συνέντευξη της Υβόν Γιεν Λιου στον Τζάστιν Ντέιβις

Η διοικητική ενότητα του Λος Άντζελες, η οποία είχε σχεδόν 10 εκατομμύρια κατοίκους το 2022, μπορεί μερικές φορές να φαίνεται σαν ένα τεράστιο πολιτικό παράδοξο. Γνωστή ως χαρακτηριστικό παράδειγμα οικιστικής διασποράς, είναι ταυτόχρονα η πιο πολυάνθρωπη διοικητική ενότητα στην Αμερική. Τα τελευταία 20 χρόνια, ρωμαλέες οργανωτικές προσπάθειες απ’ τα κάτω δημιούργησαν πολυφυλετικά κινήματα υπέρ της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων, των δικαιωμάτων των μεταναστών και της δικαιοσύνης στη στέγαση, ενώ ανέδειξαν πολλούς δηλωμένους αριστερούς στο δημοτικό συμβούλιο του Λ.Α. Ταυτόχρονα, η αστυνομοκρατία, τα σκάνδαλα και ο αύξων εξευγενισμός της πόλης έθεταν διαρκή προβλήματα οργάνωσης για τους ακτιβιστές.

Αυτό το καλοκαίρι, οι προσπάθειες του δήμου του Λος Άντζελες να μειώσει τους αστέγους βρέθηκαν στο επίκεντρο της προσοχής σε εθνικό επίπεδο και προκάλεσαν αντικρουόμενα σχόλια. Οι πολιτειακές και τοπικές αρχές βασίζονται όλο και περισσότερο στην ποινικοποίηση για να απομακρύνουν τους άστεγους από την κοινή θέα. Συλλήψεις, πρόστιμα και η καταστροφή «καταυλισμών αστέγων» ήταν στην ημερήσια διάταξη. Μια ιδεολογικά φορτισμένη απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου τον Ιούνιο διευκόλυνε τoυς δήμους να «απαγορεύσουν στους ανθρώπους να κοιμούνται και να κατασκηνώνουν σε δημόσιους χώρους». Στις 8 Αυγούστου, κυκλοφόρησε ένα στημένο προπαγανδιστικό βίντεο όπου εμφανιζόταν ο Δημοκρατικός Κυβερνήτης της Καλιφόρνια Γκάβιν Νιούσομ να εκκαθαρίζει ο ίδιος καταυλισμούς αστέγων στο Λος Άντζελες.

Ζητήματα όπως αυτά ώθησαν τους ακτιβιστές να εξετάσουν νέα πλαίσια για την οικοδόμηση πολιτικής εξουσίας στην περιοχή. Ένα απ’ αυτά ήταν το Κέντρο Αλληλέγγυων Ερευνών (SRC), το οποίο ιδρύθηκε το 2014 ως ο «ερευνητικός βραχίονας» των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου (IWW) και έκτοτε έχει εξελιχθεί σε μία «αυτοδιοικούμενη εργατική μη κερδοσκοπική οργάνωση» που υποστηρίζει κινήματα για την άμεση δημοκρατία και την συνεταιριστική οικονομία. Τα τελευταία χρόνια,  το SRC συνδυάζει την έρευνα με τη οικοδόμηση ικανοτήτων για κοινωνικά κινήματα, ως μέρος ενός συνεχιζόμενου πειράματος με τον ριζοσπαστικό αυτοδιοικητισμό [municipalism].

Ο ριζοσπαστικός αυτοδιοικητισμός αντλεί έμπνευση από διάφορες εμπειρίες οι οποίες τοποθετούν τις πόλεις στο επίκεντρο του κοινωνικού μετασχηματισμού, αναζητώντας νέες μορφές οικοδόμησης κοινοτήτων πέρα ​​από τον καπιταλισμό και το έθνος-κράτος. Στη δεκαετία του 1970, για παράδειγμα, ο Χιούι Νιούτον διατύπωσε τη θεωρία του «επαναστατικού διακοινοτισμού», υποστηρίζοντας ότι οι εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες θα μπορούσαν να γίνουν καλύτερα κατανοητοί ως μια «διάσπαρτη συλλογή κοινοτήτων» οι οποίες μάχονται για αυτοδιάθεση σε μικρότερη κλίμακα. Ο κοινωνικός θεωρητικός Mάρρεϊ Μπούκτσιν (γνωστός ως ο πατέρας της «κοινωνικής οικολογίας») χρησιμοποίησε τον όρο «αυτοδιοικητισμός» για να περιγράψει ένα αποκεντρωμένο σύστημα άμεσης δημοκρατίας, όπου οι πολίτες λαμβάνουν αποφάσεις συλλογικά μέσω τοπικών συνελεύσεων.

