της Μαρία Γαλίνδο

Το να καις τις whiphala –σημαία που υπήρξε το σύμβολο των αυτοχθόνων λαών σε ολόκληρη την ήπειρο- από όλα τα δημόσια κτίρια είναι μια πράξη φασιστική, αλλά εξίσου φασιστικός είναι κάθε περιορισμός των ιδεών, των σωμάτων και των χώρων.

Το να μπαίνεις στο κυβερνητικό μέγαρο με μια Βίβλο στο χέρι και να γονατίζεις μπροστά στις κάμερες χωρίς καμία νομιμοποιητική λαϊκή εντολή είναι πράξη φασιστική και πραξικοπηματική.

Το να καις τα σπίτια μελών της κυβέρνησης του Έβο Μοράλες είναι φασισμός.

Το να καις το σπίτι του πρύτανη του δημόσιου πανεπιστημίου, Waldo Albarracín, ο οποίος ήταν πάντα υπερασπιστής των ανθρώπινων δικαιωμάτων, είναι μια φασιστική πράξη κοινωνικού εκφοβισμού εναντίον όσων τολμούν να πάρουν τον λόγο, να πάρουν μια θέση διαφωνίας απέναντι στον Έβο Μοράλες ή να αμφισβητήσουν την εκλογική νοθεία.

Αυτά είναι μερικά από τα παραδείγματα που πλημμυρίζουν τις οθόνες των τηλεοράσεων και των κινητών τηλεφώνων σε όλο τον κόσμο.

Γράφω κάτω από καταρρακτώδη βροχή σε μια νύχτα που τη βάφτισα «Νύχτα των Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Την Κυριακή 30/9, ως γνωστόν, το Βήμα δημοσίευσε ως κεντρικό του θέμα άρθρο-ρεπορτάζ με τον τίτλο «Το πραξικόπημα που δεν έγινε».

Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε η εφημερίδα, (ή μάλλον ήδη από την προηγουμένη, διότι η πληροφορία είχε λίγο-πολύ διαρρεύσει), το άρθρο αντιμετωπίστηκε από όλους με δυσπιστία, καχυποψία και εχθρότητα.

Πρώτα απ’ όλα, φυσικά, οι φερόμενοι ως πρωταγωνιστές της ιστορίας την διέψευσαν κατηγορηματικά. Αυτό όμως φαντάζομαι ότι ήταν αναμενόμενο από όλους, περιλαμβανομένων και των συντακτών του Βήματος. Δεν είναι λογικό να αναμένουμε ότι θα βγει κάποιος και θα πει «ναι, μια που με ρωτάτε, πέρυσι σχεδίαζα ένα πραξικόπημα αλλά δεν μου βγήκε».

Το ίδιο έκανε και ο νυν υπουργός άμυνας. Και αυτό αναμενόμενο.

Πέραν όμως των καθαρά πολιτικών «παικτών», σε επίπεδο σχολιασμού δεν φάνηκε μέχρι στιγμής να πήρε κανείς σοβαρά το δημοσίευμα. Δεν έχω υπόψη μου κάποια κατατεθειμένη και επιχειρηματολογημένη άποψη στο δημόσιο χώρο, αλλά από προφορικές και ηλεκτρονικές ανταλλαγές φαίνεται να προκύπτει γενικά μία αίσθηση ότι «δεν γίνονται αυτά τα πράγματα σήμερα».

Με ιδιαίτερη βιαιότητα και ένταση αντέκρουσε πάντως το δημοσίευμα ο χώρος της αριστεράς, και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, με πληθώρα σχετικών άρθρων και ηλεκτρονικών αναρτήσεων.

Αυτό εκ πρώτης όψεως είναι επίσης κατανοητό. Αλλά στις πρώτες αντιδράσεις υπάρχει μία τόσο Συνέχεια →