του Άκη Γαβριηλίδη
Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την πολλοστή αναζωπύρωση της σύγκρουσης στην Παλαιστίνη, επίσης για πολλοστή φορά έρχεται στην επιφάνεια, στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, το τρομερά λεπτό και πολύπλοκο ερώτημα πώς μιλάμε γι’ αυτή τη σύγκρουση, πώς οργανώνουμε την πολεμική και τη διαμαρτυρία μας κατά τρόπο ώστε να αποφύγει τις διπλές και τριπλές παγίδες που παραμονεύουν πριν καν αρχίσουμε να μιλάμε. Στο δημόσιο διάλογο, ή στον ημι-δημόσιο που συνιστά ενίοτε το διαδίκτυο, φαίνεται να έχουν ειπωθεί τα πάντα και τα αντίθετά τους, κατά τρόπο που ο λόγος να παραλύει, να μη βρίσκει κάτι να πει που το νόημά του να μην ακούγεται εκ των προτέρων ακυρωμένο και κορεσμένο. Μάλιστα, έχουν ειπωθεί, και λέγονται, όλα τα σωστά και όλα τα λάθος σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς, τόσο που να φαίνεται ματαιοπονία ακόμα και το να προσπαθήσεις να ξεχωρίσεις πού αρχίζει το ένα και πού το άλλο.
Κι ωστόσο, κάτι που θα είχε νόημα να δοκιμάσει να διατυπώσει κανείς, είναι μια κουβέντα «δεύτερου βαθμού»: ότι ίσως το Ισραήλ κινητοποιεί τόσο τους λόγους μας, μας προκαλεί τόσο έντονη –και συνήθως αρνητική- φόρτιση, επειδή μας μοιάζει. Με άλλα λόγια, ότι ο αντι-ισραηλισμός (δηλαδή ο αντι-σιωνισμός, που οι υποστηρικτές του μας διαβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία ότι «δεν είναι αντισημιτισμός» –ακριβώς όπως «ο [υγιής] πατριωτισμός δεν είναι εθνικισμός»), που είναι τόσο διάχυτος στην ελληνική κοινωνία, δεν είναι ξενοφοβία αλλά, κατά βάθος, ομοιοφοβία. Ή φθόνος, που είναι περίπου το ίδιο.
Η ίδρυση και η λειτουργία του κράτους το Ισραήλ είναι πολύ παραπλήσια με εκείνη του κράτους της Ελλάδας. Σχεδόν μοιάζει σαν ένα ιστορικό ριπλέι εκατό χρόνια αργότερα:
-
Και τα δύο κράτη δημιουργήθηκαν με κατευθυντήρια ιδέα την εθνική καθαρότητα (αυτό βέβαια είναι ταυτολογία, διότι όλα τα κράτη αυτή την κατευθυντήρια ιδέα έχουν) στο χώρο της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου μέχρι τότε δεν υπήρχε όχι καθαρότητα, αλλά ούτε καν η ιδέα του έθνους.
-
Αυτή η εθνική ένταξη παράχθηκε με βάση το υπόστρωμα μιας θρησκευτικής πίστης.
-
Και τα δύο κράτη βασίστηκαν στην εκδίωξη πληθυσμών οι οποίοι έμεναν προηγουμένως στο έδαφός τους και στην εξάλειψη της μνήμης και του πολιτισμού των πληθυσμών αυτών, και σε αντίστοιχες μετακινήσεις προς τα εδάφη αυτά «ομόδοξων» πληθυσμών οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν ως έποικοι.
-
Και στις δύο περιπτώσεις κατασκευάστηκε μια (μυθ)ιστορία η οποία εμφανίζει τα κράτη αυτά ως «ριζωμένα» στην αντίστοιχη γεωγραφία επί τρεις χιλιάδες χρόνια. Καθοριστικό ρόλο στην κατασκευή αυτή έπαιξε η αρχαιολογία.
