του Άκη Γαβριηλίδη

Την τερατολογία ότι «η Ελλάδα τελείωσε» την είχε καπαρώσει ο πρωταθλητής των ελλήνων προφητών Χρήστος Γιανναράς εδώ και δεκαετίες. (Πράγμα που φυσικά συνιστά αντίφαση όρων, διότι κάτι δεν είναι δυνατό να «τελειώνει» επί δεκαετίες. Αλλά η λογική συνοχή ως γνωστόν δεν είναι το ισχυρό σημείο των προφητών). Εν πάση περιπτώσει, όσοι/-ες εποφθαλμιούσαν την επίζηλη θέση του νάμπερ ουάν προφήτη θα έπρεπε να επινοήσουν κάποια ακόμα πιο εντυπωσιακή καταστροφολογία.

Πάνω εκεί, λοιπόν, εμφανίστηκε η Μαρία Εθυμίου:

• Hold my beer, έγνεψε στους/τις παρατρεχάμενους/-ες. Και το ξεφούρνισε:

έχουμε έναν εμφύλιο που διαρκεί από το 1915 μέχρι σήμερα.

Το αποτέλεσμα δεν δικαιολογεί τις προσδοκίες. Το βρίσκω αδικαιολόγητα φειδωλό. Μπήκες που μπήκες στον κόπο Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ποια δύναμη μπορεί να κάνει το Πρώτο Θέμα, το Newsbomb, το tromaktiko και άλλα ευαγή σάιτ που δεν φημίζονται για την αγάπη τους προς την επιστημονική αλήθεια να προβάλλουν με απερίφραστα θετικό τρόπο έναν λόγο που καταρρίπτει φαντασιώσεις γύρω από τους τάφους της Βεργίνας και την αρχαία μακεδονική δυναστεία, βάζοντας μεγαλόστομους τίτλους όπως «Μέγας Αλέξανδρος: Η Αγγελική Κοτταρίδη Αποκαλύπτει την Αλήθεια για τον Μυθικό Ιερό Χιτώνα!»;

Το πιθανότερο: η επιθυμία τους να συντηρήσουν μιαν άλλη, παλαιότερη και ήδη εδραιωμένη φαντασίωση γύρω από τους τάφους της Βεργίνας και την αρχαία μακεδονική δυναστεία, η οποία απειλείται από την εμφάνιση της νέας.

Αυτό που ενοχλεί σε αυτήν την νέα φαντασίωση, και στην διάδοσή της από τα ΜΜΕ, είναι ότι, στα σχετικά άρθρα, Συνέχεια →

του Πέτρου Καρατσαρέα

Στην Ελλάδα, όταν κάποιος·α πει ότι είναι γλωσσολόγος, οι περισσότεροι άνθρωποι θα σκεφτούν το Γιώργο Μπαμπινιώτη, ειδικά αν δεν έχουν σχέση με τις ανθρωπιστικές επιστήμες ή γενικότερα τον ακαδημαϊκό χώρο. «Α, σαν το Μπαμπινιώτη;», ίσως ρωτήσουν. Η εύκολη λύση και διαφυγή είναι να απαντήσει κανείς «ναι» και να αλλάξει θέμα συζήτησης. «Εσείς με τι ασχολείστε;», έχω ρωτήσει στο παρελθόν όταν με παρομοίασαν με τον πανεπιστημιακό μου δάσκαλο. Η ειλικρινής απάντηση όμως είναι «όχι· δεν έχω και δε θέλω ποτέ να έχω καμία σχέση με ό,τι λέει και ό,τι κάνει».

Για το ευρύ κοινό, το όνομα Μπαμπινιώτης συνδέθηκε με την επιστήμη της γλωσσολογίας στα τέλη της δεκαετίας του 1990, όταν λίγο καιρό μετά την έκδοση του Λεξικού της Νέας Ελληνικής Γλώσσας, ο Μπαμπινιώτης βρέθηκε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Εδώ και καιρό, κάποιοι σχολιαστές –συνήθως από εκείνους τους οποίους αποκαλούν απαξιωτικά «δικαιωματιστές» όσοι εχθρεύονται τα δικαιώματα-, όχι και τόσο πολλοί ούτως ή άλλως, έχουν επισημάνει ότι ο λόγος και οι πρακτικές της ορθόδοξης λατρείας, λόγιες και λαϊκές, περιέχουν έντονα αντι-εβραϊκά στοιχεία. Οι σχολιαστές αυτοί, όταν δεν λοιδορήθηκαν ή έχασαν τη δουλειά τους[1], απλώς αγνοήθηκαν· συχνά τους αντιτάχθηκε ότι πρόκειται για «άκακες εκφράσεις της λαϊκής θρησκευτικότητας» και η στερεότυπη νουθεσία/ άσυλο της άγνοιας ότι «δεν πρέπει να αντιμετωπίζουμε το παρελθόν με τα κριτήρια του παρόντος». Ένα επιχείρημα που συνεχίζει να ευδοκιμεί και στις μέρες μας, όποτε κάποιος θέλει να δικαιολογήσει την έχθρα προς τους Εβραίους.

