του Άκη Γαβριηλίδη

Όχι, ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης δεν προέβαλε ποτέ (ρητά) τον ισχυρισμό ότι η μειονότητα της Θράκης είναι τουρκική.

Πλην όμως: ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης προέβαλε και προβάλλει πλειστάκις, εδώ και χρόνια, με αμείωτη συχνότητα και επιμονή και με τα ίδια περίπου λόγια κάθε φορά, έναν ισχυρισμό του οποίου ο προηγούμενος είναι αναγκαία συνέπεια. Τον παραθέτω σε μία πρόσφατη σύνοψη την οποία επιμελήθηκε μία θαυμάστρια και επίδοξη μιμήτριά του.

Η κατάκτηση της μητρικής γλώσσας είναι έργο ζωής, κατά τον κ. Μπαμπινιώτη. Και η ομιλία κατάκτηση και επίτευγμα του καθενός από εμάς. Η γλώσσα πέρα από εργαλείο είναι και σκέψη, ταυτότητα και σύστημα αξιών, κατά τον Saussure. Δεν υπάρχει στην γλώσσα «γλωσσική μοναξιά», γιατί όλα στον λόγο, ως σύστημα, συνέχονται. Ο ελληνισμός χωρίς τη γλώσσα δεν θα είχε συνέχεια (Αμαλίας Κουμπούρα, υπ. δρ Λαογραφίας, «Σε τιμώ, γλώσσα» – Ludwig Wittgenstein: Τα όρια της γλώσσας μου, τα όρια του κόσμου μου).

Αφήνοντας κατά μέρος τους παραπλανητικούς ισχυρισμούς ότι αυτά τα είπαν ο Βιτγκενστάιν και ο ντε Σωσσύρ, θα κρατήσω μόνο εδώ το αναντίρρητο γεγονός ότι αυτά τα λέει ο Μπαμπινιώτης.

Ας εφαρμόσουμε λοιπόν την ανάλυση αυτή στη μειονότητα της δυτικής Θράκης, με έναν απλό συλλογισμό υπαγωγής κατά την τυπική λογική.

Η μητρική γλώσσα των περισσότερων μελών της μειονότητας είναι φυσικά η τουρκική, και όχι η (ανύπαρκτη) «μουσουλμανική».

Για αυτούς τους ανθρώπους λοιπόν, κατά τα ανωτέρω, η τουρκική γλώσσα είναι σκέψη, σύστημα αξιών και, κυρίως, ταυτότητα.

Άρα, η ταυτότητα των περισσότερων μελών της μειονότητας είναι τουρκική.

Όπερ έδει δείξαι.

Αν σε κάποιον δεν αρέσει το αναπόδραστο αυτό συμπέρασμα, τότε ίσως θα πρέπει να αναρωτηθεί μήπως χρειάζονται τροποποίηση οι προκείμενες και ειλικρινής αυτοκριτική. Προσοχή όμως: η τροποποίηση αυτή δεν μπορεί να έγκειται στην οχύρωση πίσω από κάποιον ελληνικό εξαιρετισμό (του τύπου «η γλώσσα είναι τα όρια του κόσμου μόνο για τους ελληνόφωνους, ενώ για τους άλλους όχι», ή «αυτός που χωρίς τη γλώσσα δεν θα είχε συνέχεια είναι μόνο ο ελληνισμός αλλά όχι ο τουρκισμός»). Διότι τότε θα πρόκειται απλώς για άλλη μια κωλοτούμπα μηδαμινής πειστικότητας. Η γλωσσολογία ως επιστήμη, και ακόμη περισσότερο η φιλοσοφία, είναι καθολικές, όχι επιλεκτικές.