Πολλοί σήμερα στην Ελλάδα βγαίνουν και διακηρύσσουν ότι οι Παλαιστίνιοι έχουν και αυτοί δικαίωμα να υπάρχουν και να έχουν μια πατρίδα. Ασφαλώς έχουν και ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Όταν όμως ακούω κάποιους από αυτούς να λένε ότι το Ισραήλ εφαρμόζει «καθεστώς απαρτχάιντ» επειδή ιεραρχεί πληθυσμούς σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας και επειδή επιφανείς πολιτικοί ή πνευματικοί του ηγέτες διακηρύσσουν ότι «δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι», μου έρχεται να καγχάσω. Διότι στην Ελλάδα, όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές παρατάξεις, οι δικαστικές αρχές μέχρι το ανώτατο επίπεδο, όπως και ο κλήρος, (κυρίως αυτός), αστυνομεύουν διαρκώς ο ένας τον άλλο, και όλοι μαζί την ελληνική κοινωνία ως σύνολο, μήπως τυχόν ξεφύγει από κανέναν και ξεστομίσει τη φράση-ταμπού ότι στη Θράκη υπάρχουν Τούρκοι. (Στο Ισραήλ, το «δεν υπάρχουν Παλαιστίνιοι» μπορεί να το υποστηρίζουν ακόμα κάποιοι ακραίοι, αλλά οι περισσότεροι έχουν πλέον παραδεχτεί ότι τουλάχιστον υπάρχουν). Όσο για τους Μακεδόνες, αυτοί αυτονόητα επίσης δεν υπάρχουν, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά οπουδήποτε στον κόσμο. Μόλις προ ημερών, ο πρωθυπουργός του ελληνικού κράτους επανέλαβε ακόμα μία φορά –ή μάλλον δύο φορές: αγγλιστί και γαλλιστί- την πάγια θέση ότι «δεν υπάρχουν Μακεδόνες» και ότι «η γλώσσα τους είναι ανύπαρκτη επειδή την επινόησαν οι κομμουνιστές». Κανείς δεν φάνηκε να ενοχλείται από αυτό –αν εξαιρέσουμε κάποια επικριτικά έως ειρωνικά σχόλια στον τύπο, μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού- και πάντως κανείς δεν διανοήθηκε να μιλήσει για το ελληνικό απαρτχάιντ. Ούτε φυσικά χρησιμοποιείται ο όρος αυτός –παρεκτός από ολιγάριθμες αντιρατσιστικές ή/ και ακροαριστερές ομάδες- προκειμένου για την «κάμηλο» των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, την οποία οι περισσότεροι καταπίνουμε αμάσητη τη στιγμή που φιλτράρουμε επίμονα ίσως όχι κουνούπια, αλλά έστω μια εξίσου μεγάλη κάμηλο που όμως βρίσκεται αλλού. Στο κάτω κάτω, ο αριθμός των άοπλων «λαθρομεταναστών» που χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή, την αρτιμέλεια, την υγεία ή την ελευθερία τους χάριν της προάσπισης των ελληνικών (=ευρωπαϊκών) συνόρων και της εθνικής καθαρότητας του περιεχομένου τους, είναι μάλλον περισσότεροι από τον αντίστοιχο αριθμό Παλαιστινίων στο Ισραήλ. (Χώρια βέβαια που και εκεί αρχίζουν και χτίζουν σιγά-σιγά τα στρατοπεδάκια τους για να μαντρώσουν τους υποσαχάριους μετανάστες, χωρίς αυτό να καταγγέλλεται από κανέναν ως ένα από τα δεινά τού «σιωνισμού». Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια).
Κατά τα λοιπά, από κύκλους του αντιισραηλινού ή/ και (μη) αντισιωνιστικού ή/ και (μη) αντισημιτικού κινήματος, διατυπώνεται συχνά το αίτημα «Nα πάψει η Ελλάδα να συνεργάζεται με το Ισραήλ».
Μήπως ήρθε η στιγμή να αναρωτηθούμε αν, με την ίδια λογική, είναι σωστό η Ελλάδα να συνεργάζεται με την Ελλάδα;
Nomadic universality 
Εξαιρετικά καινοτομικό, εύστοχο άρθρο, μόνο που… όταν λες
Αυτό το «επειδή» δεν αρκεί.
Υπάρχουν πολλοί άλλοι, πολύ πιο σοβαροί λόγοι, που το Ισραηλινό απάρτχάϊντ είναι πραγματικό και το Ελληνικό είναι κυρίως στο συμβολικό [ιδεολογικό καθαρά] επίπεδο.
Πάντως θαρρώ πως ήδη το ξέρεις. Απλώς στο θυμίζω.
(αν θες παραδείγματα… υπάρχουν πολλά).
Συγχαρητήρια πάντως για τη φρέσκια προσέγγιση.
