του Άκη Γαβριηλίδη

Με αφορμή το πρόσφατο σημείωμά μου για την «ιδιοφυή περσόνα των ελληνικών ΜΜΕ», έγιναν διάφορες συζητήσεις, κατά τις οποίες ανασύρθηκαν διάφοροι σκελετοί από την ντουλάπα –ή μάλλον από διάφορες ντουλάπες.

Ένας από αυτούς αφορούσε τον κινηματογραφικό κριτικό, δημοσιογράφο και συγγραφέα Βασίλη Ραφαηλίδη.

Οι παλαιότεροι από μας θυμόμαστε τον Ραφαηλίδη για τη γενναία και έντιμη στάση του να υποστηρίξει τη σκηνοθέτρια Φρίντα Λιάππα –και κυρίως την ελευθερία του λόγου και της τέχνης- από την άθλια συκοφαντική επίθεση Σαββόπουλων, Δοξιάδηδων και λοιπού ελληνοχριστιανικού συρφετού περί το 1990.

Προσωπικά, ήδη από τότε είχα την αδιόρατη αίσθηση ότι, άσχετα από την αξιέπαινη πρακτική στάση του, στο μυαλό του είχε λίγο μπερδεμένα τα πράματα, και ότι οι έννοιες και οι θεωρίες που Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν ενίοτε την ικανότητα να σε εκπλήσσουν. Και πάντοτε δυσάρεστα.

Εκεί λοιπόν που όλα τα είχαμε, να σου ξαφνικά σήμερα ένας καταιγισμός συγκινημένων δημοσιευμάτων για … τι νομίζετε; Τη συμπλήρωση … είκοσι χρόνων από το θάνατο της τηλεπαρουσιάστριας Μαλβίνας Κάραλη.

Ασφαλώς το ότι ένας άνθρωπος πέθανε νέος από καρκίνο, είναι δυσάρεστο. Ιδίως για όσους υπήρξαν προσωπικοί της φίλοι.

Είναι όμως πραγματικά ακατανόητο για ποιο λόγο μια τέτοια επέτειος να μνημονεύεται στον δημόσιο χώρο.

Διαβάζοντας τα σχετικά δημοσιεύματα, δεν βρίσκει κανείς κάποια ιδιαίτερη αιτιολόγηση. Π.χ. στο in.gr, ένα ανυπόγραφο άρθρο την ανακηρύσσει στον τίτλο του «την πιο αιρετική και ιδιοφυή περσόνα της ελληνικής δημοσιογραφίας». Στο κείμενο όμως του άρθρου δεν παρατίθεται απολύτως τίποτε που να Συνέχεια →