του Άκη Γαβριηλίδη

Τα τελευταία χρόνια, ο Κορνήλιος Καστοριάδης χαίρει ιδιαίτερης φήμης και αναγνώρισης στην Ελλάδα, τόσο όσο ποτέ άλλοτε και πουθενά αλλού.

Ισχυρίζομαι ότι η δημοτικότητα αυτή οφείλεται στο ότι ο συγκεκριμένος στοχαστής μπορεί να διαβαστεί, και πράγματι διαβάζεται, κατά δύο τρόπους, είτε εναλλακτικά είτε σωρευτικά, που και οι δύο καλύπτουν αντίστοιχες έντονες ανάγκες και μια ισχυρή ζήτηση στο εσωτερικό της αγοράς των ιδεών: την ανάγκη να πειστούμε ότι το ελληνικό έθνος είναι κάτι απόλυτα ξεχωριστό, ιδιαίτερο (και φυσικά ανώτερο) σε σχέση με τα άλλα, αφενός, αλλά και αφετέρου ότι αυτή η ιδιαιτερότητα όχι μόνο δεν το απομακρύνει από την «πολιτισμένη Δύση», αλλά ακριβώς αυτή είναι που το κάνει να αποτελεί ουσιώδες τμήμα της –και μάλιστα το ουσιωδέστερο, αυτό που κάνει την Ευρώπη να είναι αυτό που Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Πρόσφατα, η ελληνική βουλή ψήφισε νόμο με τον οποίο ποινικοποιείται μεταξύ άλλων η άρνηση των γενοκτονιών, αλλά και ο «ευτελισμός» τους. Κατά ρητή δήλωση του υπουργού δικαιοσύνης, στην έννοια της γενοκτονίας για τους σκοπούς του συγκεκριμένου άρθρου περιλαμβάνεται ο διωγμός «των Χριστιανών της Ανατολής».

Προσωπικά, δεν συμφώνησα με την ποινικοποίηση αυτή, για τους λόγους που εκτίθενται στη σχετική έκκληση των 152 ιστορικών. Ωστόσο, αυτοί που συμφωνούν και που πρωταγωνίστησαν στην καθιέρωση της διάταξης αυτής, αν θέλουν να είναι συνεπείς με τον εαυτό τους, πρώτο-πρώτο για την παραβίασή της θα έπρεπε να μπουζουριάσουν τον Χρήστο Γιανναρά.

Ο εν λόγω κύριος, αφού επί δεκαετίες τώρα γράφει διάφορες ιερεμιάδες για το «τέλος του ελληνισμού» το οποίο υποτίθεται ότι πλησιάζει, στη γωνία είναι, όλο έρχεται και όλο δεν ήρθε ακόμα αλλά πού θα πάει θα έρθει κάποτε, αντί να βγάλει επιτέλους το προφανές συμπέρασμα ότι η κινδυνολογία του διαψεύσθηκε, προτίμησε να πλειοδοτήσει, να επινοήσει Συνέχεια →