Πράγματι, πολλοί Ελληνες βλέπουν στο Ισραήλ το αντεστραμμένο είδωλο του δικού τους κράτους (και εθνικιστικής στάσης) στον καθρέφτη. Μερικοί μάλιστα Ελληναράδες ακροδεξιοί στηρίζουν το Ισραήλ ακριβώς γι’ αυτό το λόγο, επειδή ταυτίζουν τα «εθνικά δίκαια» Ελλάδας και Ισραήλ κατά των… μουσουλμανικών μιασμάτων.
Μήπως όμως παίζουν και άλλες παράμετροι στο συμβολικό επίπεδο?
Υπάρχει τέλος, μια ευαισθησία απέναντι σε σφαγές που ευτυχώς δεν έχει απωθηθεί, κι αυτή είναι νομίζω υγιής (και ανεξάρτητη από εθνότητα). Δυστυχώς οι φανατικοί όλων των ειδών την απώλεσαν…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
πράγματι καινοτόμο άρθρο!
ότι πρέπει και για tedx
δεν λέω, συμφωνώ με αυτά που λες αλλά με μπέρδεψες σε κάποια σημεία.
δηλαδή αν κατάλαβα καλά ο αντισιωνισμός είναι στην πραγματικότητα αντισημιτισμός δηλαδή αντιισραηλισμός επειδή κάποιοι άλλοι λένε οτι ο πατριωτισμός δεν είναι εθνικισμός; σωστά;
επίσης να προσθέσω οτι νομίζω οτι είναι πολύ καλή ευκαιρία τώρα που βομβαρδίζεται η γάζα για άλλη μια φορά να μιλήσουμε για το ολοκαύτωμα, τον εποικισμό της αμερικής, τα εγκλήματα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και κυρίως τα εγκλήματα του megaλέξανδρου κατά της ανθρωπότητας.
έτσι ρε παιδί μου να τα εξισώσουμε. όχι εξίσωση της σοβαρότητάς τους.
είναι και αυτά πολύ σοβαρά ιστορικά γεγονότα.
να εξισώσουμε όμως τον επίκαιρο και επείγοντα χαρακτήρα τους.
έτσι γιατί είναι ωραίο και πρωτότυπο (όχι και τόσο όμως).
αφού άλλωστε έχουν ειπωθεί τα πάντα και τα αντίθετά τους, όλα τα σωστά και όλα τα λάθος σε όλους τους δυνατούς συνδυασμούς.
έτσι να πούμε κάτι καινοτόμο. το σηκώνει και η εποχή που ζούμε.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κάνεις pattern completion under weak implications.
Πλερώνεις στο ίδιο νόμισμα, αλλά… κάτι ρέστα χρωστάς (χεχε)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τι θα πει tedx;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
tedx lectures
https://www.youtube.com/user/TEDxTalks
Ντάξει…
έχει κάποιο δίκιο κι αυτός που σου κάνει… πολιτική καζούρα.
Εγώ πάντως _δεν_ κατάλαβα όσα «κατάλαβε» εκείνος
(εφαρμόζοντας σχεδόν την ίδια μέθοδο «ασθενών συνεπαγωγών» όπως κι εσύ Ακη, μερικές φορές… -χεχε)
Καινοτόμες είναι οι συνδέσεις και οι αναλογίες, όχι οι συνεπαγωγές.
Και η γάτα είδος τίγρης είναι, αν το πάμε έτσι… (μόνο που δεν τρώει ανθρώπους -χεχε)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
OK, ας… τριτώσει το κακό της πολυλογίας μου
(γιατί αύριο πρωί θάμαι εκτός Αθηνών κι εκτός νετ).
🙂
Οταν λέω «καινοτομικό άρθρο» εννοώ για τις συνδέσεις και τις αναλογίες που βγάζει στο φως.
Τις ίδιες περίπου συνδέσεις και αναλογίες (μεταξύ Ισραήλ και Ελλάδας) έκαναν και φανατικοί ακροδεξιοί την εποχή του «Μαβί Μαρμαρά» για να στηρίξουν… «συμμαχία μεταξύ των δύο χωρών».
