του Άκη Γαβριηλίδη

Είναι γενική διαπίστωση ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5^ης Ιουλίου υπήρξε μία στρατηγική ήττα για το χώρο του «ακραίου κέντρου», δηλαδή για τον πολιτικό και ιδεολογικό χώρο του αντι-αντιμνημονίου. Όπως προκύπτει από αρκετές αναρτήσεις που έχουν γίνει μέχρι τώρα σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τον όρο αυτό νοούμε ένα σύνολο από εκπροσώπους των υποτιθέμενων ακαδημαϊκών ή/ και δημοσιογραφικών «ελίτ» που άρχισε να συγκροτεί την ενότητά του την περίοδο των Αγανακτισμένων μέσα από την κριτική της «βίας» και του «ανορθολογισμού» που υποτίθεται ότι χαρακτήριζαν τις κινητοποιήσεις της ελληνικής κοινωνίας, (και την ίδια την ελληνική κοινωνία συνολικά), και εν συνεχεία μέσα από την αντιπολίτευση προς τον ΣΥΡΙΖΑ ήδη πριν αυτός γίνει κυβέρνηση.

Ισχυρίζομαι ότι η αποτυχία αυτή δεν είναι μόνο πολιτική, αλλά και αναλυτική. Αυτό που αποδείχθηκε ανεπαρκές δεν είναι μόνο μία τακτική, αλλά τα ίδια τα εργαλεία μέσα από τα οποία ο χώρος αυτός σκεφτόταν και οργάνωνε την πραγματικότητα στο μυαλό του.

Αυτό θα μπορούσαμε να το εκφράσουμε και ως εξής: τη στιγμή που κατηγορούσαν τους αντιπάλους τους (τους «αντιευρωπαϊστές», όπως τους ονόμαζαν) για «δογματικές αγκυλώσεις» και «εμμονές», οι ακροκεντρώοι δημοσιολογούντες ασκούσαν οι ίδιοι πολιτική με βάση μόνο την ιδεολογία, και μάλιστα μια υπερ-ιδεολογικοποιημένη και εξιδανικευμένη εκδοχή για το τι είναι η «Ευρώπη».

Στο σημείο αυτό, είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε ότι μεγάλο μέρος των ακροκεντρώων-ευρωπαϊστών, στα νιάτα τους, τις δεκαετίες του 70 και του 80, υπήρξαν μέλη τού ΚΚΕ Εσωτερικού. Ένα Συνέχεια →