Τον Ιούλιο,  το SRC κυκλοφόρησε το «Building Power in Place: A Municipalist Organizing Toolkit». Η εργαλειοθήκη αυτή λειτουργεί ως μια στιγμιαία αποτύπωση του ριζοσπαστικού αυτοδιοικητισμού στη θεωρία και την πράξη, που απευθύνεται σε οργανωτές και ακτιβιστές οι οποίοι ενδιαφέρονται να διερευνήσουν ριζοσπαστικές αυτοδιοικητικές τακτικές μέσα στα δικά τους τοπικά πλαίσια. Λίγο μετά την κυκλοφορία της εργαλειοθήκης, μίλησα με την Yvonne Yen Liu, συνιδρύτρια και εκτελεστική διευθύντρια του SRC. Συζητήσαμε για τα πλεονεκτήματα και τις δυσκολίες της οικοδόμησης ενός ριζοσπαστικού αυτοδιοικητικού κινήματος στο Λος Άντζελες —καθώς και για τα διδάγματα που μπορούν να αντλήσουν οι οργανωτές μελετώντας τοπικές εκστρατείες για άμεση δημοκρατία.

Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι, ποιες είναι μερικές βασικές αρχές του αυτοδιοικητισμού; Τι το κάνει να ξεχωρίζει από άλλα πλαίσια οργάνωσης σε τοπικό επίπεδο;

Θα ξεκινήσω με μια ιστορία. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ασχολήθηκα πολύ με την οργάνωση στην κοινότητά μου —μια κατά βάση εργατική γειτονιά λατινοαμερικάνων στο Λος Άντζελες. Όπως πολλοί άλλοι άνθρωποι, ήμουν τυχερή διότι δεν ήμουν «αναγκαία εργαζόμενη» και μπόρεσα να βγάλω την καραντίνα στο σπίτι. Μαζί με τους γείτονές μου ξεκινήσαμε ένα δίκτυο αλληλοβοήθειας. Νομίζω ότι η εμπειρία της οργάνωσης με υπερτοπικό τρόπο με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο σημαντικό είναι να χτίζεις μια ενεργοποιημένη κοινότητα. Όταν γνωρίζεις τους γείτονές σου και τους καθημερινούς αγώνες που κάνετε μαζί, μπορεί να στηρίξει ο ένας τον άλλον αλλά και να απαιτήσετε κάτι καλύτερο για όλους μας. Πρέπει να συγκεντρώσουμε δυνάμεις ξεκινώντας από αυτό το επίπεδο και από εκεί και πέρα μπορούμε να κλιμακώσουμε πιο πάνω.

Πιο συγκεκριμένα, εμείς στο SRC εμπνεόμαστε από τον ριζοσπαστικό αυτοδιοικητισμό. Υπάρχουν πολλές προοδευτικές πολιτικές που θεσπίζονται από τις πόλεις, και αυτό είναι θαυμάσιο, αλλά αυτές δεν οδηγούν στην οικοδόμηση μιας αντι-ηγεμονίας· εμείς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Προσπαθούμε να οικοδομήσουμε διπλή εξουσία. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια εναλλακτική πολιτειακή οργάνωση και μια αλληλέγγυα οικονομία που να αντικαταστήσει το έθνος-κράτος, ή την πόλη-κράτος, ή την ελίτ που έχει την εξουσία —μια οικονομία που δεν βασίζεται στην εξόρυξη και την εκμετάλλευση και που δεν οδηγεί στην αποξένωση.