(Tις κάνανε «ανάποδα», βέβαια, αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Διότι
Μπορεί κανείς κάλλιστα να δείχνει τις ίδιες συνδέσεις με άλλο πρόσημο και με αντίθετο ιδεολογικό στόχο…)
Το να αρνείται όμως κάποιος (ή το κράτος) π.χ. ότι υπάρχουν «μακεδόνες» (ή να τους ονομάζει αλλιώς),
ή το να αρνείται ότι υπάρχουν «Τούρκοι» (ονομάζοντάς τους τουρκόφωνους) είναι απείρως πιο ήπιο από το να τους αρνείται την… ύδρευση σε δικές τους περιοχές, όπως κάνει το Ισραήλ στους Αραβες της δυτικής όχθης (κι ας μη μιλήσουμε καν για Γάζα, διότι εκεί είναι πολύ πιο άγρια τα πράματα).
Μιλώντας σοβαρά τώρα, το «απάρτχάϊντ» δεν προκύπτει από- (ή δεν μπορεί να αφορά) συμβολικές μάχες λέξεων,
Δεν μπορούμε να μιλάμε ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ για απάρτχάϊντ αν είναι (σχετικά ήπιο) θέμα τέτοιου είδους (έστω κι αν συνεπάγεται την απώλεια κάποιου -ΠΑΛΙ συμβολικού- δικαιώματος).
Πάμε τώρα σε κάποιες πιο απτές ομοιότητες κλπ.
Εδώ κρύβονται δύο τινα, κατ΄εμέ, μέσα στην ψυχή του «Εβραιοφάγου Ελληνα».
1) Η εσφαλμένη εντύπωση της «αντιπαλότητας Εβραϊκού και Ελληνικού πολιτισμού» (ή προαιώνιας έχθρας μεταξύ τους, κλπ.) -αντιστόρητη γενικά, αλλά που δεν αφορά τούτο το άρθρο.
2) Η προβολή [και άρνηση] του Ελληνικού εθνικισμού στον ισραηλινό (που _αφορά_ το άρθρο). Αν γίνει «θετικά» προκύπτει η φιλο-ισραηλινή τάση ορισμένων ακροδεξιών (πλην Χ.Α.) Αν γίνει «αρνητικά» (και ντεμοντέ ίσως, σήμερα) προκυπτει η το αντι-εβραίκό και αντι-ισραηλινό μένος ορισμένων «πατριωτών», που μισούν τον ίδιο τους το συλλογικό εαυτό μέσα στην εικόνα του Ισραήλ (κι εδώ έχει δίκιο το άρθρο).
Γενικά οι «ασθενείς συνεπαγωγές» είναι καλές για ανίχνευση ομοιοτήτων και λανθανόντων τάσεων, αλλά… μέχρι εκεί.
Και είναι ασθενής π.χ. η (δήθεν αμφιδρομη) συνεπαγωγή
Απάρτχάίντ το να αρνείσαι το εθνοτικό όνομα κάποιας μειονότητας που αυτο-προσδιορίζεται αλλιώςε.
Λίγο πιο ισχυρή γίνεται όταν π.χ. σε δημόσιες δηλώσεις ο Σαμαράς αρνείται καν την ύπαρξη μιας μειονότητας.
Αλλά… αυτή δεν πείθει κανέναν. Απλώς αρχίζει να μοιάζει ο Σαμαράς στο Νετανιάχου, λίγο περισσότερο.
Ας μην ξεχνάμε επίσης, ότι ΟΛΟΙ ξέρουν πως οι Παλαιστίνιοι ΥΠΑΡΧΟΥΝ,
όπως ακριβώς όλοι ξέρουν ότι οι Τούρκοι ή Τουρκόφωνοι (κ.ά.) επίσης υπάρχουν.
Εμένα με ενδιαφέρουν οι συνδέσεις όμως… γιατί Ισραήλ και Ελλάδα έχουν πράγματι βαθιές ομοιότητες,
και οι εθνικισμοί τους επίσης, όπως και η εχθρότητά τους σε διαφωνούντες με την εθνική αφήγηση.
Π.χ. ο Τάσος Κωστόπουλος είναι ο Ιλάν Παππέ της Ελλάδας? χεχε
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Omadeon
Για το απαρτχάιντ, δεν έχεις δίκιο.
Το αν κάπου υπάρχει απαρτχάιντ ή όχι, δεν είναι ποσοτικό θέμα αλλά ποιοτικό. Δηλαδή δεν είναι συνάρτηση του αν ένα καθεστώς είναι λιγότερο ή περισσότερο «ήπιο».
