της Όρλυ Νόυ

Κόντρα στην επικρατούσα δημόσια διάθεση, πολλοί επιζώντες των σφαγών της 7ης Οκτωβρίου και συγγενείς όσων σκοτώθηκαν ή απήχθησαν είναι αντίθετοι με την εκδίκηση στη Γάζα.

Όλοι μιλούν για ενότητα. Παίδες, πολύ ωραία η ενότητα, αλλά στο πεδίο της μάχης το μόνο που πρέπει να υπάρχει είναι εκδίκηση και σκληρότητα … Θα έχουμε όλη μας τη ζωή για να θρηνήσουμε τους νεκρούς, και θα τους θρηνήσουμε. Αλλά τώρα, ένας μόνο στόχος υπάρχει: να εκδικηθούμε και να δείξουμε σκληρότητα.

Αυτά ήταν τα λόγια του ισραηλινού έφεδρου στρατιώτη Guy Hochman –συνήθως διασκεδαστή και διαδικτυακού ινφλουένσερ- σε συνέντευξή του στο Κανάλι 12 τις πρώτες ημέρες της επίθεσης του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας μετά τις σφαγές της 7ης Οκτωβρίου από μαχητές της Χαμάς. Με λίγες μόνο λέξεις, ο Χόχμαν αποτύπωσε το συναίσθημα που φαίνεται να έχει επικρατήσει στο Ισραήλ από την άκρα δεξιά μέχρι πολλούς που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστεροί: τη δικαιολόγηση της καταστροφής που το Ισραήλ προκαλεί σήμερα σε πάνω από 2 εκατομμύρια Παλαιστίνιους στη Γάζα.

Ορισμένοι αιτιολογούν αυτή τους τη στήριξη με όρους «ήττας της Χαμάς». Άλλοι, όπως ο Χόχμαν, βάζουν τη σαρωτική εκδίκηση πάνω απ’ όλα. Είναι λοιπόν ακόμη πιο αξιοσημείωτο το γεγονός ότι, απέναντι στην επικρατούσα πολιτική διάθεση, όλο και περισσότεροι από εκείνους τους Ισραηλινούς που επέζησαν από τις σφαγές ή που οι οικείοι τους σκοτώθηκαν ή απήχθησαν στη Γάζα, βγαίνουν και εκφράζουν απερίφραστα την αντίθεσή τους στη δολοφονία αθώων Παλαιστινίων και λένε όχι στην εκδίκηση.

Στον επικήδειο για τον αδελφό της Χαΐμ, ακτιβιστή κατά της κατοχής που δολοφονήθηκε στο κιμπούτς Holit, η Noi Katsman κάλεσε τη χώρα της «να μην χρησιμοποιεί το θάνατο και τον πόνο μας για να προκαλέσει το θάνατο και τον πόνο άλλων ανθρώπων ή άλλων οικογενειών. Απαιτώ να σταματήσουμε τον κύκλο του πόνου και να καταλάβουμε ότι ο μόνος δρόμος είναι η ελευθερία και τα ίσα δικαιώματα. Ειρήνη, αδελφοσύνη και ασφάλεια για όλους τους ανθρώπους».

Ο Ziv Stahl, διευθυντής της οργάνωσης για τα ανθρώπινα δικαιώματα Yesh Din, που επέζησε από την κόλαση φωτιάς στο Kfar Aza, επίσης τοποθετήθηκε απερίφραστα κατά της επίθεσης του Ισραήλ στη Γάζα σε άρθρο του στη Haaretz. «Δεν χρειάζομαι εκδίκηση, τίποτα δεν θα φέρει πίσω όσους έφυγαν», έγραψε. «Οι αδιάκριτοι βομβαρδισμοί στη Γάζα και ο φόνος αμάχων αμέτοχων σε αυτά τα φρικτά εγκλήματα δεν αποτελούν λύση».

Ο Yotam Kipnis, που ο πατέρας του δολοφονήθηκε στην επίθεση της Χαμάς, είπε στον επικήδειο λόγο του: «Μην γράψετε το όνομα του πατέρα μου σε καμία οβίδα. Δεν θα το ήθελε αυτό. Μην πείτε, ‘ο Θεός θα εκδικηθεί για το αίμα του’. Πείτε, ‘Ας τον θυμόμαστε για ευλογία’».

Η Michal Halev, μητέρα τού Laor Abramov ο οποίος δολοφονήθηκε από τη Χαμάς, φώναξε σε ένα βίντεο που αναρτήθηκε στο Facebook: «Εκλιπαρώ τον κόσμο: σταματήστε όλους τους πολέμους, σταματήστε να σκοτώνετε ανθρώπους, σταματήστε να σκοτώνετε μωρά. Ο πόλεμος δεν είναι η απάντηση. Ο πόλεμος δεν είναι τρόπος να διορθώσουμε τα πράγματα. Αυτή η χώρα, το Ισραήλ, βιώνει τη φρίκη. Και ξέρω ότι οι μητέρες στη Γάζα βιώνουν τη φρίκη … Δεν θέλω να εκδικηθεί κανείς στο όνομά μου».

Η Maoz Inon, που οι γονείς της δολοφονήθηκαν στις 7 Οκτωβρίου, έγραψε στο Al Jazeera: «Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι της ειρήνης. Η εκδίκηση δεν πρόκειται να επαναφέρει τους γονείς μου στη ζωή. Δεν πρόκειται να φέρει πίσω ούτε άλλους Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν. Το αντίθετο θα κάνει … Πρέπει να σπάσουμε τον κύκλο».

