του Άκη Γαβριηλίδη

Πώς ξέρουμε αν ένας καλλιτέχνης είναι σπουδαίος και τα έργα του άξια επαίνου; Το έδαφος του ερωτήματος αυτού είναι ολισθηρό, η απάντηση εξαρτάται από πολλούς άυλους και ενδεχομενικούς παράγοντες και δεν υπάρχουν πολλοί ασφαλείς μπούσουλες για να προσανατολιστούμε.

Στην ελληνική κοινωνία, ένα πολύ βολικό τέτοιο κριτήριο είναι η ικανότητά του να προλέγει το μέλλον. Η οποία είναι επίσης άυλη, αλλά κατά έναν τρόπο θεωρείται συχνά ως ένα χειροπιαστό και ελέγξιμο επίτευγμα.

Μία συνήθης έκφραση επαίνου για έναν σημαντικό καλλιτέχνη είναι ότι βρίσκεται μπροστά απ’ την εποχή του. Αν πάρουμε αυτόν τον έπαινο λίγο πιο κυριολεκτικά απ’ ό,τι χρειάζεται, οδηγούμαστε στην εικόνα του καλλιτέχνη-προφήτη.

Συχνά οι άνθρωποι οδηγούνται σε μικρές ή μεγαλύτερες διαστρεβλώσεις ή «δημιουργικές λογιστικές» με το Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε ως απάντηση σε άρθρο του Γεωργίου Μπαμπινιώτη στο περιοδικό «Το Δέντρο». Το απέστειλα στο περιοδικό, αλλά δεν είχα καμία απάντηση στα επανειλημμένα μου τηλεφωνικά και ηλεκτρονικά μηνύματα, οπότε τεκμαίρω ότι σιωπηρώς απερρίφθη. Το δημοσιεύω λοιπόν εδώ.

Για την ιστορία: ο τίτλος με τον οποίο το είχα υποβάλει ήταν «Γιατί είναι καλό να είσαι οικουμενικός;».

Ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης αρχίζει το άρθρο του με τίτλο «Ο οικουμενικός χαρακτήρας της ελληνικής γλώσσας» (τ. 240-241) ως εξής:

Στην Ελλάδα δεν έχουμε εκτιμήσει, νομίζω, στην πραγματική του διάσταση το γεγονός της οικουμενικής παρουσίας, του κύρους και της αίγλης που χαίρει η ελληνική γλώσσα ευρύτερα στον κόσμο.

Όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι κάτι δεν έχει εκτιμηθεί «στην πραγματική του διάσταση» κάνει μία σύγκριση Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο θεός είναι ποιητής των πάντων.
Η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι το τέλος της ανθρωπότητας. Η Νοημοσύνη θα γίνει ένα χρηστικό εργαλείο, θα μπορούμε με νοήματα να συνεννοούμαστε, δεν ξέρω πώς.
Ο άνθρωπος φθίνει. Σε λίγο θα μιλάμε για τον μετα-άνθρωπο, τον άνθρωπο χωρίς αισθήσεις, χωρίς όραση, χωρίς αισθήματα, χωρίς γεύση, χωρίς διαίσθηση. Όλα τα χάνει σιγά σιγά. Το βλέπουμε και στις νέες γενιές.
Η κάθαρση έχει εξαφανιστεί ως λέξη και ως συμβολισμός. Αν υπήρχε η έννοια της κάθαρσης θα ήταν αλλιώτικη και η κοινωνία μας και η πολιτική ζωή. Γιατί η κάθαρση έχει σχέση με την ηθική και η ηθική δεν “πάει” με την πολιτική.
Η κοινωνία έχει εξαγριωθεί, έχει οδηγηθεί σε ένα τέλμα. Δε γίνεται τίποτα. Οι άνθρωποι είναι σαν νεκροζώντανοι πλέον. Άταφοι νεκροί και η ζωή μας μια νεκροφάνεια. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ένας άταφος νεκρός που κουβαλάει το φέρετρό του στην πλάτη, αλλά δε ζει με τους νεκρούς, όπως ζούσαν οι αρχαίοι. Αν παρατηρήσει κανείς τις επιτύμβιες στήλες θα δει ένα “χαμόγελο” των νεκρών. Εκεί, αποτυπώνεται η χαρμολύπη. Σήμερα δεν τιμούμε τους νεκρούς μας όπως πρέπει. Τους στέλνουμε στο γραφείο κηδειών. Εγώ θυμάμαι τους θρήνους στα σπίτια, όλο το τελετουργικό που μας δένει με τον κάτω κόσμο. Σήμερα όλα τα κρατάμε σε καταστολή.

Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στη μεγάλη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια από τη μεταπολίτευση, όπως διαβάζουμε στα ρεπορτάζ, το κύριο μέρος της βραδιάς ξεκίνησε με το τραγούδι «Για την Κύπρο», από τον δίσκο Η ρεζέρβα του 1979, το οποίο τραγούδησε συμμετέχων κατά την προσφιλή του συνήθεια ο Γιώργος Νταλάρας. Υπό την ιδιότητα του κονφερανσιέ-οικοδεσπότη της εκδήλωσης, και για να βάλει τους θεατές/ ακροατές στο κλίμα της εποχής γενικώς και του τραγουδιού ειδικότερα, ο δημιουργός του γνωστοποίησε στο κοινό μεταξύ άλλων τα εξής:

Ο κόσμος [τον Ιούλιο του 74] έπαιρνε στους ώμους του τους πολιτικούς του ηγέτες. Ο καθένας πίστευε πως τα πιο τρελά του όνειρα θα γινόντουσαν πραγματικότητα. Τότε, προσπαθώντας να βάλω τα πράγματα σε μία σειρά, έγραψα ένα τραγούδι «Για την Κύπρο».

Κατά τα λοιπά, όπως προκύπτει από το ίδιο ρεπορτάζ, η παρουσίαση της μεταπολίτευσης στη συναυλία ήταν γενικά Συνέχεια →