της σύνταξης του γεωπολιτικού περιοδικού Le Grand Continent

Η ελληνική πολιτική μόλις μας προσέφερε άλλη μία φαντασμαγορική ανατροπή. Μόλις πριν από ένα μήνα, τίποτα δεν προμήνυε την εκλογή ενός 35χρονου πρώην τραπεζίτη που δεν είχε αναλάβει ποτέ πολιτικά αξιώματα, στη θέση του επικεφαλής του αριστερού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Ένα πορτρέτο του ανθρώπου που στις 24 Σεπτεμβρίου έγινε επίσημα διάδοχος του Τσίπρα.

Από τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου 2023 εμφανίστηκε το απρόσμενο στοιχείο και έγινε κινητήρια δύναμη της εξέλιξης του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα την εκλογή του νέου προέδρου του Στέφανου Κασσελάκη στις 24 Σεπτεμβρίου. Ο Ελληνοαμερικανός είχε προστεθεί την τελευταία στιγμή στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του Συνέχεια →

της Ντάρσυ Γκριμάλντο Γκρίγκσμπυ

Στις 7 Μαΐου 1824, ο εικοσιεξάχρονος Ντελακρουά, ενώ ζωγράφιζε τις Σφαγές της Χίου, άφησε κάτω το πινέλο του για να γράψει κάτι στο ημερολόγιό του. Ευχαριστημένος με τη συνολική εικόνα της σύνθεσης, συνεχάρη τον εαυτό του και προσπάθησε να βρει λέξεις για τις ζωγραφικές ποιότητες που αναζητούσε:

Η εικόνα μου αρχίζει να αναπτύσσει μια συστροφή, μια κίνηση γεμάτη ενέργεια που πρέπει οπωσδήποτε να ολοκληρώσω. Χρειάζεται αυτό το καλό μαύρο, αυτή την ευτυχή βρωμιά και αυτά τα μέλη που εγώ ξέρω να φτιάχνω και που ελάχιστοι άλλοι το επιχειρούν. Ο μουλάττος θα ταιριάξει καλά.

Κατ’ ανάλογο τρόπο με τη συστροφή που επισήμανε στην ίδια την εικόνα, εδώ υπάρχει μια κλιμακωτή κίνηση που ξεκινά από το «καλό μαύρο», περνά στην «ευτυχή βρωμιά» και καταλήγει σε «αυτά τα άκρα» και τον «μουλάττο» ο οποίος φαίνεται να συνοψίζει ή τουλάχιστον να υλοποιεί όλες αυτές τις ποιότητες.

Τίθεται το ερώτημα: τι δουλειά έχουν τα «ανάμικτα» τέκνα γονέων από τη λευκή και τη μαύρη φυλή στο κέντρο ενός πίνακα που απεικονίζει την εξέγερση των Ελλήνων κατά της οθωμανικής κυριαρχίας; Γιατί ο Ντελακρουά να Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Για το πώς σκέφτεται και τι γνωρίζει ο Στέφανος Κασελάκης γνωρίζω ό,τι και όλοι οι υπόλοιποι, δηλαδή ελάχιστα. Νομίζω όμως ότι μπορώ να κάνω μια υπόθεση για το τι μπορεί να οδηγήσει ένα άτομο που είναι μέχρι ένα βαθμό, αλλά όχι πλήρως εξοικειωμένο με την ελληνική γλώσσα, την ελληνική κοινωνία, τις συμβάσεις τους και τα κολλήματά τους.

Αυτή η πιθανή εξήγηση λοιπόν είναι κατά τη γνώμη μου η εξής. Είναι πιθανό κάποιος να έχει εκτεθεί ως ένα βαθμό στην πληροφορία ότι οι Έλληνες (εθνικιστές) κατά τις τελευταίες δεκαετίες είχαν/έχουν δύο «εθνικές ευαισθησίες», δύο «εθνικά θέματα» τα οποία ως ένα βαθμό επέλυαν –ελλείψει άλλου τρόπου- μέσα στη γλώσσα, ή μάλλον μέσα από τη γλωσσική αστυνόμευση/ λογοκρισία. Το ένα ήταν το «κυπριακό» και το άλλο το «μακεδονικό». Στο πρώτο απαγορευόταν/-εύεται να πούμε «η βόρεια Κύπρος» ή οποιονδήποτε άλλο όρο με ανάλογη σημασία· οι όροι αυτοί υποχρεωτικά αντικαθίστανται από το «το ψευδοκράτος». Στο δεύτερο, απαγορευόταν/-εύεται να πούμε «η Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε πρόσφατο σημείωμα είχα προσπαθήσει να προειδοποιήσω ότι τα όπλα με τα οποία οι γνήσιοι αριστεροί προσπαθούσαν να αμυνθούν κατά της απειλής του Στέφανου Κασσελάκη ήταν άσφαιρα, ή μάλλον δεν ήταν καν όπλα.