Όταν ο Yonatan Ziegen, γιος της Vivian Silver, ρωτήθηκε από δημοσιογράφο τι θα σκεφτόταν η μητέρα του –η οποία πιστεύεται ότι απήχθη- για όσα κάνει το Ισραήλ τώρα στη Γάζα, απάντησε: «Θα ήταν ταπεινωμένη. Γιατί δεν μπορείς να απαντήσεις στο φόνο μωρών σκοτώνοντας άλλα μωρά. Χρειαζόμαστε ειρήνη. Γι’ αυτό δούλευε σε όλη της τη ζωή… Ο πόνος είναι πόνος».

Και ένα βίντεο που στη συνέχεια έγινε viral αποτύπωσε τον σπαρακτικό μονόλογο μιας 19χρονης επιζήσασας από τη σφαγή στο Κιμπούτς Μπε’ερί, όπου μίλησε για την εγκατάλειψη των κατοίκων του νότου από την κυβέρνηση και ζήτησε: «Επιστροφή των ομήρων. Ειρήνη. Αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη… Ίσως κάποιοι από εσάς να δυσκολευτούν να ακούσουν αυτά τα λόγια. Είναι δύσκολο για μένα να μιλήσω. Αλλά με αυτά που πέρασα στο Μπε’ερί, μου το χρωστάτε».

Τους το χρωστάμε. Τους ακούω, διαβάζω τα λόγια τους, και σκύβω το κεφάλι μπροστά στο θάρρος τους. Και σκέφτομαι την παράξενη επιμονή τόσων πολλών αυτή τη στιγμή, μαζί και λεγόμενων αριστερών, να μετράμε το βαθμό της αλληλεγγύης, του πόνου ή της οργής μας ανάλογα με την προθυμία μας να υποστηρίξουμε τα πυρά που ρίχνει καταιγιστικά ο στρατός μας στη Γάζα.

Τι θα πείτε σε αυτόν τον ρημαγμένο πατέρα; Σε αυτήν που επέζησε από τη σφαγή; Μήπως και αυτοί δεν έχουν αίσθημα αλληλεγγύης; Από πού κι ως πού έχουμε το θράσος να αποφανθούμε τι συμβαίνει μέσα στην καρδιά και το μυαλό του καθενός από εμάς που έχουν γίνει κομμάτια;

Βλέπω τις κατηγορίες εναντίον όσων εκλιπαρούν να μπει ένα τέλος σε αυτή τη μάταιη σφαγή, σε αυτό το τρομερό και απειλητικό έγκλημα πολέμου στη Γάζα, και σκέφτομαι τη φράση που εκφώνησε ο Μπεν Κφίρ, μέλος του Φόρουμ Θλιμμένων Οικογενειών, η οποία είχε χαραχθεί στο μυαλό μου πριν από χρόνια, όταν είχε μιλήσει για τη ματαιότητα της εκδίκησης: «Έχασα την κόρη μου, όχι το μυαλό μου».

Ο άνθρωπος αυτός, που έχασε το πιο αγαπημένο του πρόσωπο απ’ όλα, και πολλοί άλλοι που έχουν πλέον ενταχθεί στον κύκλο του πένθους, καταλαβαίνουν αυτό που τόσοι πολλοί αρνούνται ακόμα και σήμερα να καταλάβουν: ότι ο δρόμος που μας προτείνεται, η επιλογή για περισσότερο αίμα και μεγαλύτερη «αποτροπή», είναι ακριβώς ο δρόμος που έχουμε ακολουθήσει τόσες φορές στο παρελθόν και που μας οδήγησε στη φρίκη που βλέπουμε σήμερα.

Πέρα από την ανηθικότητα της δικαιολόγησης των φρικαλεοτήτων που διαπράττει το Ισραήλ στη Γάζα, η προσδοκία ότι αυτή τη φορά η μαζική σφαγή θα οδηγήσει σε διαφορετικό αποτέλεσμα από όλες τις προηγούμενες στρατιωτικές εκστρατείες –οι οποίες δεν πέτυχαν τίποτα άλλο παρά να βαθύνουν την απελπισία, τον πόνο και το μίσος στην παλαιστινιακή πλευρά- είναι μια τρομερή αυταπάτη, το τίμημα της οποίας θα πληρώσουν και πάλι οι κάτοικοι του νότου.

Μην λέτε ότι το Ισραήλ το κάνει γι’ αυτούς. Το Ισραήλ εγκατέλειψε το νότο σε ένα κολοσσιαίο έγκλημα και δεν μπορεί να εξαγοράσει το έγκλημά του με το αίμα αθώων στη Γάζα. Αντί να ενδίδουμε σε αυτή τη δίψα για εκδίκηση, ας ακούσουμε τις οικογένειες των θυμάτων.

Η Orly Noy είναι συντάκτρια στο Local Call, πολιτική ακτιβίστρια και μεταφράστρια ποίησης και πεζογραφίας από τα φαρσί. Είναι πρόεδρος του εκτελεστικού συμβουλίου της B‘Tselem και ακτιβίστρια του πολιτικού κόμματος Balad. Το συγγραφικό της έργο ασχολείται με τις γραμμές που τέμνουν και καθορίζουν την ταυτότητά της ως Mizrahi, ως αριστερής, ως γυναίκας, ως προσωρινή μετανάστρια που ζει μέσα σε μια αιώνια μετανάστρια, και με τον συνεχή διάλογο μεταξύ τους.

Πρώτη δημοσίευση: Listen to Israeli survivors: They don’t want revenge. Μετάφραση: Α.Γ.