του Άκη Γαβριηλίδη

Στο ηλεκτρονικό Κολοσσαίο στο οποίο έχει μετατραπεί ο ελληνόφωνος δημόσιος (κυβερνο)χώρος τις τελευταίες μέρες, έχει στρογγυλοκαθήσει στις κερκίδες ένας εσμός χουλιγκάνων που διψάνε για αίμα και δείχνουν με τον αντίχειρα προς το έδαφος, κοιτώντας ανυπόμονα τον Καίσαρα. O oποίος άλλωστε ανταποκρίνεται προθύμως, αν δεν πρωταγωνιστεί. Άλλο που δεν θέλει κι αυτός.

Ένα από τα βασικά σλόγκαν αυτού του όχλου –στο βαθμό που μπαίνει καν στον κόπο να ψάξει κάποιο επιχείρημα για να δικαιολογήσει την δολοφονική του παράκρουση- είναι το «η δημοκρατία δεν εκβιάζεται».

Επειδή το απόφθεγμα αυτό μου κίνησε την περιέργεια, έψαξα λίγο να δω από πού προέρχεται, αν το είπε κάποτε κάποιος διάσημος ανήρ, πότε, με ποια αφορμή κ.ο.κ. Γρήγορα όμως εγκατέλειψα την έρευνα· δεν έχει καμία χρησιμότητα. Ούτως ή άλλως, η σημασία του έγκειται στη χρήση που του γίνεται τώρα, όχι στην προέλευσή του.

Η φράση λοιπόν αυτή είναι λάθος. Άκυρη.

Η δημοκρατία ασφαλώς και εκβιάζεται. Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σήμερα, ο ­εθνικός τους γλωσσολόγος έκανε γνωστό ότι αποφασίζει και διατάσσει τα εξής:

«Περιήλθε εις γνώση μου ανακοίνωση αποφοίτων των Αρσακείων, η οποία δημοσιεύτηκε στον διαδικτυακό τόπο «in.gr». Έχω ήδη συγκαλέσει ΔΣ της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, για αύριο, Παρασκευή 26 Φεβρουαριου 2021.

Η εισήγησή μου στο ΔΣ θα ειναι σαφής και κατηγορηματική: Θα υποβάλουμε αυθημερόν στην Εισαγγελία Αθηνών αίτημα να κληθούν ένας προς έναν οι 285 υπογράφοντες, των οποίων τα ονόματα, όπως δηλώνεται, είναι στη διάθεση της ιστοσελίδας «in.gr» και να συγκεκριμενοποιήσουν όσα δηλώνουν ότι γνωρίζουν, ώστε να ερευνηθούν εις βάθος μία προς μία οι καταγγελίες τους.

Η Φιλεκπαιδευτικη Εταιρεία θα συνδράμει τις μόνες αρμόδιες αρχές σε ό,τι τής ζητηθεί και θα είναι αρωγός στο έργο της Eισαγγελίας, όταν και εάν οι αόριστες και γενικόλογες αναφορές της επιστολής λάβουν την μορφή συγκεκριμένων και επωνύμων καταγγελιών. Συνέχεια →

ὑπό Χαραλάμπους τοῦ Γαβριηλίδου Θεσσαλονικέως

Την εποχή που ο Δημήτρης Λιγνάδης βρισκόταν σε θέση παντοδυναμίας, (στην οποία ο ίδιος είχε κάνει τα πάντα για να τον φέρει και να τον διατηρήσει, μέσω επίμονου και δημόσιου lobbying), πριν γίνουν γνωστά -σε όσους δεν ήταν- τα ανδραγαθήματά του και εκπέσει από αυτήν, ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης είχε γράψει ένα εκτενές σημείωμα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, στο οποίο εξυμνούσε τη σκηνοθεσία του στον «Οιδίποδα Τύραννο». Σε αυτό, μεταξύ άλλων επαινούσε τη γλώσσα της παράστασης ως «λιτή, εύληπτη, ορθά εξενεγμένη [υπογραμμίζω εγώ], με ανάδειξη και φράσεων τού πρωτοτύπου οργανικά ενταγμένων».

Το σημείωμα αυτό το πρόσεξα πρόσφατα, και, όταν έφτασα στη συγκεκριμένη πρόταση, χρειάστηκε να διαβάσω τρεις και τέσσερις φορές την υπογραμμισμένη λέξη, και να επιστρατεύσω όσα αρχαία θυμόμουν από το λύκειο, για να συνειδητοποιήσω ότι μάλλον δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος, αλλά αποτελεί τύπο του ρήματος εκφέρομαι. Ή τουλάχιστον, με αυτή την Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στον ελληνόφωνο κυβερνοχώρο, καθώς και στον αγγλόφωνο υπό ελληνικό έλεγχο, ιδίως υπό έλεγχο οπαδών και διακινητών της θεωρίας περί «ελληνικής γενοκτονίας», γνωρίζει ευρύτατη διάδοση εδώ και λίγα χρόνια μια ιστορία κατά την οποία οι «Κεμαλιστές» εμπορεύτηκαν τα οστά των εν λόγω γενοκτονημένων Ελλήνων, και ειδικότερα ότι τα πούλησαν στη Γαλλία για βιομηχανική χρήση.