Apartheid σημαίνει «χωριστότητα»: το να είναι κατηγορίες ανθρώπινων πληθυσμών διακριτές και να έχουν καταστατικά διαφορετικού τύπου δικαιώματα οι μεν από τις δε με βάση την καταγωγή τους.
Εάν αυτό συμβαίνει, έχουμε απαρτχάιντ.
Μπορεί να υπάρχουν άλλα καθεστώτα τα οποία να ΜΗΝ είναι απαρτχάιντ αλλά να συνεπάγονται περισσότερη δυστυχία, θανάτους, πείνα κ.ο.κ. από άλλα που είναι (στο βαθμό βέβαια που μπορούμε να μετρήσουμε τη δυστυχία).
Στην Ελλάδα ΓΙΝΟΝΤΑΙ διακρίσεις εις βάρος πληθυσμιακών ομάδων, τόσο ντε φάκτο όσο και σε επίπεδο έννομης τάξης. Υπάρχουν ορισμένα δικαιώματα τα οποία δεν αναγνωρίζονται σε όλους τους πολίτες, αλλά ΜΟΝΟ σε αυτούς που είναι «Έλληνες το γένος».
Το να αρνείσαι σε έναν πληθυσμό τον αυτοπροσδιορισμό που επιλέγει αυτός, δεν είναι «καθαρά συμβολικό» με την μειωτική έννοια που το χρησιμοποιείς εσύ, δηλαδή ως κάτι επιφανειακό, merely cultural, που αντιδιαστέλλεται με κάτι «βαθύτερο», υλικό. Είναι και αυτό υλικό, όσο υλικό είναι και το να κατατάσσεσαι στις κατηγορίες των «μαύρων», των «έγχρωμων», των «Ινδών» και των «λευκών». Οι οποίες εξίσου συμβολικά έχουν κατασκευαστεί και κατασκευάζονται διαρκώς.
Στη Νότια Αφρική, όσοι εντάσσονταν στην πρώτη από αυτές τις κατηγορίες δεν υφίσταντο (απαραίτητα) «περισσότερη» εκμετάλλευση, δυστυχία, καταστολή κ.ο.κ. από άλλους, σε άλλα κράτη που δεν είχαν θεσμοποιημένες φυλετικές διακρίσεις. Ζούσαν όμως σε απαρτχάιντ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε πολύ γενικές γραμμές οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι σωστή η ένσταση….
Πραγματικό θεσμικό απάρτχάϊντ υπήρχε στην Ελλάδα σε προηγούμενες εποχές (της «μπάρας» στη Θράκη κλπ.) κι αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα σταμάτησαν οι διακρίσεις σε βάρος κάποιων ανθρώπων. Κάθε άλλο…
Ομως, εδώ τίθεται θέμα θεσμικότητας, που είναι κρίσιμη παράμετρος για κάθε είδους απάρτχάϊντ.
Διακρίσεις και διαχωρισμοί κοινοτήτων με βάση εθνότητα και θρησκεία μπορεί να υπάρχουν, χωρίς να υπάρχει απάρτχάίντ στους θεσμούς και στους νόμους
Χωρίς τη θεσμική διάσταση (λιγότερα δικαιώματα απέναντι στο νόμο κλπ.) είναι δύσκολο να μιλήσουμε κυριολεκτικά για απάρτχάϊντ.
Στο Ισραήλ, στα κατεχόμενα και στη Γάζα υπάρχει ΚΑΙ θεσμικό / νομικό απάρτχάϊντ ΚΑΙ βίαιη καταστολή κάθε αντίστασης (μέχρι και συλλογική τιμωρία αθώων αμάχων). Παρόλ’ αυτά διεθνείς κύκλοι στήριξης του Ισραήλ θυμώνουν και ορύονται ότι δεν υπάρχει απάρτχάϊντ εκεί. Κι αυτό περιλαμβάνει ένα σωρό ελληνόφωνα μπλογκ…
Αν λοιπόν, ΟΥΤΕ καν το ισραηλινό απάρτχάϊντ αναγνωρίζεται από όλους σαν υπαρκτό, ΠΩΣ να μιλήσουμε για ελληνικό απάρτχάϊντ? Διακρίσεις και αδικίες υπάρχουν και χωρίς αυτό.
