του Άκη Γαβριηλίδη και της Μαρίας Σαρρή

 Άγγελος στέλνεται στη ζούγκλα κι αλυχτά

την ώρα που ημερεύουνε τ‘ αγρίμια και κοιμούνται.

Παίζει με τα νιογέννητα κι όλο χαμογελά

κι εκείνα τ‘ άγριο μέλλον τους θυμούνται και βρυχούνται.

Μ.Ρ. 

Το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου αφηγείται μια ιστορία, αλλά η αφήγηση αυτή δεν είναι συντεταγμένη στον αόριστο. Ούτε όμως στον μέλλοντα. Είναι σε έναν χρόνο μετέωρο μεταξύ αυτών· θα λέγαμε στον μη τετελεσμένο μέλλοντα, αν υπήρχε τέτοιος χρόνος.

Μιλάει για ένα «παρελθόν μέλλον», για το πώς εμείς σήμερα φανταζόμαστε ότι φαντάστηκαν το μέλλον οι άνθρωποι του παρελθόντος που ήθελαν να αλλάξουν τον κόσμο –ίσως και κάποιοι που δεν ήθελαν.

Σε αυτό το παιχνίδι με το χρόνο, το μπρος-πίσω (και τούμπαλιν), η ταινία θίγει ζητήματα αμφιλεγόμενα, εν μέρει καινοφανή και εν μέρει πανάρχαια. Στην πορεία της αφήγησής της, κατά τρόπο παιγνιώδη ή παραμυθένιο, ξεπηδούν επίκαιρα και υπαρκτά, καθόλου φανταστικά ζητήματα του παρόντος, σχετικά με τον ανθρωπισμό και τον Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η νεολαία του ΝΑΡ αυτοαποκαλείται «Νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση» και φέτος, όπως κάθε χρονιά, διοργάνωσε το φεστιβάλ «Αναιρέσεις» (μεταξύ άλλων και) στη Θεσσαλονίκη. Στη σχετικά αφίσα, διακηρύσσει μεγαλόστομα ότι είναι «Με τους λαούς ενάντια στις πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς του κεφαλαίου».

Η ίδια αφίσα μάς πληροφορεί ότι, μετά τις βαθυστόχαστες συζητήσεις, για να χαλαρώσουμε, ακολουθεί μουσικό πρόγραμμα, στο οποίο εμφανίζεται και ένα συγκρότημα από «τα Σκόπια».

Περίεργη αυτή η λεπτομερής ενημέρωση για την πόλη καταγωγής του συγκροτήματος. Θα ανέμενε κανείς ότι θα Συνέχεια →

του Ετιέν Μπαλιμπάρ

Μερικές προκαταρκτικές παρατηρήσεις.

Πρώτον, πρέπει να ομολογήσω ότι είμαι τρομερά απαισιόδοξος για τις εξελίξεις στην «ιστορική Παλαιστίνη». Σε μια ανάλυση που δημοσιεύθηκε στις 21 Οκτωβρίου του περασμένου έτους, εξέφρασα τον φόβο ότι ο πόλεμος εξόντωσης που εξαπέλυσε το Ισραήλ κατά της Γάζας ως εκδίκηση για την αιματηρή εισβολή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου θα οδηγούσε στην ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας και των κατοίκων της. Η Παλαιστίνη: εις θάνατον[1]. Και αυτό επιβεβαιώνεται αυτή τη στιγμή, μετά από μήνες σφαγής της οποίας ο γενοκτονικός χαρακτήρας είναι οφθαλμοφανής. Η ενεργητική ή παθητική συνενοχή της διεθνούς κοινότητας, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, δεν έχει βοηθήσει τα πράγματα, αρχής γενομένης από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες προμηθεύουν το Ισραήλ με τις βόμβες που συνθλίβουν τη Γάζα και ασκούν βέτο σε κάθε ψήφισμα που ζητά αποτελεσματική κατάπαυση του πυρός. Τα αραβικά κράτη του Κόλπου και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν και αυτά τις ευθύνες τους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο παλαιστινιακός λαός έχει επανειλημμένα αποδείξει την ικανότητά του να επιβιώνει και να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του, αλλά είναι δύσκολο να αποφύγουμε την απαισιοδοξία. Αυτός δεν είναι λόγος να μην προσπαθήσουμε να φανταστούμε το Συνέχεια →

συνέντευξη της Υβόν Γιεν Λιου στον Τζάστιν Ντέιβις

Η διοικητική ενότητα του Λος Άντζελες, η οποία είχε σχεδόν 10 εκατομμύρια κατοίκους το 2022, μπορεί μερικές φορές να φαίνεται σαν ένα τεράστιο πολιτικό παράδοξο. Γνωστή ως χαρακτηριστικό παράδειγμα οικιστικής διασποράς, είναι ταυτόχρονα η πιο πολυάνθρωπη διοικητική ενότητα στην Αμερική. Τα τελευταία 20 χρόνια, ρωμαλέες οργανωτικές προσπάθειες απ’ τα κάτω δημιούργησαν πολυφυλετικά κινήματα υπέρ της συνδικαλιστικής οργάνωσης των εργαζομένων, των δικαιωμάτων των μεταναστών και της δικαιοσύνης στη στέγαση, ενώ ανέδειξαν πολλούς δηλωμένους αριστερούς στο δημοτικό συμβούλιο του Λ.Α. Ταυτόχρονα, η αστυνομοκρατία, τα σκάνδαλα και ο αύξων εξευγενισμός της πόλης έθεταν διαρκή προβλήματα οργάνωσης για τους ακτιβιστές.

Αυτό το καλοκαίρι, οι προσπάθειες του δήμου του Λος Άντζελες να μειώσει τους αστέγους βρέθηκαν στο επίκεντρο της προσοχής σε εθνικό επίπεδο και προκάλεσαν αντικρουόμενα σχόλια. Οι πολιτειακές και τοπικές αρχές βασίζονται όλο και περισσότερο στην ποινικοποίηση για να απομακρύνουν τους άστεγους από την κοινή θέα. Συλλήψεις, πρόστιμα και η καταστροφή «καταυλισμών αστέγων» ήταν στην ημερήσια διάταξη. Μια ιδεολογικά Συνέχεια →