του Άκη Γαβριηλίδη

Μετά από ενέργειες των λίγων ψεκασμένων μακονομάχων που απομένουν ακόμα στην κοινωνία, το κράτος και το παρακράτος της Ελλάδας, η εισαγγελέας Πρωτοδικών Φλώρινας, όπως δημοσιεύτηκε στον τύπο, άσκησε ανακοπή κατά της απόφασης του Ειρηνοδικείου Φλώρινας με την οποία αναγνωρίστηκε το σωματείο με την επωνυμία «Κέντρο Μακεδονικής Γλώσσας στην Ελλάδα».

Ας αναμένουμε να δούμε και τι θα γίνει στην εκδίκαση της ανακοπής, η οποία έχει οριστεί για αρκετά κοντινή ημερομηνία. Ό,τι κι αν γίνει, όμως, θεωρώ ότι η εξέλιξη αυτή συνολικά συνιστά ένα σημαντικό βήμα μπροστά για την ελληνική δικαιοσύνη ώστε να προσαρμοστεί επιτέλους στην πραγματικότητα και να μην συνεχίσει να διατυμπανίζει υπερήφανα ότι ο γάιδαρος πετάει.

Καταρχάς, το ίδιο το γεγονός ότι ασκήθηκε ανακοπή δείχνει ότι, ακριβώς, υπήρξε μια πρωτόδικη απόφαση, και μάλιστα από το Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Κατά την περίοδο της ελληνικής αντιμακεδονικής υστερίας που ξεκίνησε το 1990 και, ως ένα βαθμό, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, η αλήθεια δεινοπάθησε ίσως περισσότερο και απ’ ό,τι σε περίοδο πραγματικών πολέμων.

Ένα από αυτά τα δεινοπαθήματα είναι και το εξής.

Όπως γνωρίζει ή μπορεί να μάθει ο καθένας που ασχολείται με το ζήτημα, η γλώσσα που μιλιέται στη σημερινή Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας και αλλού στον κόσμο από εθνοτικά Μακεδόνες, λέγεται μακεδονική. Έτσι λεγόταν πάντοτε –όσον καιρό υπάρχει φυσικά, για πριν δεν τίθεται ζήτημα- από όλους ανεξαιρέτως –από όσους και όποτε χρειαζόταν να αναφερθούν σε αυτήν φυσικά, για τους άλλους δεν τίθεται ζήτημα.  Μόνο από το 1990 και μετά, οι Έλληνες εθνικιστές αποφάσισαν ότι το όνομα αυτό δεν τους αρέσει και δεν πρέπει να χρησιμοποιείται. Σύντομα μετά, αποφάσισαν να εκλάβουν την (αρνητική) επιθυμία τους για πραγματικότητα και να ενεργούν σαν το σημαίνον αυτό να μην χρησιμοποιείται όντως, να μην υπάρχει. Και ακόμα αργότερα, σαν να μην είχε Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Ο γλωσσολόγος –και πολιτικός- Γεώργιος Μπαμπινιώτης φαίνεται ότι έχει βαλθεί να αναδειχθεί στον καλύτερο πελάτη αυτού εδώ του ιστολογίου.

Δεν είχα προλάβει να αναρτήσω το προηγούμενο σημείωμα όπου ανασκεύαζα τις ασυναρτησίες του περί «απεύθυνσης», και σήμερα συνέχισε τον ακατάσχετο βομβαρδισμό του επί της κοινής γνώμης μέσω συνέντευξής του στα ΝΕΑ με τον εύγλωττο τίτλο «Η γλώσσα δεν είναι ‘Μακεδονική’».

Όσα λέει εκεί, όπως και ο ίδιος ομολογεί, κατά το πλείστον είναι επανάληψη πραγμάτων ήδη ειπωμένων. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς ποιος ο λόγος να μπαίνει σε αυτόν τον κόπο. Μία εξήγηση που θεωρώ πιθανή (αν και όχι βέβαιη) είναι ότι, με αυτό τον τρόπο, ο ενδιαφερόμενος, έχοντας διαισθανθεί ότι η θέση στην οποία έχει ταμπουρωθεί μέχρι τώρα είναι περικυκλωμένη και μη υποστηρίξιμη, προετοιμάζει το κοινό του για ελιγμούς Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Οι ακαδημίες γενικώς θεωρούνται συνώνυμο της στενομυαλιάς και της συντηρητικότητας, όπως μαρτυρεί και η ύπαρξη του όρου ακαδημαϊσμός. Ειδικά για την Ακαδημία Αθηνών, η οποία δεν έχαιρε ποτέ ιδιαίτερης φήμης και αποδοχής στην Ελλάδα, και πολύ λιγότερο διεθνώς, θα ταίριαζε μάλλον ο όρος σκοταδισμός. Παρά κάποιες δειλές προσπάθειες ανοιγμάτων τα τελευταία χρόνια, το ίδρυμα κάνει ό,τι μπορεί για να επιβεβαιώσει αυτή την κακή φήμη. Με πιο επιτυχημένη συναφώς κίνηση την ανάδειξη ενός πρώην δισκοβόλου και νυν πολιτικού μηχανικού και καθηγητή στατικής και σιδηρών γεφυρών στη θέση του προέδρου της.

Δεν θέτουν κανένα πρόβλημα φυσικά αυτές οι ιδιότητες από μόνες τους. Αυτό που θέτει Συνέχεια →

του Άκη Γαβριηλίδη

Η πλέον πρόσφατη από τις κοτσάνες που συστηματικά γράφει ο εν θέματι συγγραφέας/ επιφυλλιδογράφος στη σχετική στήλη του στην Καθημερινή, αφορούσε την διά ρητορικής ερωτήσεως πρόταση να «επιστρέφαμε στην καθαρεύουσα».

Για το πόσο άνευ νοήματος είναι το ερώτημα, και για το πόσες ανακρίβειες και νοητικές ακροβασίες περιέχει η πραγμάτευσή του, έχουν ήδη γράψει αρκετοί (μεταξύ των οποίων και ο Νίκος Σαραντάκος). Δεν θα ασχοληθώ λοιπόν εδώ με αυτό. Ήθελα μόνο να επισημάνω μία παράπλευρη ωφέλεια που επέφερε το σημείωμα αυτό, μάλλον χωρίς να το συνειδητοποιεί και να το επιδιώκει.

Προσπαθώντας να υπερασπιστεί την καθαρεύουσα, ο κ. Τάκης καταπιάνεται σε ένα σημείο με την εις βάρος της κατηγορία ότι αποτελεί τεχνητή γλώσσα. Για να αποσείσει την κατηγορία, ο συνήγορος Συνέχεια →