Οσον αφορά τη διαμάχη περί αυτο-προσδιορισμού, αυτή αποτελεί περισσότερο πρόβλημα αντιφατικότητας του ελληνικού κράτους παρά ο,τιδήποτε άλλο. Το τουρκικό κόμμα στη Θράκη ελεύθερα συμμετείχε στις εκλογές και πήρε ένα σωρό ψήφους. Μικρή σημασία έχει αν λέγεται τουρκικό ή όχι.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Υ.Γ. Ολα αυτά τα λέω χωρίς να υποτιμώ τις θεσμικές διακρίσεις λόγω της συνθήκης της Λωζάνης,,κλπ. αλλά αυτό το θέμα είναι πολύ περίπλοκο κι αμφιλεγόμενο το να το θεωρήσουμε απάρτχάϊντ ΣΗΜΕΡΑ.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παράθεμα: Οι δικοί μας Παλαιστίνιοι - του Άκη Γαβριηλίδη | Eagainst.com
http://www.kar.org.gr/2014/07/11/%CE%B1%CE%BB%CE%BB%CE%BF-%CE%B5%CE%B2%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9-%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%AE%CE%BB/
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παράθεμα: Οι δικοί μας Παλαιστίνιοι | Ελεύθερη Λαική Αντιστασιακή Συσπείρωση
Δεν θα επιχειρηματολογήσω κύριε Γαβριηλίδη, Δεν σας αξίζει. Το μόνο που θα ήθελα να σου πω κατάμουτρα είναι πως είσαι ένας γελοίος σοφιστής στην υπηρεσία του ιμπεριαλισμού..
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πω πω … τι λες ρε παιδί μου!!! Αλήθεια;
Ομολογώ ότι δεν το ήξερα. Ευχαριστώ που μπήκατε στον κόπο και με πληροφορήσατε γι’ αυτό. Κρίμα μόνο που δεν επιχειρηματολόγησες. Χάσαμε την ευκαιρία να μάθουμε και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είσαι τουλάχιστον αφελής. Ο ιμπεριαλισμός ωφελείται από την άρνηση της αλήθειας και καθήκον κάθε αντι-ιμπεριαλιστή είναι να ΜΗΝ υπάρχουν διακρίσεις σε βάρος οποιουδήποτε, που να μπορούν να γίνουν βορά ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας. Οποιος θέλει να στηρίξει τη χώρα του, αν θεωρεί ότι είναι θύμα ιμπεριαλιστών, οφείλει να στηρίζει την κατάργηση κάθε «πατήματος» στο οποίο να πατήσει η προπαγάνδα των ιμπεριαλιστών.
Ο κάτοχος αυτού του μπλογκ μπορεί να θεωρηθεί ότι κάνει λάθη ή ότι μεροληπτεί, ίσως, αλλά το να τον πεις «στην υπηρεσία του ιμπεραλισμού» αποτελεί υπηρεσία στο βωμό της…. βλακείας.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Και πράκτορας του Σόρος και τσιράκι των αστών και μας ψεκάζουν και έχουμε χούντα. Τίποτα άλλο ξέχασα; Α ναι.. και μασόνος και εντεταλμένο όργανο του Σατανισμού
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Παράθεμα: Γενοκτονία και Υποκρισία | Spilt Milk
«Και τα δύο κράτη βασίστηκαν στην εκδίωξη πληθυσμών οι οποίοι έμεναν προηγουμένως στο έδαφός τους». Όλα η σχεδόν όλα τα σύγχρονα κράτη έχουν βασιστεί στην εκδίωξη πληθυσμώνκαι στην εθνική ομογενοποίηση. Όμως ενώ στην Ελλάδα (και στις άλλες βαλκανικές χώρες) είχαμε εξεγέρσεις χριστιανών που κατοικούσαν στο έδαφος που εξεγέρθηκαν, στην Παλαιστίνη είχαμε άφιξη Εβαίων εποίκων οι οποίοι εκδίωξαν τους Άραβες κατοίκους από τις κατοικίες τους. Άλλο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας που συνοδεύεται με εκδίωξη πληθυσμών και άλλο αποικισμός….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Όχι, δεν είναι τόσο «άλλο».
Αυτό μας μαθαίνουν στο σχολείο. (Όπως, αντίστοιχα, στα ισραηλινά σχολεία τούς μαθαίνουν ότι το δικό τους κράτος βασίστηκε σε ένα προαιώνιο θείο δικαίωμα και στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Μπεν Γκουριόν ενάντια στη βρετανική εντολή στην Παλαιστίνη μετά την απόσπασή της από την Οθωμανική αυτοκρατορία).
