του Άκη Γαβριηλίδη

Με αφορμή την έναρξη λειτουργίας του μουσείου Μπελογιάννη, νεοναζιστές και νεοναζίστριες διαφόρων κομμάτων άρχισαν να ωρύονται σκανδαλισμένοι/-ες ότι, ενώ το μουσείο για τον «αρχισφαγέα τού ΚΚΕ» εγκαινιάζεται, «το σπίτι του Παύλου Μελά στην Κηφισιά, καταρρέει».

Η σύγκριση αυτή είναι μία καλή αφορμή για να αναρωτηθούμε: τι τέλος πάντων έκανε ο Μελάς ώστε να του αξίζει να ανακηρύξουμε «εθνικό μνημείο» ένα εξοχικό σπιτάκι όπου έζησε για κάποιους μήνες, και να δώσουμε το όνομά του σε οδούς σε όλη την Ελλάδα, αλλά και σε έναν δήμο;

Το μόνο που φαίνεται να κατάφερε όσο ζούσε ο Μελάς, ήταν ότι … πέθανε. Κάτι άλλο αξιόλογο Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τη χρονιά που έρχεται, η Θεσσαλονίκη ετοιμάζεται να γιορτάσει τα «εκατό χρόνια από την απελευθέρωσή της».

Για την ακρίβεια, αυτοί που προς το παρόν ετοιμάζονται να τα γιορτάσουν είναι οι επίσημοι και οι αρχές της πόλης, καθώς και οι επαγγελματίες του είδους (υπεύθυνοι πρακτορείων, διοργανωτές εκθέσεων/ συνεδρίων κ.ο.κ.). Ως προς το θέμα μάλιστα αυτό, προέκυψε ήδη μία διαφωνία: ποιες αρχές είναι οι αρμόδιες για τον εορτασμό; Ο δήμος της Θεσσαλονίκης, ή μήπως το σύνολο των τοπικών αρχών του ευρύτερου οικιστικού συγκροτήματος[1];

Πριν όμως τη διαφωνία αυτή, νομίζω ότι υπάρχει ένα βασικότερο ερώτημα που καλό θα ήταν να τεθεί και να συζητηθεί στο δημόσιο χώρο: με ποια ακριβώς έννοια χρησιμοποιείται εδώ ο όρος «απελευθέρωση»; Συνέχεια →