του Άκη Γαβριηλίδη

Η Ιερά Μητρόπολις Φιλίππων Νεαπόλεως & Θάσου είχε την καλοσύνη –ή την αφέλεια, όπως το δει κανείς- να αναρτήσει στο κανάλι της στο Υoutube ένα βίντεο μέσω του οποίου μεταξύ άλλων διατίθεται στο φιλοθεάμον κοινό, όπως αναφέρεται στην περιγραφή, «Η ΑΝΑΓΟΡΕΥΣΙΣ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ εἰς Ἐπίτιμον Διδά­κτορα ὑπὸ τοῦ τμήματος Φυσικῆς Καβάλας τοῦ Δημοκριτείου Παν­επιστημίου Θράκης» (ακολουθώ την σύνταξη και την ορθογραφία του πρωτοτύπου, κατά την οποία η αναγόρευσις κ.λπ. γράφεται με πολυτονικό ενώ η ιερά μητρόπολις με μονοτονικό).

Παρακολουθώντας κανείς στο βίντεο την ομιλία του δοτού «διδάκτορα», διαπιστώνει ότι είναι απολύτως ανάξιος να διδάξει οτιδήποτε, (πόσο μάλλον φυσική), και ότι αυτός είναι που χρειάζεται διδαχή. Πρέπει να ξαναπάει επειγόντως στο σχολείο, να μάθει πρώτα απ’ όλα ελληνικά, και δεύτερον να οργανώνει στοιχειωδώς τη σκέψη του.

Παραθέτω κάτω απομαγνητοφωνημένα –και ασχολίαστα- τα πρώτα λίγα λεπτά της ομιλίας[1].

Πριν αναφερθώ με λίγες λέξεις στο θέμα που επέλεξαν [sic] σήμερα, θα ήθελα να σταματήσω λίγο στην απαρίθμηση των πολλών διακρίσεων που ακούστηκαν στο χώρο. Με την διαβεβαίωση ότι από την πείρα μου, από τα πρώτα χρόνια μέχρι σήμερα, όταν υπάρχει μια πρωτοβουλία, μια προσπάθεια, δεν υπάρχει παγωμάρα ή μεγάλη αντίδρασις ή αδιαφορία από αυτό που λέμε ο κόσμος, οι γύρω μας. Η θέση μου πάνω σε αυτό το θέμα είναι ότι όταν κάνουμε μία προσπάθεια με καλή διάθεση και με θέληση, είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι υπάρχουν γύρω μας που συγκινούνται και θέλουν να τρέξουν μπροστά από μας και να μας συνδράμουν και όλοι μαζί να μπορέσουμε να καταφέρουμε κάτι για το οποίο μπορούμε κάποτε να μας επαινέσουν. Σήμερα αυτό είναι ιδιαίτερα αναγκαίο και απαραίτητο. Σε μια εποχή δύσκολη που όλοι παρουσιάζουμε δυσκολίες σ’ ό,τι μας ανατίθεται ή σε ό,τι θέλουμε να προχωρήσουμε, αμέσως παραδινόμαστε. Θέλουμε να αρνηθούμε την δική μας προσφορά και να μην υπολογίσουμε έστω και το λίγο τον άλλον. Θα ήθελα λοιπόν να κάνω μια ομολογία. Αν πολλά πράγματα αριθμήθηκαν ότι έγιναν, έγιναν μετά από συνεργασίες. Μετά από προσπάθεια πολλών ανθρώπων. Γι’ αυτό αυτή την τιμητική διάκριση, αυτό τον έπαινο που λαμβάνω από τα χέρια σας, από τους σεβαστούς καθηγητάς, τον κ. Πρύτανη, τον Κοσμήτορα και τους άλλους, να σας διαβεβαιώσω ότι δεν είναι δική μου προσπάθεια. Είναι πολλών ανθρώπων οι οποίοι συστρατεύτηκαν, συναγωνίσθηκαν για να πάμε πιο πέρα. Και νομίζω ότι αυτό ζητάει και η εποχή μας σήμερα. Αυτό θέλει σήμερα από όλους μας: κάποιος να μπει μπροστά, να ζητήσει την συμπαράσταση και να προχωρήσει, χωρίς να ψάχνει να βρει ποιος είναι υπέρ, ποιος είναι κατά, ποιος μας βρίζει, ποιος μας αγαπάει, διότι πίσω απ’ αυτούς κρύβονται συμφέροντα που αποβλέπουν σε άλλους στόχους.

Το θέμα που θα ήθελα απόψε να πω, θα ήθελα να είχε μία σχέση της θεολογίας με τις φυσικές επιστήμες.

κ.λπ. κ.λπ.