Για να μην προσθέσουμε βέβαια ότι, πρόσφατα, αρχίζει να χρησιμοποιείται για τον ίδιο σκοπό και το ακριβώς αντίστροφο σόφισμα: ότι, δεδομένων όσων κάνουν «οι Εβραίοι» σήμερα, δεν πειράζει αν κάποιος στο παρελθόν Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από 30 περίπου χρόνια είχα διαμείνει για σχετικά σύντομο σχετικά διάστημα στο Λουξεμβούργο. Κατά την διαμονή μου αυτή, έτυχε να παρακολουθήσω μεταξύ άλλων μία εκδήλωση του «Συνδέσμου ελληνολουξεμβουργιανής φιλίας» ή κάπως έτσι, στην οποία είχε κληθεί να μιλήσει ο συγγραφέας Άρης Φακίνος για το βιβλίο του «Το κάστρο της μνήμης». Τότε δεν υπήρχε ακόμα Powerpoint, αλλά υπήρχαν προτζέκτορες που πρόβαλαν διαφάνειες. Ως φόντο για την ομιλία, λοιπόν, προβαλλόταν σε διαφάνεια το εξώφυλλο του δίσκου «Ο Άη Λαός» του Δημήτρη Λάγιου και του Μιχάλη Μπουρμπούλη, στον οποίο τραγουδούσε η Σωτηρία Μπέλλου –σε μια από τις πιο ατυχείς επιλογές της καριέρας της. Ένα εξώφυλλο που δικαιούται πανηγυρικά τη θέση της ελληνικής συμμετοχής στην ομάδα Bad album covers: εικονογράφηση της θεωρίας του Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η Ιερά Μητρόπολις Φιλίππων Νεαπόλεως & Θάσου είχε την καλοσύνη –ή την αφέλεια, όπως το δει κανείς- να αναρτήσει στο κανάλι της στο Υoutube ένα βίντεο μέσω του οποίου μεταξύ άλλων διατίθεται στο φιλοθεάμον κοινό, όπως αναφέρεται στην περιγραφή, «Η ΑΝΑΓΟΡΕΥΣΙΣ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος Κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ εἰς Ἐπίτιμον Διδά­κτορα ὑπὸ τοῦ τμήματος Φυσικῆς Καβάλας τοῦ Δημοκριτείου Παν­επιστημίου Θράκης» (ακολουθώ την σύνταξη και την ορθογραφία του πρωτοτύπου, κατά την οποία η αναγόρευσις κ.λπ. γράφεται με πολυτονικό ενώ η ιερά μητρόπολις με μονοτονικό).

Παρακολουθώντας κανείς στο βίντεο την ομιλία του δοτού «διδάκτορα», διαπιστώνει ότι είναι απολύτως ανάξιος να διδάξει οτιδήποτε, (πόσο μάλλον φυσική), και ότι αυτός είναι που χρειάζεται διδαχή. Πρέπει να ξαναπάει επειγόντως στο σχολείο, να μάθει πρώτα απ’ όλα ελληνικά, και δεύτερον να οργανώνει στοιχειωδώς τη σκέψη του.

