του Άκη Γαβριηλίδη

Την 1^η Νοεμβρίου, η πεζογράφος Μάρω Δούκα ανάρτησε στο λογαριασμό της σε ΜΚΔ τη γοητευτική φωτογραφία μιας ροδιάς, που την συνόδευε το εξής κείμενο:

Καλό Νοέμβρη από τη φίλη μου Χριστίνα και με τη σκέψη μου στους Παλαιστίνιους, στις ελιές και στα αμπέλια των προγόνων τους, που τα καταπάτησαν και τα καταπατούν οι Ισραηλίτες…

Σύντομα μετά, ακολούθησε σχόλιο από μία άλλη κυρία ονόματι «Μαρινα Θανασακη», το εξής:

Κι εμένα η σκέψη μου στην Παλαιστίνη είναι. Σ´αυτή τη λωρίδα γης που τόσο βασανίστηκαν άνθρωποι. Το κράτος του Ισραήλ δεν είναι περιούσιος λαός! Είναι λαός φονιάδων κι εποικιστών!

Για το σχόλιο αυτό δεν υπήρξε καμία αντίδραση από κανέναν, είτε θετική είτε αρνητική. Του επιτράπηκε όμως να παραμείνει δημοσιευμένο, τουλάχιστο μέχρι αυτή τη στιγμή.

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Αργότερα επακολούθησε άλλο σχόλιο, της Άνθης Καρρά, το οποίο αν μη τι άλλο επισήμαινε στην κα Δούκα το προφανές:

Όχι οι Ισραηλίτες, αλλά οι Ισραηλινοί. Άλλο το ένα, και άλλο το άλλο.

Στο οποίο η συγγραφέας μας απαντά το εξής αμίμητο:

Συμφωνώ, έρχονται όμως φορές που με τη συμπεριφορά τους οι Ισραηλινοί γίνονται Ισραηλίτες…. [sic].

Ομολογώ ότι μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω τι ακριβώς σημαίνει να «γίνεται κανείς Ισραηλίτης». Προφανώς κάτι κακό· πάντως κάτι χειρότερο από το να είσαι «απλώς Ισραηλινός». Ποιο όμως ακριβώς, και γιατί; Ούτε και τώρα είμαι σίγουρος, αλλά η πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι οι Εβραίοι σκοτώσαν το Χριστό. Ή ίσως κινούν τα νήματα των διεθνών συνωμοσιών, ελέγχουν το χρηματιστικό κεφάλαιο … Ξέρω γω; Άντε βγάλε άκρη με τον ριζοσπαστικό πατριωτισμό των δεκαετιών του 60 και του 70.

Δεν μπορώ φυσικά να μιλήσω για λογαριασμό κανενός. Αν όμως ήμουν Παλαιστίνιος, θα εκλιπαρούσα την κυρία αυτή να πάψει να με σκέφτεται, αν είναι να με σκέφτεται έτσι.

Τώρα που δεν είμαι, όμως, μπορώ να την διαβεβαιώσω τουλάχιστον για το εξής: όχι, κυρία μου, η σκέψη σου δεν είναι στους Παλαιστίνιους. Η δήλωσή σου είναι υποκριτική.

Αλλού είναι η σκέψη σου. Σκέψου λίγο και ίσως το βρεις.