του Άκη Γαβριηλίδη

 Στις πολλές μέρες που κράτησε η περιπέτεια του Νίκου Ρωμανού, σχεδόν μονοπώλησε –δίκην «ολικού κοινωνικού γεγονότος»- τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα. Έτσι, γι’ αυτήν υποστηρίχθηκαν (και εν συνεχεία αντικρούστηκαν) ουσιαστικά όλες οι απόψεις, ώστε δεν μένει να προστεθεί κάτι για την ουσία της υπόθεσης. Είμαστε όμως πλέον στη φάση όπου θα είχε νόημα να σκεφτούμε με περισσότερη ηρεμία πάνω σε όσα γράφτηκαν εν θερμώ.

Θα ξεκινήσω από μία σχετική τοποθέτηση: την πρόταση του Ανδρέα Πετρουλάκη να ζητηθεί μία «δημόσια δέσμευση τιμής» από τον απεργό πείνας. Μια πρόταση, που γι’ αυτήν –όσο και, ακόμη περισσότερο, για την αιτιολογία της- θα άξιζε να χρησιμοποιήσουμε το χαρακτηρισμό που η ίδια αποδίδει στον «κόσμο» όπου κινείται ο Ρωμανός.

Νομίζω ότι στον παράδοξο, παράλληλο κόσμο που κινείται η σκέψη του και η δράση του δείχνει να έχει κάποιου είδους περηφάνια. Ας του ζητηθεί μία δημόσια δέσμευση τιμής απέναντι στην κοινωνία, ότι θα Συνέχεια →

 του Tom McCarthy[i]

Αντιγραφή, απομίμηση, «μετάδοση»: τα θέματα αυτά, που αφορούν τον Ερζέ εξίσου όσο και τον Μπαλζάκ, έρχονται στο επίκεντρο μόλις τεθεί το ερώτημα της προέλευσης του χρήματος. Και η προέλευση αυτή, και για τους δύο, συνδέεται με διακεκομμένες ή συσκοτισμένες οικογενειακές δομές. Για τον Ερζέ αυτό αναπτύσσεται αργά, μέσα από αρκετούς τόμους. Στη Ρωσία έχουμε ψεύτικα εργοστάσια και κρατική ιδιοποίηση του πλούτου (αυτό που φυλάνε τα «φαντάσματα» του γραμμοφώνου είναι ένα μυστικό καταφύγιο γεμάτο με τους θησαυρούς που ο Λένιν, ο Τρότσκι και ο Στάλιν έχουν κλέψει από το λαό), στην Αμερική ψεύτικους αστυνομικούς, απομιμήσεις κάστρων και τράπεζες που ξεπηδάνε σε μια νύχτα καθώς ο πλούτος αναβλύζει από το έδαφος για να τον ιδιοποιηθούν οι μεγάλες επιχειρήσεις (οι εταιρίες πετρελαίου που πετάνε τους Ινδιάνους έξω από τα εδάφη τους για να τα εκμεταλλευτούν). Αν στο Σπασμένο Αυτί η πράξη της πλαστογράφησης φέρνει χρήμα φαινομενικά στον κλέφτη –και σε αυτούς που λήστεψαν τον κλέφτη- και στην πραγματικότητα στον αδελφό του, στο επόμενο άλμπουμ, την Μαύρη Νήσο (το οποίο ο Ερζέ αρχικά σκόπευε να τιτλοφορήσει Les Faux-Monnayeurs, «Οι παραχαράκτες»], το ίδιο το χρήμα είναι πλαστό, τυπωμένο παράνομα με μια μυστική πρέσα στη Σκοτία. Στο επόμενο, το Σκήπτρο του Οττοκάρ, είναι ψεύτικος ο αδελφός, ο οποίος κλέβει την ταυτότητα του δίδυμου αδελφού του, του Εκτόρ Αλαμπίκ, στο πλαίσιο μιας συνωμοσίας που αποσκοπεί να διακόψει τη γραμμή της διαδοχής στο θρόνο της Συλδαβίας, η οποία, όπως μας Συνέχεια →

εισήγηση του Άκη Γαβριηλίδη στο συνέδριο με τίτλο

«Θεσσαλονίκη, πρωτεύουσα των προσφύγων. Οι πρόσφυγες στην πόλη από το 1912 μέχρι σήμερα»

Όπως είναι γνωστό, ο τίτλος του συνεδρίου είναι μία φράση που επινόησε –ή πάντως που έκανε διάσημη- ο λογοτέχνης Γιώργος Ιωάννου, βάζοντάς την ο ίδιος ως τίτλο σε βιβλίο του[1].

Η φράση αυτή έχει γνωρίσει γενικότερη απήχηση, ιδίως στα ΜΜΕ, εφόσον έχει χρησιμοποιηθεί αρκετές ακόμα φορές σε τίτλους ή στο περιεχόμενο διάφορων άρθρων, αλλά και ως τίτλος για μία τηλεοπτική εκπομπή.

Στην παρουσίασή μου, σκέφτηκα να καταπιαστώ με αυτήν ακριβώς τη φράση και με τη γενεαλογία της· να αναρωτηθώ από πού έρχεται, τι σημαίνει, τι μας βοηθάει να φανερώσουμε ή να κρύψουμε, με τι άλλο Συνέχεια →

των Άκη Γαβριηλίδη – Σοφίας Λαλοπούλου

Eπί περίπου 48 ώρες, ένα φάντασμα πλανιόταν πάνω όχι μόνο από την Ευρώπη, αλλά από τον κόσμο ολόκληρο –ή τουλάχιστον τα χρηματιστήρια του κόσμου ολόκληρου: το φάντασμα του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα.

Από τη στιγμή που αναγγέλθηκε ότι πρόκειται να γίνει δημοψήφισμα, χωρίς καν να έχει διευκρινιστεί ακόμα το ερώτημα, προκλήθηκε καθολικός πανικός και φρίκη. Η αναγγελία ακούστηκε σαν «πυροβολισμός στην μέση ενός κονσέρτου» [1]· βιώθηκε σχεδόν ως απρέπεια, ως έλλειψη σεβασμού προς τον συνομιλητή. Εθνικοί και κοινοτικοί αξιωματούχοι, αμερικανικοί οίκοι και Γιαπωνέζοι χρηματιστές, σύνεδροι της G20 και έγκριτοι δημοσιολόγοι, και φυσικά σύσσωμη η αντιπολίτευση στην Ελλάδα, αριστερή και δεξιά, εντός ή εκτός του τότε κυβερνητικού κόμματος (ή του νέου τύπου κόμματος που συνιστούν τα υγιώς σκεπτόμενα ΜΜΕ), συμμάχησαν προκειμένου αρχικά να «φέρουν στα συγκαλά του», και ταχύτατα να οδηγήσουν σε παραίτηση, τον άφρονα, λαϊκιστή και Συνέχεια →