του Άκη Γαβριηλίδη

Μετά από κάθε νέο επεισόδιο έμφυλης βίας από τα πολλά που αποκαλύπτονται τον τελευταίο καιρό, ακολουθεί τουλάχιστον ένα σημείωμα/ τοποθέτηση στα ΜΚΔ από κάποιον άντρα που κάνει την αυτοκριτική του και ελεεινολογεί το γένος των ανδρών συνολικά, ενοχοποιώντας το για αυτά τα φαινόμενα, και που κερδίζει τα χειροκροτήματα και την επιδοκιμασία του κοινού.

Θεωρώ ότι παρόμοιες πρακτικές δημόσιας εξομολόγησης, πέρα από το να καταγράφουν στον δημόσιο χώρο μία παραδοχή της ύπαρξης του προβλήματος, δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο σε κανέναν, ενώ αντιθέτως με το περιεχόμενό τους συχνά δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνουν.

Θα προσπαθήσω παρακάτω να εξηγήσω τι είδους προβλήματα παίρνοντας ως παράδειγμα μια ανάρτηση που δημοσίευσε πρόσφατα ο (άγνωστός μου) Μανόλης Μαυραντωνάκης με αφορμή την υπόθεση πολλαπλών βιασμών και μαστροπείας εις βάρος μιας 12χρονης (πιθανότατα και όταν ήταν ακόμα νεότερη) από εκατοντάδες δράστες. Η ανάρτηση, που αρέστηκε και κοινοποιήθηκε από Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Απάντηση: καθόλου.

Πεντάρα δεν δίνουν γι’ αυτόν και για την ποίησή του, όπως άλλωστε και για την ποίηση γενικά. Λατρεύουν τον Ρίτσο ως τοτέμ, ως ιερό τέρας, αλλά δεν έχουν ποτέ χαλαλίσει και το χρόνο τους για να τον διαβάσουν. Ούτε καν τώρα, τη στιγμή που δίνουν τον μέχρις εσχάτων αγώνα για να τον προφυλάξουν από τις «εσφαλμένες αναγνώσεις», είναι διατεθειμένοι να μπουν στον κόπο να το κάνουν.

Αυτό το συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε άφοβα από το όλο νταβαντούρι με αφορμή το πρόσφατο σημείωμά μου για το ποιηματάκι που χρησιμοποιήθηκε στη σχολική γιορτή.

Από την πρώτη στιγμή που δημοσιεύτηκε, το σημείωμα πυροδότησε σε πολλούς και πολλές μία λυσσαλέα αντίσταση, έως άρνηση, με έντονα στοιχεία σκανδαλισμού. (Την αντίδραση αυτή ομολογώ Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Aπό φίλο που πήρε μέρος στη γιορτή του σχολείου της κόρης του, πληροφορήθηκα ότι σε αυτή, μεταξύ άλλων «ποιοτικών» τραγουδιών και ποιημάτων που είχαν επιλέξει οι δάσκαλοι/ δασκάλες και οι γονείς, χρησιμοποιήθηκε και ένα ποίημα από αυτά που είχε αφιερώσει ο Γιάννης Ρίτσος στην κόρη του. Το ποίημα αυτό δεν το γνώριζα. Ψάχνοντας λίγο στο διαδίκτυο, βρήκα ότι αποτελεί μεγάλο κυβερνοσουξέ, σημειώνει αλλεπάλληλες αναρτήσεις (οι οποίες αντιγράφουν η μία την άλλη, είναι οι περισσότερες σε πολυτονικό και έχουν τα ίδια λάθη), ενώ στο Youtube κυκλοφορεί μία «εικονογράφηση» του ποιήματος με αδιευκρίνιστη μουσική υπόκρουση, αλλά και μία μελοποίησή του από τον Θάνο Ανεστόπουλο. Ο τίτλος που αναφέρεται είναι «Κοριτσάκι μου», αλλά δεν είμαι σίγουρος αν είναι ο τίτλος που είχε δώσει ο ίδιος ο Ρίτσος, ούτε σε ποια συλλογή είναι δημοσιευμένο.

Μία ανάρτηση μάλιστα των στίχων αυτών συνοδεύει την αναγγελία της καθόδου της Έρης Ρίτσου, του υπαρκτού προσώπου το οποίο ως κοριτσάκι είχε εμπνεύσει τότε αυτό το ποίημα, ως υποψήφιας στις ευρωεκλογές[1].

Είναι φανερό ότι οι σημερινοί Έλληνες γονείς συγκινούνται από τους στίχους του ποιήματος αυτού. Για τα κοριτσάκια δεν ξέρω. Ελπίζω όμως ειλικρινά να μην συγκινούνται. Τι λένε οι στίχοι αυτοί; Συνέχεια →