του Βασίλη Παπαστεργίου

Φυσικά και δεν θα κατέβω στο συλλαλητήριο. Όχι μόνο γιατί δεν μου αρέσει να συγχρωτίζομαι με χρυσαυγίτες ούτε γιατί δεν θέλω να τεθώ υπό την περιφρούρηση της “Πατριωτικής Ένωσης Ελληνική Λαϊκή Συσπείρωσις-ΕΛ.ΛΑ.Σ.” του κ. Οδυσσέα Τηλιγάδα, αν και νομίζω ότι αυτοί θα ήταν ήδη επαρκείς λόγοι για κάθε εχέφρονα άνθρωπο.
Εγώ δεν θα πάω για ένα άλλο λόγο. Γιατί δεν συμφωνώ με το αίτημά του.
Είμαι δηλαδή υπέρ της ονομασίας της γειτονικής μας χώρας με το όνομα Μακεδονία ή Συνέχεια →

του Δημήτρη Δημούλη

Θα διατυπώσουμε ορισμένα ερωτήματα που θα καθοδηγήσουν την έρευνά μας για τις εθνικές μειονότητες στο ελληνικό δίκαιο.

Πρόβλημα 1. Έλληνας πολίτης, ομιλητής σε δημόσια συγκέντρωση, δηλώνει: α) «Είμαι Τούρκος γιατί ομιλώ τουρκικά όπως και οι γονείς μου και ανετράφην με βάση τις αξίες του τουρκικού πολιτισμού, πράγμα για το οποίο είμαι υπερήφανος», β) «είμαι μέλος της τουρκικής μειονότητας στην Ελλάδα», γ) «η τουρκική μειονότητα στην Ελλάδα καταπιέζεται».

Πρόβλημα 2. Έλληνες πολίτες ιδρύουν σωματείο με επωνυμία «Προοδευτική Ένωση Τούρκων» και σκοπό τη μελέτη, προαγωγή και διάδοση του τουρκικού πολιτισμού καθώς και την ελληνοτουρκική φιλία.

Πρόβλημα 3. Η Βουλή (των Ελλήνων) ψηφίζει νόμο που ποινικοποιεί τις αναφορές σε ύπαρξη τουρκικής μειονότητας στην Ελλάδα.

Πώς πρέπει να κριθούν αυτά τα συμβάντα από συνταγματικής πλευράς; Οι απαντήσεις δείχνουν πώς ορίζει το ελληνικό δίκαιο την εθνική μειονότητα, ήτοι ποια νομική σημασία της αποδίδει.

Eίναι συνταγματικά δικαιολογήσιμο να απαγορευθεί το σωματείο «Τουρκική Ένωση Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Προς το τέλος τού Surveiller et punir, ο Φουκώ εκτοξεύει μία εκρηκτικών συνεπειών κριτική διατύπωση συνολικά προς τις λεγόμενες επιστήμες του ανθρώπου, υπονοώντας ότι αυτές είναι «γέννημα της φυλακής».

Δύο δεκαετίες αργότερα, ο Αγκάμπεν ήρθε να συμπληρώσει/ διορθώσει την ανάλυση του Φουκώ με τη θέση ότι το κύριο παράδειγμα της νεωτερικής εξουσίας δεν είναι τόσο η φυλακή, όσο το στρατόπεδο.

Ένα από τα αποτελέσματα αυτής της θέσης, όσο και αν δεν το ακολούθησε ο ίδιος ο Αγκάμπεν, ήταν ότι άνοιξε τη βιοπολιτική γραμμή ανάλυσης προς μια αποικιακή διάσταση· διότι το στρατόπεδο επινοήθηκε ως εργαλείο πρώτα στις αποικίες (περίπου ταυτόχρονα στην Κούβα και στη Νότια Αφρική στο γύρισμα από τον 19ο στον 20ό αιώνα) και αργότερα μεταφέρθηκε στις μητροπόλεις.

Οι μετααποικιακές σπουδές, ήδη πριν από την παρέμβαση του Αγκάμπεν, είχαν αναδείξει –και συνεχίζουν να αναδεικνύουν και να τεκμηριώνουν- το βασικό πόρισμα που συνάγεται από αυτή τη μετατόπιση: ότι η αποικιοκρατία, μεταξύ άλλων πραγμάτων, είναι πάντοτε και μία παραγωγή γνώσης, μία ανάπτυξη λόγων. Λόγων για τον άνθρωπο. Δηλαδή είχε πάντοτε την ανθρωπολογία της: συνοδευόταν από μία ταξινόμηση και μελέτη των πληθυσμιακών ομάδων, των διαφορών τους, των χαρακτηριστικών και των κατάλληλων χαρακτηρισμών τους …

Όποιος έχει όλα αυτά υπόψη του, δεν θα δυσκολευθεί καθόλου να βρει τον κατάλληλο χαρακτηρισμό για το έγγραφο που πρόσφατα έγινε γνωστό ότι απέστειλε το Τμήμα Ασφάλειας Κομοτηνής προς το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, με το οποίο Συνέχεια →

Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απόσπασμα από το βιβλίο των Gilles Deleuze-Félix Guattari Capitalisme et schizophrénie 2 : Mille plateaux, Éd. de Minuit, Paris 1980, και ειδικότερα από την ενότητα IV του κεφαλαίου 4 («20 Νοεμβρίου 1923 – Αξιώματα της γλωσσολογίας»), το οποίο βρίσκεται στις σελίδες 127-135. Οι σημειώσεις με αστερίσκο και μέσα σε αγκύλες είναι του μεταφραστή.

Αφού όλος ο κόσμος ξέρει ότι μία γλώσσα είναι μία μεταβλητή ετερογενής πραγματικότητα, τι σημαίνει η αξίωση των γλωσσολόγων να κόψουν και να ράψουν ένα ομογενές σύστημα για να καταστήσουν δυνατή την επιστημονική μελέτη; Το ζητούμενο είναι να εξαχθούν από τις μεταβλητές ένα σύνολο σταθερών, ή να καθοριστούν σταθερές σχέσεις μεταξύ των μεταβλητών (το βλέπουμε ήδη στην αντιμεταθετικότητα των φωνολόγων). Αλλά το επιστημονικό μοντέλο με βάση το οποίο η γλώσσα γίνεται αντικείμενο μελέτης είναι ένα και το αυτό με το πολιτικό μοντέλο με βάση το οποίο η γλώσσα είναι ομογενοποιημένη, συγκεντροποιημένη, τυποποιημένη, γλώσσα εξουσίας, μείζων ή επικρατούσα Συνέχεια →