Προ ετών, χάρη σε κάποιο άλλο βίντεο, είχε επικρατήσει να χρησιμοποιούμε συνθηματικά την έκφραση «αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού» για όποιον μιλούσε συγκεχυμένα και χωρίς νόημα. Νομίζω ότι, μετά τις επιδόσεις του αυτές, το όνομα του Ιερώνυμου αναδεικνύεται ως εξίσου κατάλληλο για αυτή την συνθηματική χρήση. Ιδίως μάλιστα αν λάβουμε υπόψη ότι ο άνθρωπος αυτός δεν μιλά απροετοίμαστος και από στήθους, αλλά έχει προετοιμάσει την ομιλία του και την έχει γραμμένη μπροστά του σε χαρτί, το οποίο συμβουλεύεται διαρκώς κάνοντας διαλείμματα αρκετών δευτερολέπτων, σαν να μην καταλαβαίνει ο ίδιος τι έχει γράψει. (Εάν βέβαια τα έχει γράψει ο ίδιος).

Η εικόνα που δίνει αυτό το βίντεο είναι πραγματικά αξιοθρήνητη. Αυθορμήτως είχα την τάση να αισθανθώ οίκτο για τους ακροατές του και να απορήσω πώς δεν σηκώνονται να του πουν «τι είναι αυτά που λες άνθρωπέ μου». Μετά όμως θυμήθηκα ότι ακροατές του είναι εκείνοι που τον ψήφισαν για διδάκτορα, άρα προφανώς γνώριζαν με τι άσχετο είχαν να κάνουν και ήταν συνένοχοι στην γελοιοποίηση του ιδρύματός τους. Οπότε μου πέρασε και η απορία και ο οίκτος.

Εξάψαλμοι

Συναφώς, καλό είναι να αναφέρουμε ότι ένα εκκλησιαστικών ενδιαφερόντων σάιτ, με το δηλωτικό όνομα (και πράγμα) «Εξάψαλμος», σε ανάρτησή του, δημοσιεύει την συγκεκριμένη ομιλία, την οποία μάλιστα χαρακτηρίζει «μνημειώδη», οι δε υπεύθυνοι στο εισαγωγικό κείμενο διαβεβαιώνουν τους αναγνώστες ότι παραθέτουν «ολόκληρο το κείμενο  της ομιλίας». Η διαβεβαίωση όμως είναι ψευδής: το μέρος που παρέθεσα παραπάνω με τις «ομολογίες» για τα «πολλά πράγματα που αριθμήθηκαν», τις «παγωμάρες» κ.λπ. απουσιάζει τελείως. Στη θέση του έχει μπει μία μόνο πρόταση δύο σειρών, η εξής:

Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς ὁμιλίας μου, δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ἀσχοληθῶ μὲ κάτι ἄλλο πέρα ἀπὸ τὴ σχέση θεολογίας καὶ φυσικῶν ἐπιστημῶν.

Προφανώς οι εξαψαλμίτες, κάπως πιο πονηρεμένοι, θέλησαν να προφυλάξουν τον εκλεκτό τους από την έκθεση και τον λογόκριναν. Χάρη όμως στην συγκινητική αφοσίωση ή/και βλακεία της ιεράς του μητροπόλεως, δεν χάσαμε το σπάνιο αυτό ντοκουμέντο.

Από αφηγήσεις μεγαλυτέρων έχω ακούσει για το πόσο άσχημα είχαν νιώσει όταν, επί χούντας, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος –ο οποίος πάντως παρέμεινε απλός δικτάτωρ, ουχί δε διδάκτωρ- είχε πάρει μέρος σε συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών όπου εξεφώνησε εκτενή ομιλία λέγοντας τις γνωστές παιδαριώδεις ασυναρτησίες του, ενώ οι ακαδημαϊκοί δουλοπρεπώς χειροκροτούσαν.

Με αυτά, και με άλλα ανάλογα, η Ακαδημία περιέπεσε σε πλήρη ανυποληψία από την οποία έκανε δεκαετίες να συνέλθει –εάν θεωρήσουμε ότι συνήλθε.

Εκείνοι τουλάχιστον είχαν την έστω αμφίβολη δικαιολογία ότι φοβόντουσαν τις συνέπειες. Οι καθηγητάδες του ΔΠΘ τι δικαιολογία έχουν να υποβιβάζουν με τέτοια ευκολία το κύρος του ιδρύματός τους αναγορεύοντας τον κάθε τσαρλατάνο σε διδάκτορα, και να κάθονται να τον ακούνε σαν μαθητούδια να τους κάνει κήρυγμα τα αντιεπιστημονικά του φληναφήματα περί φύσης και θεού, χωρίς να αντιδρούν;

[1] Ευχαριστώ τον Πέτρο Λυμπερόπουλο για την επισήμανση του βίντεο και για μια πρώτη εργασία απομαγνητοφώνησης.