Δηλαδή, σύμφωνοι, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας και ο αποικισμός, στην ιδεατή ουσία τους, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το θέμα όμως είναι ότι, στην πράξη, τα δύο αυτά πράγματα συνδυάστηκαν, και η δημιουργία των περισσότερων κρατών στην Οθωμανική αυτοκρατορία –όπως και σχεδόν παντού αλλού- βασίστηκε σε αυτό το συνδυασμό. Ειδικά για την περίπτωση της Ελλάδας, η σημερινή της φυσιογνωμία οφείλεται περισσότερο στην κατάκτηση και στον αποικισμό, παρά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Εκτός και αν εσύ έχεις υπόψη σου καμία «εξέγερση χριστιανών» που κατοικούσαν στην Ήπειρο, στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία ή τη Θράκη.
Δηλαδή, ναι, στη Μακεδονία υπήρξε εξέγερση χριστιανών που κατοικούσαν στο έδαφος όπου εξεγέρθηκαν: η εξέγερση του Ίλιντεν. Η Ελλάδα όμως ήταν αυτή που κατέστειλε την εξέγερση αυτή και το πνεύμα της, στην αρχή σε συνεργασία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και μετά μόνη της, και εν συνεχεία εκτόπισε ή περιθωριοποίησε τους εξεγερμένους και τους αντικατέστησε με άφιξη Ρωμιών εποίκων οι οποίοι εκδίωξαν τους Μακεδόνες κατοίκους από τις κατοικίες τους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Οχι μόνο συμφωνώ απόλυτα, αλλά και υπενθυμίζω μια άλλη ομοιότητα μεταξύ Ελλάδας και Ισραήλ, τον περιβόητο «Νόμο Επιστροφής» (Right/Law of Return).
Κάθε Ελληνικής καταγωγής πολίτης άλλης χώρας μπορεί να «επιστρέψει» στην Ελλάδα και να γίνει Ελληνας πολίτης. Οχι τόσο εύκολα (και αυτομάτως) όπως ο Εβραίος της διασποράς στο Ισραήλ, αλλά πάντως… απείρως πιο εύκολα από τους χαρακτηρισμένους σαν ανεπιθύμητους σλάβους μακεδόνες (ας μου συγχωρεθεί ο προσδιορισμός «σλάβοι» αλλά θεωρώ πως δεν είναι μόνο σλάβοι, ΓΕΝΙΚΑ οι μακεδόνες) ή μουσουλμάνους ή άλλους πρώην κατοίκους που δεν θεωρούνται Ελληνες το γένος.
Μια καλή αρχή, για τα; 2 κράτη (που ΚΑΙ τα δύο στεγάζουν ομοεθνείς της διασποράς)… είναι να παραδεχτούν με ειλικρίνεια τα ιστορικά άπλυτά τους και να υιοθετήσουν ανθρωπιστικές αρχές στη θέση κάθε άκαμπτης, δογματικής και (τελικά) αναγκαστικά-ψευδούς ιστορικής αφήγησης.
Εδώ βλέπουμε ότι η κριτική του εθνικισμού σε μία χώρα ωφελεί και άλλη χώρα αυτομάτως.
Παρεμπιπτόντως, ΟΠΩΣ και στην Ελλάδα, στο Ισραήλ δαμονοποιούν ανθρωπιστικές οργανώσεις σαν «όργανα της Νέας Τάξης» (που γι’ αυτούς είναι αντισημιτική, φυσικά, όχι ανθελληνική) και μάλιστα τις κατηγορούν συχνά σαν… «πράκτορες του Σόρος» (χαχαχα) τον οποιο έχουν θεωρήσει μεγάλο… εθνοπροδότη. Μερικές φορές διαβάζοντας εθνικιστικά σιωνιστικά σάητ μούρθε να βάλω τα γέλια….
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ενα σχόλιο για… κάθετα διαφωνούντες, ή όσους θεωρούν το ποστ «εθνομηδενιστικό», ή (ακόμη χειρότερα) «στην υπηρεασία του ιμπεραλιασμού» (μη γελάτε…)
Η κριτική του εθνικισμού είναι ΑΝΑΓΚΑΙΟ συστατικό και της κριτικής κάθε ΔΙΕΘΝΟΥΣ κατεστημένου.