Παραθέτω κάτω απομαγνητοφωνημένα –και ασχολίαστα- τα πρώτα λίγα λεπτά της Συνέχεια →

του Aχμέντ Φουάντ Aλχατίμπ

Μια μέρα πριν συμπληρωθεί ένας χρόνος από τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου, καλώ όλους όσοι ισχυρίζονται ότι νοιάζονται για τους Παλαιστίνιους στη Γάζα και όχι μόνο, να θυμηθούν τι αντιπροσωπεύει αυτή η μαύρη μέρα για τον ισραηλινό και τον εβραϊκό λαό. Σας παρακαλώ να καταλάβετε ότι η 7/10 ήταν μια εξαιρετικά οδυνηρή ημέρα κατά την οποία πάνω από 1.000 άνθρωποι δολοφονήθηκαν και ακρωτηριάστηκαν κατά εγκληματικό τρόπο –παιδιά, γυναίκες και απλοί περαστικοί σκοτώθηκαν έτσι στην τύχη, απήχθησαν, κακοποιήθηκαν και τέθηκαν υπό ομηρία· θυμηθείτε το τραύμα που προκάλεσε στον εβραϊκό λαό η αδικαιολόγητη αυτή τρομοκρατική ενέργεια, η οποία έτσι έγινε η χειρότερη επίθεση που έχει πραγματοποιηθεί σε μια μέρα μετά το Ολοκαύτωμα.

Μην δοξολογείτε τη Χαμάς, την κατάπτυστη τρομοκρατική οργάνωση που κατέστρεψε τη Γάζα, κράτησε ομήρους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με ενημέρωσαν πρόσφατα ότι κάποιος ψευδώνυμος λογαριασμός στο facebook –ονόματι «Protocols Without Zion»- μας έκανε την τιμή να ασχοληθεί με το παρόν ιστολόγιο, και με εμένα προσωπικά, καταρτίζοντας έναν σχετικό φάκελο αποκλειστικά και μόνο με βάση το κριτήριο εάν όσα δημοσιεύουμε είναι … υπέρ κάποιου συγκεκριμένου κράτους ή όχι.

Ένα κριτήριο ομολογουμένως πρωτότυπο, το οποίο ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι ήταν δυνατό να χρησιμοποιήσει κανείς ως βάση για να ταξινομήσει τα γραπτά μου.

Πριν πάμε σ’ αυτό, όμως, για να μην περιγράφω εγώ την ανάρτηση, είναι πιο πρακτικό να την αναπαράγω αυτούσια παρακάτω[1].

Ο Ακης Γαβριηλίδης (που σε γενικές γραμμές, αρκετές φορές γράφει ενδιαφέροντα πράγματα) έγινε από τις 7/10 φουλ αντισιωνιστής; Συνέχεια →

του Ταλ Μαντέστα

Πριν είκοσι χρόνια, συνόδευσα τη μητέρα μου στην Τύνιδα, όπου γεννήθηκε. Δεν είχε ξαναπατήσει το πόδι της εκεί από τη δεκαετία του 1950. Κατά τους μεγάλους περιπάτους μας στην εβραϊκή συνοικία της μεδίνα, την έβλεπα να αναγνωρίζει μέρη που της ήταν οικεία. Οι άνθρωποι της απευθύνονταν στα τυνησιακά, τη μητρική της γλώσσα, που δεν την είχε μιλήσει εδώ και μισό αιώνα, σαν να ήταν φανερό ότι αυτή η τουρίστρια δεν ήταν πραγματικά τουρίστρια. Τα καταλάβαινε όλα, αλλά απαντούσε μόνο στα γαλλικά. Όταν πρόφερε, μπροστά σε έναν γηραιό κύριο, μακρινές αναμνήσεις από ονόματα οδών, εκείνος έκανε ένα νεύμα με το χέρι και εμείς τον ακολουθήσαμε. Τότε φτάσαμε μπροστά σε ένα ψηλό ετοιμόρροπο σπίτι, με μία τεράστια πόρτα –ίσως μου φαινόταν εμένα μεγάλη επειδή ήμουν μικρούλης. Μπροστά στο οίκημα όπου μεγάλωσε, η συγκρατημένη της συγκίνηση με κυρίευσε. Σε εκείνο το μέρος συνάντησα πρώτη φορά τη γιαγιά μου.

Μαζί με τους γονείς της και τα δέκα αδέρφια της, έφτασε στη Γαλλία λίγον καιρό μετά την ανεξαρτησία της Τυνησίας, που ανακηρύχθηκε το 1956. Από τότε και μετά, ορκίστηκε στους γονείς της να μην πει σε κανέναν ότι ήταν Εβραία και Τυνήσια. Μέχρι αυτή τη μέρα, κράτησε την υπόσχεσή της. Η εβραϊκότητά της θάφτηκε, το όνομά Συνέχεια →