της Τζόαν Ουάλλαχ Σκοτ

 Στη Γαλλία, η ανησυχία που εκδηλώνεται επίσημα για τη μαντίλα υπερβαίνει κάθε άλλη χώρα στη Δυτική Ευρώπη. Στον αγγλο-αμερικανικό κόσμο, ακόμα και μετά την 11/9, η μαντίλα δεν εκλαμβάνεται ως η σημαία κάποιας εξέγερσης· ούτε η κατάργηση των εθνοτικών, φυλετικών και θρησκευτικών διαφορών αποτελεί προϋπόθεση για ένταξη στο έθνος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τρομερά και διαρκή προβλήματα διακρίσεων με βάση τις διαφορές (κυρίως τις φυλετικές) στις ΗΠΑ· απλά οι διαφορές εδώ αναγνωρίζονται ως μέρος της εθνικής κληρονομιάς. Καταγράφονται στις απογραφές, τεκμηριώνονται στις επίσημες συλλογές δεδομένων και γίνονται αντιληπτές ως τμήμα του πολιτιστικού μας πλούτου. Η χρήση δύο προσδιορισμών με μια παύλα στη μέση (Αφρο-αμερικανός, Ιταλο-αμερικανός, Εβραιο-αμερικανίδα, Μουσουλμανο-αμερικανίδα) σηματοδοτούν την αποδοχή του γεγονότος ότι πολιτικές και πολιτισμικές ταυτότητες μπορούν να συνυπάρχουν χωρίς να βλάπτουν την ουσιώδη ενότητα του έθνους. Εάν, όπως δείχνουν και οι τωρινές προκριματικές εκλογές, υπάρχουν μείζονες διαιρέσεις στο εκλογικό σώμα στις ΗΠΑ, αυτές βασίζονται μάλλον σε οικονομικές παρά σε θρησκευτικές διαφορές: στις τεράστιες ανισότητες του πλούτου, και όχι σε κοινοτικές εντάξεις.

«Πολιτική υστερία»

Για τους λόγους αυτούς, η γαλλική εμμονή με τη μαντίλα φαίνεται σε πολλούς από μας να έχει πάρει τη μορφή της «πολιτικής υστερίας» την οποία είχε διαγνώσει ο Εμμανυέλ Τερραί το 2004. Το 1989 Συνέχεια →