του Άκη Γαβριηλίδη

Μια απ’ τις πιο καθοριστικές στιγμές για την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού τον 20ό αιώνα κατά γενική παραδοχή θεωρείται ότι συνιστά ο Επιτάφιος.

Ας αναλογιστούμε τι συμβαίνει στον Επιτάφιο: ο Θεοδωράκης μελοποιεί μια ποιητική συλλογή στην οποία, από την αρχή ως το τέλος, μιλά –θρηνεί- μία γυναίκα ως γυναίκα, και δη ως μητέρα· και για ερμηνευτή αυτής της μελοποίησης επιλέγει έναν άντρα τραγουδιστή, και μάλιστα έναν τραγουδιστή οποίος τόσο πριν, όσο και μετά το συγκεκριμένο έργο είχε διαμορφώσει μία φυσιογνωμία βασισμένη στην αρρενωπότητα (του Βοτανικού ο μάγκας, Ρολόι κομπολόι, Μια γυναίκα φεύγει …).

Αυτή η queerness, αυτή η «ερμαφρόδιτη», όπως λέγαμε παλιά, συνθήκη, δεν αφορά μόνο τους με στενή έννοια Συνέχεια →