του Άκη Γαβριηλίδη

Η πρόσφατη τοποθέτηση της Μαρίας Ρεπούση στη βουλή, κατά την οποία «τα αρχαία ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα που δεν θα έπρεπε να διδάσκεται σε όλους τους μαθητές», πυροδότησε μια σειρά τρομερά φορτισμένων αντιδράσεων από μεγάλο αριθμό ανθρώπων αρκετά διαφορετικών μεταξύ τους κατά τα λοιπά (ηλικία, ενασχόληση, φύλο, πολιτική τοποθέτηση κ.ά.).

Ένα κοινό στοιχείο των αντιδράσεων αυτών ήταν ότι ο λόγος τους, ως επί το πλείστον, μύριζε από μακριά εκλογίκευση. Πράγμα που γίνεται φανερό από το ότι σε αυτούς χρησιμοποιούνταν οι πιο διαφορετικές αιτιολογήσεις για να στηρίξουν το ίδιο πρακτικό συμπέρασμα: η άποψη ότι η αρχαία ελληνική γλώσσα (/ γλώσσες) είναι νεκρή (-ές), άλλοτε κρινόταν ως υπεραριστερή εμμονή ή ως «επίδειξη ψευτοπροοδευτισμού», και άλλοτε ως εκσυγχρονιστική προδοσία των γνήσιων αριστερών ιδεών ή «κεντροαριστερό πυροτέχνημα το οποίο έχει σκοπό να αποσπάσει το λαό από τα πραγματικά του προβλήματα»· άλλοτε καταγγελλόταν ως ορθολογιστική προσέγγιση ενός υλικού το οποίο δεν Συνέχεια →