Αυτό έχει συμβεί και σε άλλα μέρη. Όταν αρχίσαμε να οργανωνόμαστε στο Λος Άντζελες, βρήκαμε παραδείγματα στη Βαρκελώνη της Ισπανίας, στη Ροζάβα, αλλά πολύ λίγα στη Βόρεια Αμερική. Ξεκινήσαμε λοιπόν τη σειρά Municipalism Learning Series για να διδαχθούμε από άλλα παραδείγματα παγκοσμίως και ιστορικά και στη συνέχεια να το εφαρμόσουμε στη Βόρεια Αμερική —και επίσης για να εκθέσουμε το ευρύτερο κοινό στον ριζοσπαστικό αυτοδιοικητισμό.

Έχουμε ένα πρόγραμμα τοπικής αυτοοργάνωσης, το «Λος Άντζελες για Όλους», το οποίο συγκαλεί μια συνέλευση λαϊκών κινημάτων τα τελευταία τρία χρόνια. Πέρυσι ξεκινήσαμε ένα δίκτυο αδελφοποιήσεων [fellowship]. Συνδεόμαστε με 26 άλλες συλλογικότητες στις ΗΠΑ, τον Καναδά και το Πουέρτο Ρίκο —οι οποίες συμμετέχουν και σε δημοτικές εκστρατείες και κοινωνικά κινήματα στους τόπους τους. Το πρόγραμμα σπουδών που αναπτύξαμε κατά τη διάρκεια ενός προγράμματος 12 εβδομάδων για τους συναδέλφους μας, το Municipalism Cohort Fellowship, περιλαμβάνεται στην εργαλειοθήκη οργάνωσης του δήμου.

Τι επέβαλε το Λος Άντζελες ως το κατεξοχήν μέρος για να προσπαθήσει κανείς να δημιουργήσει ένα τοπικό αυτοδιοικητικό κίνημα;

Τίποτα. Στο Λος Άντζελες δεν υπάρχει τίποτα που να το κάνει γόνιμο έδαφος για αυτοδιοικητισμό, και γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να το ξεκινήσουμε από εδώ. Έχουμε ένα ποτάμι που έχει σκεπαστεί με μπετόν, έχουμε αυτοκινητόδρομους που χωρίζουν τις γειτονιές μας, υπάρχει κλιματικό απαρτχάιντ. Το δομημένο περιβάλλον μας δεν ευνοεί τις συναθροίσεις και το σχηματισμό κοινότητας.

Υπήρξε μια συγκεκριμένη κρίση που έδρασε ως καταλύτης για τις κινηματικές λαϊκές συνελεύσεις μας. Τον Οκτώβριο του 2022 διέρρευσε μια ηχητική ταινία από μυστική συνάντηση μεταξύ τριών μελών του δημοτικού συμβουλίου και ενός συνδικαλιστή ηγέτη που μιλούσαν για αναδιάταξη του χώρου· όσα έλεγαν ήταν τελείως ρατσιστικά. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να εδραιώσουν τη δική τους εξουσία και να οριοθετήσουν τις εκλογικές περιφέρειες σε αυτή την πόλη όπως τους βόλευε για να το πετύχουν. Αυτό έκανε πολλούς κατοίκους να δουν ξεκάθαρα πώς είναι δομημένη η πόλη μας έτσι ώστε οι πολιτικοί να μπορούν να συγκεντρώνουν ανεξέλεγκτη εξουσία και να μην δίνουν λόγο σε κανέναν. Έχουμε μια Επιτροπή Δεοντολογίας που είναι ουσιαστικά ανίκανη να ζητήσει ευθύνες από οποιονδήποτε. Το δημοτικό συμβούλιο αποτελείται από 15 άτομα για μια πόλη τεσσάρων εκατομμυρίων! Αυτό είναι γελοίο: ακόμη και στην κλίμακα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν είναι αντιπροσωπευτικό.

