του Άκη Γαβριηλίδη
Πριν περάσουν 24 ώρες από την προηγούμενή μου ανάρτηση περί «φεμινιστικής μελαγχολίας», προέκυψε ένα περιστατικό που επιβεβαίωνε με τον πιο περίτρανο τρόπο αυτό που ισχυριζόμουν εκεί, δηλαδή ότι η δίψα για «ομολογίες» και «παραδοχές προνομίων» είναι ακόρεστη και ότι, ακόμη και όταν μια τέτοια ομολογία προκύπτει, πάντοτε κρίνεται ανεπαρκής: απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, (και γράφω «απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι» ακριβώς για τον λόγο που θα γίνει αμέσως αντιληπτός), χθες κάποιος άντρας, αγνώστων σε μένα στοιχείων, δημοσίευσε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης μία εκτενή αφήγηση όπου παραδεχόταν ότι, πριν από χρόνια, φερόταν κακοποιητικά στις γυναίκες και μάλιστα σε μία περίπτωση διέπραξε και βιασμό εις βάρος μίας εξ αυτών, αλλά τώρα συνειδητοποιεί πόσο άσχημα φέρθηκε και θέλει να εργαστεί ώστε να μη συμβαίνουν τέτοια φαινόμενα. Την αφήγηση αυτή ανήρτησε στο προφίλ της μία κυρία, εξίσου άγνωστή μου· μετά από λίγες ώρες, άλλες γυναίκες έκαναν μαζικά αναφορές κατά της ανάρτησης και, τελικά, επέτυχαν τη διαγραφή της! Λόγω αυτής της διαγραφής, εγώ δεν έχω άμεση γνώση του περιεχομένου του κειμένου, παρά μόνο όσων έγραψαν άλλοι/-ες γι’ αυτό, εξ ού και οι διατυπώσεις μου είναι κατά προσέγγιση. Έχω όμως άμεση γνώση μίας τουλάχιστον ανάρτησης στην οποία μία -κατά δήλωσή της- φεμινίστρια παραδέχεται ότι η διαγραφή αυτή ήταν πράγματι λογοκρισία και πανηγυρίζει γι’ αυτό. Για την ακρίβεια, το σχόλιο αυτό λέει: «λογοκρίθηκε γιατί είναι τριγκερ και ξεπλένει».
Τρομερό επίτευγμα λοιπόν: χάρη σε αυτή τη λογοκρισία, πετύχαμε να εξαφανιστεί από τον δημόσιο χώρο η Συνέχεια
Nomadic universality 