Απ’ όσο μπορώ να δω, το αφήγημα αυτό εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε ένα κείμενο του Βλάση Αγτζίδη στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 15ης Σεπτεμβρίου 2013, με τίτλο «Εμπόριο οστών. Όταν οι κεμαλιστές θησαύριζαν από λείψανα θυμάτων», στο οποίο περιλαμβάνεται και το σύνολο των πηγών που υποτίθεται ότι τεκμηριώνουν τον ισχυρισμό αυτό. Στη συνέχεια, το άρθρο αυτό αναδημοσιεύτηκε από τον ίδιο το συγγραφέα του στο μπλογκ του και συμπεριλήφθηκε ως υποενότητα σε ένα εκτενέστατο κείμενο που έγραψε ως πρόλογο για το βιβλίο τού Μιχαήλ Αγγέλου Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ. Υπ’ αυτόπτου μάρτυρος, εκδ. Ελευθεροτυπία, Αθήνα 2013 (σ. 46) –εδώ με Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Σε ανάρτησή του σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ο εθνικός μας γλωσσολόγος, μέσα στην πολυπραγμοσύνη του, την «προσκυνηματική» του διάθεση απέναντι στη γλώσσα (του) και τη λαχτάρα του να δείξει ότι αυτός την έχει μεγαλύτερη από τα άλλα παιδάκια, διέπραξε νέα κοτσάνα την οποία θα μπορούσε να είχε αποφύγει με στοιχειώδη προσοχή.

Με την εισαγωγή της ανάρτησης, ο Μπαμπινιώτης επιλέγει ως θέμα του την αγγλική έκφραση «The Greeks must have a word for it» (την παραθέτει με αυτή τη διατύπωση, η οποία όπως θα δούμε είναι ανακριβής) και υπόσχεται να εξηγήσει την προέλευσή της. Ακριβέστερα: όχι την προέλευση της ίδιας της έκφρασης, η οποία θεωρεί δεδομένο ότι έγκειται στην πεποίθηση των «Άγγλων» περί του ανυπέρβλητου πλούτου της ελληνικής γλώσσας, αλλά την προέλευση αυτής της τελευταίας πεποίθησης. Και για να το κάνει αυτό αρχίζει να κατεβάζει τον … φον Βιλλαμόβιτς, τους Λίντελλ-Σκοττ και διάφορες γνωστές λερναίες τερατολογίες για τις χιλιάδες των λέξεων και των σημασιών που διαθέτει η υπερένδοξη τρισχιλιετής.

Πλην όμως, η βασική του αυτή υπόθεση, την οποία ξεπετάει με συνοπτικές διαδικασίες –και χωρίς να δίνει καμία πηγή- για να ασχοληθεί με το δεύτερο ερώτημα, είναι εσφαλμένη.

Εάν ο κ. επίτιμος είχε μπει στον κόπο να ψάξει απλώς στο Γκουγκλ, θα έβρισκε ότι η προέλευση της έκφρασης βρίσκεται σε Συνέχεια →

Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν περάσουν 24 ώρες από την προηγούμενή μου ανάρτηση περί «φεμινιστικής μελαγχολίας», προέκυψε ένα περιστατικό που επιβεβαίωνε με τον πιο περίτρανο τρόπο αυτό που ισχυριζόμουν εκεί, δηλαδή ότι η δίψα για «ομολογίες» και «παραδοχές προνομίων» είναι ακόρεστη και ότι, ακόμη και όταν μια τέτοια ομολογία προκύπτει, πάντοτε κρίνεται ανεπαρκής: απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, (και γράφω «απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι» ακριβώς για τον λόγο που θα γίνει αμέσως αντιληπτός), χθες κάποιος άντρας, αγνώστων σε μένα στοιχείων, δημοσίευσε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης μία εκτενή αφήγηση όπου παραδεχόταν ότι, πριν από χρόνια, φερόταν κακοποιητικά στις γυναίκες και μάλιστα σε μία περίπτωση διέπραξε και βιασμό εις βάρος μίας εξ αυτών, αλλά τώρα συνειδητοποιεί πόσο άσχημα φέρθηκε και θέλει να εργαστεί ώστε να μη συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα. Την αφήγηση αυτή ανήρτησε στο προφίλ της μία κυρία, εξίσου άγνωστή μου· μετά από λίγες ώρες, άλλες γυναίκες έκαναν μαζικά αναφορές κατά της ανάρτησης και, τελικά, επέτυχαν τη διαγραφή της! Λόγω αυτής της διαγραφής, εγώ δεν έχω άμεση γνώση του περιεχομένου του κειμένου, παρά μόνο όσων έγραψαν άλλοι/-ες γι’ αυτό, εξ ού και οι διατυπώσεις μου είναι κατά προσέγγιση. Έχω όμως άμεση γνώση μίας τουλάχιστον ανάρτησης στην οποία μία ­-κατά δήλωσή της- φεμινίστρια παραδέχεται ότι η διαγραφή αυτή ήταν πράγματι λογοκρισία και πανηγυρίζει γι’ αυτό. Για την ακρίβεια, το σχόλιο αυτό λέει: «λογοκρίθηκε γιατί είναι τριγκερ και ξεπλένει».

Τρομερό επίτευγμα λοιπόν: χάρη σε αυτή τη λογοκρισία, πετύχαμε να εξαφανιστεί από τον δημόσιο χώρο η Συνέχεια →