του Άκη Γαβριηλίδη

Αν πιστέψουμε την μαύρη προπαγάνδα που διακινούσαν όλο το τελευταίο διάστημα τα φερέφωνα της ελληνικής δεξιάς και ακροδεξιάς (στο βαθμό που υπάρχει διάκριση μεταξύ τους), αλλά ακόμα και άτομα –ιδίως υποψήφιοι βουλευτές ή προσκείμενοι σε αυτούς- από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνο για την εκλογική –και γενικότερη- συμπεριφορά των Τούρκων της Δυτικής Θράκης είναι «το τουρκικό προξενείο».

Διαβάζοντας τις διάφορες σχετικές δαιμονολογίες, καθώς και τους ωμούς –όσο και άκαρπους, τελικά- εκβιασμούς που αναίσχυντα διατύπωσε προς την μειονότητα η Ντόρα Μπακογιάννη, προσπάθησα να καταλάβω ποιος τέλος πάντων τρομερός κίνδυνος προκύπτει, και για ποιον, από την προβαλλόμενη ανάμιξη του προξενείου. Δεν βρήκα καμία περαιτέρω εξήγηση. Το μαγικό όνομα «προξενείο» φαίνεται πως εκλαμβανόταν αυτονόητα από όλους ως συνώνυμο μιας σατανικής μηχανορραφίας· αρκούσε να το προφέρουμε και έπαυε κάθε συζήτηση. Η μόνη κάπως συγκεκριμένη καταγγελία ήταν ότι το «προξενείο» κατηύθυνε τους μειονοτικούς δίνοντάς τους οδηγίες ποιους υποψηφίους να ψηφίσουν.

Προσωπικά, δεν βρίσκω καθόλου πειστική –και πάντως καθόλου τεκμηριωμένη- αυτή την καταγγελία επί της ουσίας. Δεν είναι όμως αυτό το αντικείμενό μας εδώ. Για τις ανάγκες του παρόντος σημειώματος, θα εκλάβω χάριν συζητήσεως ως αληθή τον ισχυρισμό. Και θα απαντήσω: Και λοιπόν; Ποιο είναι το πρόβλημα; Εν πάση περιπτώσει, πρόκειται για μια επιλογή στο εσωτερικό ενός πεπερασμένου και γνωστού αριθμού υποψηφίων, όλοι εκ των οποίων έχουν προηγουμένως ελεγχθεί και εγκριθεί από τις ελληνικές δικαστικές αρχές. Κανένα προξενείο, όση μαγική δύναμη και αν έχει, δεν μπορεί να επινοήσει ή να γεννήσει άλλους υποψηφίους εκτός των νομίμων και να πετύχει την υπερψήφισή τους. Εκτός βέβαια αν κάνει νοθεία. Πράγμα το οποίο ουδείς ισχυρίστηκε.

Εάν λοιπόν η πληροφορία αυτή ευσταθεί, κάθε Έλληνας πατριώτης και δημοκράτης οφείλει ένα μεγάλο ευχαριστώ στο τουρκικό προξενείο, διότι διέσωσε –στο μέτρο του δυνατού- την τιμή και την υγεία της ελληνικής δημοκρατίας.

Η μονολιθικότητα, η ομοφωνία και η μονοχρωμία δεν αποτελούν στοιχεία που συνάδουν με την παράδοση της φιλελεύθερης ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Επιπλέον, πέραν του ζητήματος αρχής, και σε αντίθεση με μία διαδεδομένη αντίληψη, δεν αποτελούν στοιχεία που προσδίδουν μεγαλύτερη ισχύ σε μια πολιτεία. Παρά το κοινώς λεγόμενο, η ισχύς δεν βρίσκεται πάντοτε εν τη ενώσει, αλλά συχνά εν τω διχασμώ. Όπως μας δίδαξε και ο Μακιαβέλλι στo 4o κεφάλαιο του πρώτου βιβλίου από τους Λόγους για την πρώτη δεκάδα του Τίτου Λιβίου, όπου μας δείχνει πώς η διχόνοια (disunione) ανάμεσα στη σύγκλητο και τους πληβείους –τους «πλεμπαίους», σε μια πιο σύγχρονη παραλλαγή- κατέστησε ελεύθερη και ισχυρή την ρωμαϊκή πολιτεία.

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν στο εξής, χάριν της ελευθερίας και της ισχύος της ελληνικής δημοκρατίας, να έχουμε δύο, τρεις, πολλές Ροδόπες. Με προξενεία ή χωρίς.