σε συνταγματικούς θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας- και στον πόλεμο! Σε έναν πόλεμο, όπως θα έπρεπε να γνωρίζει ακόμη και μία πανεπιστημιακή ιστορικός, υπάρχουν στρατοί, συνήθως μάλιστα τακτικοί, όπλα, συγκρούσεις, νεκροί, τραυματίες … Είναι πραγματικά ακατανόητο τι λόγο θα είχε κανείς να εξισώνει αυτά τα δύο, τι όφελος φαντάζεται ότι αυτό θα εισφέρει, θεωρητικό ή πρακτικό, στην ίδια ή σε οποιονδήποτε άλλον. Ίσως σκέφτεται ότι έτσι κερδίζει πόντους για να γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας και να βγάζει σε κάθε εθνική επέτειο διαγγέλματα προς τους υπηκόους της συνιστώντας τους να μην μαλώνουν και να είναι αγαπημένοι διότι προέχει η εθνική ενότητα. Εγώ δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον άλλο.