Ο δήμος αδυνατεί επίσης να φροντίσει τους αστέγους. Έχουμε πάνω από 70.000 δημότες που ζουν στους δρόμους ή στα αυτοκίνητα και τα τροχόσπιτά τους ή κοιμούνται στον καναπέ κάποιου γείτονα. Δεν μπορούμε καν να συλλάβουμε την κλίμακα του φαινομένου. Κι ωστόσο ο δήμος εφαρμόζει ανελέητα αυτό το δημοτικό διάταγμα που έγινε γνωστό ως 41.18, το οποίο ουσιαστικά ποινικοποιεί όσους κοιμούνται στους δρόμους. Ως αποτέλεσμα, χιλιάδες άνθρωποι έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια και τις κοινότητές τους. Ο δήμος μόλις δημοσίευσε μια έκθεση που εξετάζει τον αντίκτυπο της επιβολής του 41.18: βρήκαν ότι δόθηκαν 3 εκατομμύρια δολάρια από τον δήμο και, από όλα τα άτομα που επλήγησαν, στεγάστηκαν μόνιμα δύο μόνο άτομα! Υπάρχει λοιπόν μια κρίση στην πόλη μας, ειδικά όσον αφορά την ικανότητά μας να καλύπτουμε τις βασικές μας ανάγκες. Το Λος Άντζελες, από αυτή την άποψη, είναι το πιο κατάλληλο μέρος για να ξεκινήσει αυτό το κίνημα.

Τρία χρόνια από το ξεκίνημα του Los Angeles for All, ποια είναι τα διδάγματα μέχρι τώρα;

Ίσως είμαι προκατειλημμένη ως ερευνήτρια, αλλά πιστεύω ότι κάθε καλή οργανωτική εκστρατεία πρέπει να διεξάγεται σαν πείραμα. Ξεκινήσαμε με την υπόθεση ότι το Λ.Α. είναι έτοιμο για την αυτοδιοικητική της στιγμή, για ένα κίνημα. Και τα τρία αυτά χρόνια μάθαμε ότι οι άνθρωποι πραγματικά διψούν γι’ αυτό. Ήταν επίσης πολύ δύσκολο οργανωτικά. Όπως είπα, το δομημένο περιβάλλον λειτουργεί εναντίον μας, υπάρχουν τόσα πολλά που δεν ευνοούν την προσπάθεια να οικοδομήσουμε κοινότητα και να αποφασίζουμε από κοινού. Συγκαλέσαμε ίσως πάνω από 10 λαϊκές κινηματικές συνελεύσεις και αυτή τη στιγμή έχουμε σταθεί λίγο να το σκεφτούμε. Ας πούμε, έχουμε δημιουργήσει κίνημα; Έχουμε φτιάξει βάση; Έχουμε συσσωρεύσει πραγματικά δύναμη;

Αυτό που χτίσαμε είναι μία άλλου τύπου κουλτούρα για το κίνημά μας στην πόλη. Είναι πολύ εύκολο για την εξουσία να μας κρατά διαχωρισμένους και να παρεμποδίσει την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Το γεγονός ότι συναντιόμαστε, τρώμε μαζί, μιλάμε ο ένας με τον άλλον, γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον και τις ιστορίες μας —αυτό από μόνο του είναι κάτι ισχυρό. Αλλά δεν μπορούμε να επαναπαυόμαστε μόνο εκεί: πρέπει να ενωθούμε και να πάρουμε μαζί αποφάσεις και να αναλάβουμε δράση μαζί. Νιώθω ότι αυτό είναι το σημείο καμπής στο οποίο βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή.

Βρισκόμαστε σε μια στιγμή που μελετάμε την κρίση στέγασης και γης. Πώς μπορείς να οργανωθείς εάν δεν έχεις πού να ζήσεις ή αν δεν μπορείς καν να μείνεις στην πόλη σου; Τον Μάιο του 2024, η μέση τιμή κατοικίας στο Λος Άντζελες ήταν 1 εκατομμύριο δολάρια. Αν δει κανείς άλλα δημοτικά κινήματα όπως η Βαρκελώνη, για παράδειγμα (που ξεκίνησε το 2015), βγήκε από μια στεγαστική κρίση. Οι άνθρωποι εκδιώκονταν και υπήρχε μια ομάδα που ονομαζόταν PAH που οργανώθηκε για να σταματήσει τις εξώσεις μέσω άμεσης δράσης και πολιτικής ανυπακοής. Στη συνέχεια, μια γυναίκα που πρωταγωνίστησε στην οργάνωση αυτού του κινήματος κατά της έξωσης, η Άντα Κολάου, εξελέγη δήμαρχος με αυτή την αυτοδιοικητιστική πλατφόρμα, τη Barcelona En Comú. Επομένως, υπάρχει κάτι πολύ κεντρικό σχετικά με τη στέγαση. Προσπαθούμε να κινηθούμε πιο εμπρόθετα σε αυτόν τον χώρο σε συνεργασία με τις ενώσεις ενοικιαστών και τις ομάδες αλληλοβοήθειας που εργάζονται με αστέγους.