Φυσικά, κανείς δεν με άκουσε, όπως ανέμενα να γίνει και όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν. Δεν φανταζόμουν ότι θα υπάρξει κανείς που θα μου πει ευχαριστώ επειδή του δίνω τη δυνατότητα να διορθώσει την πορεία του και θα την διορθώσει πράγματι. Κάποιοι δε μου προσήψαν και ότι θέλω να «δικαιολογήσω» ή και να στηρίξω τον Κασσελάκη. Όπως επίσης έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν, και με μένα και με άλλους. Ουδεμία έκπληξη και επ’ αυτού.

Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών, η οποία επιβεβαίωσε όσα έλεγα, έχουμε νέες ευκαιρίες να μετρήσουμε την αποτελεσματικότητα αυτών των όπλων. Εδώ θα το κάνουμε σχετικά με ένα εξ Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το βίντεο με την επίσκεψη Κασελάκη στη Μακρόνησο προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Κατά τη γνώμη των αντιδρώντων και αντιδρωσών, ο υποψήφιος για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε το δικαίωμα να πάει στη Μακρόνησο ή/ και να γυρίσει βίντεο. (Ακόμη και όταν αυτό εκφράζεται με τη γνωστή περίφραση-disclaimer «δεν αμφισβητώ ότι είχε το δικαίωμα, αλλά …»).

Πού θεμελιώνεται αυτό το face control;

Σε δύο τύπους αιτιολογήσεων: α) ad hominem-ψυχολογικούς, β) τυπικούς-γραφειοκρατικούς. Οι δύο αυτές αιτιολογήσεις συχνά συνυπάρχουν, ή προβάλλεται η μία ως υποκατάστατο της άλλης.

Σύμφωνα με την πρώτη νομική βάση, η απαγόρευση ισχύει για τον συγκεκριμένο, ο οποίος είναι άσχετος με το πνεύμα της Μακρονήσου και χαρακτηρίζεται από «αδυναμία κατανόησης της ιστορίας και έλλειψη συναισθητικής Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο Αχιλλέας Μπέος όλοι ξέρουμε από πού έρχεται και τι εκπροσωπεί: εκπροσωπεί την αντιδραστική εκδοχή της λαϊκής κουλτούρας (διότι, ακριβώς, υπάρχει και τέτοια· η λαϊκή κουλτούρα δεν είναι πάντα/ απαραίτητα προοδευτική-δημοκρατική). Ως ένας (ακόμη) επίδοξος έλληνας Μπερλουσκόνι, εκφράζει το πνεύμα του μικροεπιχειρηματία, του απατεώνα, του μπράβου των γηπέδων και των σκυλάδικων, μετατρέποντας όλα τα παραπάνω σε δίκτυα εκλογικής πελατείας με το κοινό του. Όπως έλεγε εγκαίρως και ο Τόνι Νέγκρι για τον προαναφερθέντα και πρώτο διδάξαντα, «είναι ένα αφεντικό, μία μορφή συλλογικού κεφαλαιοκράτη, μια λειτουργία της κεφαλαιοκρατικής διεύθυνσης της κοινωνίας, καθότι σε αυτόν επικοινωνία και παραγωγή είναι το ίδιο πράγμα (…) δεν είναι όμως φασισμός, είναι κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πολιτική δεξιά».