Κανένας δεν θα μπορούσε να «διασπάσει» τη Γιουγκοσλαβία αν δεν θέριευαν οι ακραίοι εθνικισμοί στο έδαφός της.
Ο εθνικισμός είναι ο καλύτερος φίλος του καπιταλισμού-χωρίς-σύνορα.
Από το παλιό «διαίρει και βασίλευε» μέχρι τις σημερινές ίντριγκες διεθνών κέντρων δύναμης (οικονομικής και/ή στρατιωτικής) η συνταγή πάντα ήταν ίδια. Ενθάρρυνε τους εθνικισμούς των υπηκόων σου, ω Αυτοκράτωρ. Οι μελλοθάνατοι εθνικιστές σε χαιρετούν.
Γι’ αυτό ΜΗΝ παρασύρεστε από απλοΪκά σχήματα σκέψης, όσοι δηλώνετε «πατριώτες» και πιστεύετε ότι οι διεθνιστές «δουλεύουν υπέρ του καπιταλισμού». Αντίθετα, οι εθνικιστές δουλεύουν υπέρ του (και πολύ πιο… επαγγελματικά).
Πόσους Βορίδηδες, Μπουμπούκους και Σαμαράδες θέλετε να φάτε στη μάπα ακόμη, μέχρι να το καταλάβετε? ε? ε? ε?
Ακη δεν σε ενοχλώ άλλο, ευχαριστώ για την ευκαιρία συμμετοχής.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Υπάρχει βέβαια και μια άλλη ιστορία με κοινά σημεία της Ελλάδας με το Παλαιστινιακό με άλλα συμπεράσματα. Μετά την άδοξη κατάληξη (sic) της Μικρασιατικής Εκστρατείας η Ελλάδα αντί να υπέγραφε την Συνθήκη της Λωζάνης (την οποία υπέγραψε για καθαρά συμφεροντολογικούς της λόγους: εθνική αφομοίωση, φτηνό εργατικό δυναμικό κτλ.) θα δέχονταν τους πρόσφυγες σε μόνιμους προσφυγικούς καταυλισμούς, χωρίς δικαιώματα, με μόνιμη φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό και βέβαια χωρίς ιθαγένεια και χαρτιά ώστε να είναι σε μόνιμη limbo μέχρι να επιστρέψουν στις πατρογονικές τους εστίες στην Μικρά Ασία και τον Πόντο. Αυτό βέβαια έγινε με τους Παλαιστίνιους όπου μετά τα δυο στραπάτσα που έφαγαν από το Ισραήλ αντί να αποκτήσουν ιθαγένεια στις Αραβικές χώρες όπου κατέληξαν πρόσφυγες τους τάϊζαν μιά ζωή φούμαρα για επιστροφή στην Παλαιστίνη, με τα γνωστά αποτελέσματα που βλέπουμε και τώρα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είπα να μη ξανα-γράψω, μπας και ενοχλήσω.
Βρήκα όμως κάτι διασκεδαστικό…
-ΠΟΣΟ ίδια επιχειρήματα, χρησιμοποιούν εθνικιστές Ελλάδας και Ισραήλ?
Χο χο χο… 🙂
αλλά έχει κι άλλο…
Ρεζουμέ:
-Αμέτρητες ανθρωπιστικές και αντι-ρατσιστικές οργανώσεις, χρηματοδοτούμενες από τον Σόρος (κ.ά. «αντισημίτες») εκστρατεύουν όλοι μαζί ενάντια στο ηρωϊκό Ισραήλ, Ολοι αυτοί διαδίδουν την ανυπόστατη(!!!) διαφορά μεταξύ αμάχων και εμπόλεμων (άααλλο ένα ψέμα του Σόρος?) χο χο χο
[George, Your Face Sounds familiar…] 🙂
πηγή:
http://www.israelhayom.com/site/newsletter_opinion.php?id=9315
______
Συμπέρασμα
Οι ισραηλινοί εθνικιστές μοιάζουν με ξεσαλωμένη έκδοση Ελλήνων εθνικιστών (πολέμιων του Σόρος), ενισχυμένη προς το χειρότερο πολλαπλάσια, όμως (κάτι απολύτως φυσικό, δεδομένης της κατάστασης…)
Μου αρέσει!Μου αρέσει!