του Άκη Γαβριηλίδη

Σύμφωνα με πληροφορίες που αναφέρονται στην ελληνική Wikipedia, και συγκεκριμένα στο λήμμα «Κωνσταντίνος Καραμανλής», ο και «εθνάρχης» αποκληθείς ήταν γιος του Γεωργίου Καραμανλή, δημοδιδασκάλου ο οποίος είχε «πολεμήσει» και στον «Μακεδονικό Αγώνα». (Τα εισαγωγικά τα προσθέτω εγώ, διότι ο λεγόμενος μακεδονικός –κατ’ ουσίαν αντιμακεδονικός– αγώνας δεν ήταν φυσικά πόλεμος, δεν συνίστατο σε μάχες μεταξύ στρατών, αλλά απλώς μια τρομοκρατική επιχείρηση που διεξήγαγαν χωρίς επιτυχία σώματα ατάκτων εις βάρος κυρίως αμάχων χωρικών).

Αυτό που δεν αναφέρει το λήμμα, ούτε και καμία άλλη αγιογραφία του «εθνάρχη», είναι ότι ο εν λόγω πρόμαχος του ελληνισμού άσκησε τρομοκρατία όχι μόνο εις βάρος ντόπιων Μακεδόνων, αλλά και εις βάρος Ποντίων προσφύγων, ευθύς μόλις το ελληνικό κράτος τους εγκατέστησε στη Μακεδονία για να την «εξελληνίσει».

Στις αρχές Αυγούστου του 1924 είχαν εγκατασταθεί έξω από το χωριό Κιούπκιοϊ –σήμερα «Πρώτη»- των Σερρών 72 οικογένειες τουρκόφωνων Ρωμιών από την Μπάφρα. Λίγες μόνο μέρες μετά, στις 4 ή 5 του μηνός, μία συμμορία μαχαιροβγαλτών οπλισμένων με δίκαννα όπλα, αξίνες, φτυάρια, τσεκούρια, πριόνια και ό,τι άλλο φονικό όπλο βρήκαν πρόχειρο, υπό την εμπνευσμένη ηγεσία του δημοδιδασκάλου (μ’ όποιον δάσκαλο καθήσεις) και μακεδονομάχου, περικύκλωσε ηρωικά τον καταυλισμό, όπου σημειωτέον τη στιγμή εκείνη βρίσκονταν μόνο οι γυναίκες και ο ιερέας, έβαλαν φωτιά στα τσαντήρια, τραυμάτισαν βαριά και διαπόμπευσαν τον ιερέα και βίασαν τις γυναίκες.

Όλα αυτά τα στοιχεία τα έχουν καταθέσει απόγονοι των θυμάτων της καραμανλικής τρομοκρατίας σε εκπομπή της εθνικής μας τηλεόρασης, και συγκεκριμένα στο 9ο επεισόδιο της σειράς «Μνήμη μου σε λένε Πόντο» που είχε προβληθεί προ ετών από την ΕΤ3 (Σενάριο Κώστας Χαραλάμπους – Αλέξανδρος Κακαβάς, σκηνοθεσία Κώστας Χαραλάμπους, ιστορικός σύμβουλος Κωνσταντίνος Φωτιάδης)[1].

Στα εκατό χρόνια που μεσολάβησαν, δεν έχω υπόψη μου κανείς από τους δράστες της ξενοφοβικής/οικειοφοβικής επίθεσης, ή τους απογόνους τους, να έχει ζητήσει συγνώμη, να έχει κάνει κάποια αυτοκριτική ή αποστασιοποίηση, ή έστω να έχει παραδεχθεί τα γεγονότα και να έχει αναφερθεί σε αυτά έστω για να εκφράσει την «οδύνη» του.

Καμιά φορά, η πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα. Ο σημερινός ανεπάγγελτος πολιτευτής που, κατά πιθανολόγηση συναδέλφου του, παρέλειψε να πει ότι τα τρένα έχουν πρόβλημα ασφαλείας, μολονότι το γνώριζε, διότι αν το έλεγε «δεν θα έμπαινε κανείς σε αυτά», μπορεί να κυκλοφορεί με κουστούμια, όχι με δίκαννα, και να διοικεί υπουργεία και όχι ορδές ρατσιστών· αλλά η δράση του είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο θανατηφόρα με του ένδοξου προγόνου του.

[1] Το σύνολο των μαρτυριών αυτών σε μορφή κειμένου, καθώς και περαιτέρω ανάλυσή τους, μπορεί να βρει κανείς στο βιβλίο μου Εμείς οι έποικοι. Ο νομαδισμός των ονομάτων και το ψευδοκράτος του Πόντου.