Εστιάζουμε επίσης στην ανάγκη να χτίσουμε περισσότερα στο υπερτοπικό επίπεδο. Συγκαλέσαμε μια συνέλευση για όλη την πόλη πριν αποκτήσουμε μια βάση σε επίπεδο γειτονιάς. Είχαμε μια αρκετά ισχυρή βάση στο Ανατολικό Λος Άντζελες, αλλά υπάρχουν μέρη της πόλης όπου δεν είμαστε τόσο δυνατοί. Μπορούμε να συνδεθούμε με ομάδες που έχουν ήδη βάση σε κάποια μέρη, αλλά άλλα δεν είναι τόσο καλά οργανωμένα. Δεν μπορούμε απλώς να ξεκινήσουμε από την κλίμακα της πόλης και να κατεβούμε, πρέπει να ξεκινήσουμε απ’ τα κάτω προς τα πάνω. Αυτό ήταν ένα μεγάλο μάθημα για εμάς, γιατί πώς ξέρεις κάτι αν δεν το δοκιμάσεις;

Αν δει κανείς το παράδειγμα της Βαρκελώνης, εκεί συγκάλεσαν μια συνέλευση σε όλη την πόλη πριν κάνουν συνελεύσεις γειτονιάς. Είχαν όμως και την τύχη να έχουν μια κουλτούρα και μια παράδοση συνελεύσεων γειτονιάς. Εμείς εδώ δεν το έχουμε αυτό. Θα έλεγα λοιπόν ότι η επόμενη φάση αυτού που κάνουμε είναι να στηρίξουμε την αυτενέργεια διαφόρων γειτονιών να συσπειρωθούν και να μαζεύονται.

Φαντάζομαι ότι το οργανωτικό τοπίο στο Λος Άντζελες θα είναι πολύ κατακερματισμένο. Πώς είναι να προσπαθείς να κάνεις νέες παρεμβάσεις όταν μπορεί να προκύψουν πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι και ομάδες να συζητούν για το ίδιο θέμα;

Το Λ.A. είναι μεγάλο, εκτεταμένο και απολύτως κατακερματισμένο. Κάθε μέρος έχει περίπλοκες προσωπικότητες, ανθρώπους που νιώθουν σαν να κατέχουν έναν τομέα, μια γειτονιά, μια περιοχή ζητημάτων. Όλοι εργαζόμαστε σε αυτά τα μικρά σιλό: αποδεχόμαστε τον κατακερματισμό και τον εσωτερικεύουμε, σε βαθμό που δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ως αυτό το συνεκτικό κίνημα.

Ασφαλώς μας θέτουν ερωτήσεις όπως: «Ποια είσαι εσύ; Τι σου δίνει το δικαίωμα να το κάνεις αυτό;» Και η απάντησή μου είναι: «Αυτό που κάνω μπορεί ο καθένας να το κάνει: ο καθένας μπορεί να βγει μπροστά και να συγκαλέσει μια λαϊκή κινηματική συνέλευση». Και πράγματι, αυτό έχει ήδη γίνει από άλλες ομάδες. Όσο περισσότερες τόσο το καλύτερο, αν ρωτήσεις εμένα. Έχω κατακτήσει και μια ταπεινότητα την οποία έχω καλλιεργήσει προσωπικά λέγοντας ότι δεν έχω τις απαντήσεις —τόσο μπορώ, τόσο κάνω. Δεν είμαι η εκλεκτή, ούτε και κανείς άλλος είναι· αλλά προσπαθούμε. Είναι ένα πείραμα και θα αξιολογήσουμε ό,τι βρούμε.

