του Άκη Γαβριηλίδη

Πρόσφατα, στη γνωστή αίθουσα του Βρετανικού Μουσείου, παίχθηκε ακόμη μία παραλλαγή της καθιερωμένης πλέον θρηνητικής τελετουργίας του ελληνικού εθνικισμού, βασισμένη και αυτή στην ηδονή του θρήνου για τον ακρωτηριασμό και τη χαμένη μας πληρότητα της απόλαυσης του αρχαϊκού αντικειμένου. Με ρίγη συγκίνησης, τα ηλεκτρονικά μέσα έσπευσαν να μας ενημερώσουν ότι «Κρητικοί μαθητές τραγούδησαν το Τζιβαέρι μπροστά στην ‘ξενιτεμένη’ Καρυάτιδα στο Βρετανικό Μουσείο».

Σε κανέναν δεν φάνηκε να κάνει εντύπωση η επιλογή του συγκεκριμένου τραγουδιού. Μάλλον όλοι το θεώρησαν απολύτως αρμόζον για αυτό το ιδιόμορφο χατζηλίκι- Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Με τελετουργική ακρίβεια, και με διάφορες φραστικές και διαδικαστικές παραλλαγές, επαναλήφθηκε ακόμα μια φορά και με την παρούσα κυβέρνηση η εθιμικά καθιερωμένη επιτέλεση κατά την οποία η Ελλάδα ζητά/ προτείνει την επιστροφή των μαρμάρων της ζωφόρου του Παρθενώνα στην Αθήνα και το Βρετανικό Μουσείο την αρνείται.

Με την ίδια προβλεψιμότητα, επαναλήφθηκαν και τώρα κατά κόρον στην ελληνική δημόσια σφαίρα διατυπώσεις περί της αυτονόητης κυριότητας των μαρμάρων από «εμάς». Ένα πρώτο πληθυντικό πρόσωπο πανταχού παρόν και μηδέποτε διευκρινιζόμενο: οι Άγγλοι αρνήθηκαν να μας τα δώσουν, παρόλο που σ’ εμάς ανήκουν νομίμως αλλά μας τα είχαν κλέψει, είναι κλεπταποδόχοι, πλιατσικολόγοι κ.λπ.

Το ποια θα είναι η τύχη των μαρμάρων είναι ένα πρακτικό ζήτημα και μπορεί να επιλυθεί έτσι η αλλιώς. Χωρίς να προδικάζει κανείς ή να παίρνει θέση επ’ αυτού, είναι πάντως χρήσιμο να κατανοήσουμε ότι αυτού του είδους η λογική είναι εσφαλμένη, και αυτό έχει

Συνέχεια →