του Άκη Γαβριηλίδη

Πριν από 2-3 χρόνια, όταν είχε ξεσπάσει η πανδημία και είχαν ανακοινωθεί από τις διάφορες κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς τα μέτρα αντιμετώπισής της, διάφοροι αυτοτοποθετούμενοι στην αριστερά, την αναρχία ή σε διάφορους «αντισυστημικούς» χώρους –μεταξύ των οποίων και ο διασημότερος σήμερα Ιταλός φιλόσοφος– προειδοποιούσαν ότι ο κορονοϊός και τα εμβόλια αποτελούν λίγο-πολύ μέρος ενός σχεδίου μέσω του οποίου ο παγκόσμιος καπιταλισμός πρόκειται να περάσει σε μία νέα, ολοκληρωτική, «βιοπολιτική», υγιεινιστική ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο φάση (ή μάλλον, όχι απλώς ολοκληρωτική αλλά ακόμα πιο ολοκληρωτική· διότι ήδη πριν, κατά τους ίδιους αναλυτές, η φάση πάλι ολοκληρωτική ήταν, μέχρι την επόμενη που θα είναι ολοκληρωτικοτερότερη κ.ο.κ.), με πρωτοφανείς δυνατότητες ελέγχου μπροστά στις οποίες ο παλιός φασισμός θα μοιάζει ήπιος.

Πριν όμως λαλήσει ο πετεινός, ο φασισμός (δεν ξέρω αν ο παλιός, ο καινούριος, ο αιώνιος ή κάποιος άλλος) ήρθε, ακριβώς, στην Ιταλία. Δεν τον έφερε καμία παγκόσμια συνωμοσία, αλλά οι εκλογές. Τον Συνέχεια →

της Σοράγια Λουνάρντι και του Δημήτρη Δημούλη

Οι δημοσιογράφοι που σχολιάζουν τον επικείμενο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία επισημαίνουν τον φασιστικό κίνδυνο, τον ανερχόμενο «νεοφασισμό», τον κίνδυνο δικτατορίας και άλλα ανάλογα.  Επικρατέστερος υποψήφιος είναι ο Ζαΐρ Μεσσίας Μπολσονάρο (sic για το Μεσσίας). Πρόκειται για απόστρατο, στην ουσία απότακτο, λοχαγό του βραζιλιανού στρατού, ο οποίος από το 1988 κάνει πολιτική καριέρα. Πέρασε από εννέα κόμματα και υποστήριζε πάντα την εκάστοτε κυβέρνηση, αρεσκόμενος σε εμπρηστικά λογίδρια και σε φράσεις καφενείου.

Η προεκλογική του εκστρατεία το 2018 βασίστηκε στο τρίπτυχο Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια, με έμφαση:

• στην καταπολέμηση της εγκληματικότητας (αύξηση των ποινών, περαιτέρω Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Στις 20 Aυγούστου 1672, στη Χάγη, εξοργισμένος όχλος που ήταν συγκεντρωμένος έξω από τη φυλακή Μπόιτενχοφ, ενθαρρυμένος από την αδράνεια –αν όχι τη συνέργεια- της φρουράς που υποτίθεται ότι την φυλούσε, εισέβαλε στη φυλακή και κατέσφαξε τον μέχρι προ ημερών πρωθυπουργό των Κάτω Χωρών Γιόχαν ντε Βιττ, καθώς και τον αδελφό του Κορνέλις τον οποίο ο πρώτος είχε πάει να επισκεφθεί. Σύμφωνα με αρκετά αξιόπιστες μαρτυρίες, στη συνέχεια οι δράστες καταβρόχθισαν (!) τμήματα από τις σάρκες των δύο μισητών εχθρών τους, και στη συνέχεια εξέθεσαν τα λείψανα σε δημόσια θέα σε πλατεία της Χάγης.

Κανείς από τους δολοφόνους ή/ και κανιβάλους δεν συνελήφθη και δεν τιμωρήθηκε, πράγμα που δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι το λυντσάρισμα δεν ήταν μία «αυθόρμητη έκρηξη του πλήθους», αλλά μια καλά προετοιμασμένη ενέργεια. Ο ίδιος ο μετέπειτα Συνέχεια →