Θα πω ότι επιδιώξαμε να συνομιλήσουμε με τους αυτόνομους συντελεστές των κοινωνικών κινημάτων στο Λος Άντζελες. Είμαστε πολύ ξεκάθαροι ότι μας ενδιαφέρει να οικοδομήσουμε ένα αυτόνομο κοινωνικό κίνημα ενδυνάμωσης εκτός της οδού των εκλογών. Αν και δεν το αποκλείουμε εντελώς, έχουμε δει ότι δεν βοήθησε πάντα. Πώς να μπούμε σε μια τέτοια στρατηγική και να έχουμε πολλά καρπούζια σε μια μασχάλη; Ιδεατά, εάν τελικά εκλέξουμε ανθρώπους σε κάποια αξιώματα, αυτό θα είναι για να μπορέσουν να ανοίξουν ρωγμές τον θεσμό ώστε να μπουν μέσα τα κοινωνικά κινήματα—όχι για να έχουν το μονοπώλιο και να γίνονται θυροφύλακες της εξουσίας.

Την τελευταία δεκαετία, παρατηρούμε μια αλλαγή στη χρήση του όρου «δημοκρατία» στην αμερικανική λαϊκή συνείδηση. Ακούμε αιρετούς αξιωματούχους και πρωτεργάτες του κινήματος να λένε ότι η δημοκρατία βρίσκεται «υπό απειλή». Μπορούν τα κινήματα για άμεση δημοκρατία σε τοπικό επίπεδο να συνδιαμορφώσουν αυτές τις ευρύτερες συζητήσεις;

Νομίζω ότι άνθρωποι που βρίσκονται στην αριστερά και στο κέντρο ανησυχούν ειλικρινά για την άνοδο του αυταρχισμού. Κάποιοι ζητούν σύγκληση συντακτικής συνέλευσης. Ίσως να προλάβουμε να δούμε κάτι τέτοιο όσο ζούμε.

Υπήρχε πάντα μια παράδοση άμεσης δημοκρατίας στην Αμερική. Στη Νέα Αγγλία, η άμεση δημοκρατία περιλαμβάνεται στα πολιτειακά και τα τοπικά τους καταστατικά —υπάρχουν δημαρχεία όπου ο λαός αποφασίζει πραγματικά. Εδώ στο Λος Άντζελες, έχουμε ανθρώπους που αγωνίζονται για τη μεταρρύθμιση του χάρτη δικαιωμάτων, για συνελεύσεις πολιτών, για κουπόνια δημοκρατίας, για μια μεγάλη ποικιλία φιλελεύθερων παρεμβάσεων που πάντως είναι καλύτερες από ό,τι έχουμε τώρα.

Είχαμε μια συζήτηση εσωτερικά: «Ποια είναι η σχέση μας με τις συνελεύσεις πολιτών; Δεν μιλάμε για λαϊκή κινηματική συνέλευση, αλλά είναι προτιμότερες από το να αποφασίζουν 15 άτομα για μια πόλη 4 εκατομμυρίων». Οπότε, τους στηρίζουμε —μας φέρνουν πιο κοντά στο όραμά μας για το πώς πρέπει να μοιάζει η δημοκρατία. Αλλά δεν είναι ακριβώς το όραμά μας. Είναι όπως οι «μη μεταρρυθμιστικές μεταρρυθμίσεις». Δεν πληγώνουν τις επιθυμίες μας για κάτι καλύτερο, αλλά ούτε είναι οι ίδιες αυτό το καλύτερο.

Πώς το έλεγε εκείνο το ωραίο απόσπασμα της Ursula K. LeGuin; «Ζούμε στον καπιταλισμό, η δύναμή του φαίνεται αναπόδραστη –αλλά το ίδιο φαινόταν και η ελέω θεού μοναρχία». Από μας εξαρτάται. Αν θέλουμε μια πιο ανθρώπινη μορφή συλλογικής διακυβέρνησης που να εκτιμά τους ανθρώπους ως ανθρώπινα όντα —και αν βλέπουμε ο ένας τον άλλον και ανταποκρινόμαστε ο ένας στις ανάγκες του άλλου— μπορούμε να το αποφασίσουμε. Και νομίζω ότι κάπως έτσι θα μπει στον λόγο των προοδευτικών όπως έχει τώρα.

Πρώτη δημοσίευση: Radical municipalism is paving the way for direct democracy in LA. Μετάφραση: Α.Γ.