Αν είναι έτσι, πώς μπορεί να αντιπαρατεθεί κανείς με επιτυχία στη συγκρότηση και την αποτελεσματικότητα αυτών των δικτύων;

Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω την απάντηση σε αυτό. Γνωρίζω όμως με βεβαιότητα ότι αυτό δεν μπορεί κανείς να το κάνει καταγγέλλοντας την «κυριαρχία του θεάματος» –όπως άλλωστε ήδη επισήμαινε στο ίδιο προ τριακονταετίας Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

To 1813, o Tζον Γκαλτ, σε επιστολή του από τον Πειραιά προς τον ρώσο διπλωμάτη πρίγκιπα Πέτρο Κοσλόφσκυ, έγραφε μεταξύ άλλων τα εξής:

Στο λιμάνι ήταν αγκυροβολημένα δύο πλοία. Το ένα προοριζόταν να παραλάβει τα λάφυρα του Παρθενώνα· το άλλο είχε φτάσει πρόσφατα με ένα φορτίο ανθρώπινων όντων από τις ακτές της Αφρικής. Οι Αθηναίοι ήταν πάντα μεγάλοι αγοραστές δούλων· τη στιγμή αυτή υπάρχουν από διακόσιους μέχρι τριακόσιους στην πόλη[1].

Είναι γνωστή, και πολυδιαφημισμένη, η συμβολή της ελληνικής ναυτοσύνης στον πόλεμο για το σχηματισμό ενός εθνικά καθαρού κράτους των Ρωμιών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η κατάσταση των οποίων στο λόγο των ελλήνων και των ευρωπαίων διαφωτιστών κατασκευάστηκε ως «σκλαβιά» (ή «δουλεία»). Φαίνεται όμως ότι, Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η εν ψυχρώ δολοφονία του 36 Αντώνη Καρυώτη έχει ασφαλώς συγκεκριμένους φυσικούς αυτουργούς, που ελπίζω να εντοπίσει και να τιμωρήσει όπως τους αξίζει η δικαιοσύνη (χωρίς να το δένω και κόμπο).

Έχει όμως και κάποιες γενικότερες αιτίες. Αρκετές, σχετικά ανεξάρτητες μεταξύ τους, οι οποίες συνδυάστηκαν σε αυτή την περίπτωση και οδήγησαν στο δολοφονικό αποτέλεσμα.

Η πιο στοιχειώδης επιταγή των θαλάσσιων ταξιδιών λέει ότι, όταν ένας άνθρωπος έχει πέσει στη θάλασσα, παρατάμε ό,τι άλλο κάνουμε, οσοδήποτε σημαντικό ή επείγον, και προσπαθούμε με όσες δυνάμεις διαθέτουμε να τον συντρέξουμε. Μου φαίνεται προσβλητικό και σκανδαλώδες ακόμα και που χρειάζεται να ξαναλέμε αυτά τα βου-α βα. Φανταζόμουν ως τώρα ότι πρόκειται για αυτονόητο κανόνα που πηγαίνει μαζί με την ιδιότητα του μέλους οποιασδήποτε ανθρώπινης κοινότητας, της ανθρώπινης συμβίωσης γενικά. Ο απερίγραπτος κυνισμός των ναυτών, των σεκουριτάδων ή ό,τι ήτανε, του πλοιάρχου, και παντός άλλου υπευθύνου της εταιρίας, να αδιαφορήσουν απέναντι σε αυτόν τον κανόνα δεν είναι παθολογικός, δεν είναι αποτέλεσμα «έλλειψης παιδείας», ούτε είναι κεραυνός εν αιθρία. Εκκολάφθηκε αργά και μεθοδικά όλα αυτά τα χρόνια, και ακόμη περισσότερο τους Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Το παρακάτω δημοσίευμα είναι από την ελληνοκυπριακή εφημερίδα Φιλελεύθερος και, όπως γίνεται αντιληπτό, αναφέρεται σε όσα έγιναν πριν και μετά το πρόσφατο ρατσιστικό πογκρόμ στη νότια Κύπρο.

Όπως επίσης μπορεί να αντιληφθεί η αναγνώστρια με μια πιο αποστασιοποιημένη ματιά, το δημοσίευμα συνιστά μία μεγαλοπρεπή –και εξαιρετικά διασκεδαστική- επιτελεστική αντίφαση.

Το πραγματικά αριστουργηματικό λοιπόν σε αυτό είναι το εξής. Τα ξενοφοβικά ΜΜΕ στην Κύπρο, τα οποία, όπως Συνέχεια →