της Γκιζέμ Σαιζέν

Στην πολιτική φιλοσοφία των Ντελέζ και Γκουατταρί, η αρχή [principle] του κράτους –την οποία αποκαλούν «μορφή κράτος»- εμφανίζεται ως μια αφηρημένη μηχανή που λειτουργεί μέσα από διαφορετικές συγκεκριμένες εκδηλώσεις στην ιστορία. Οι «πολεμικές μηχανές» κηρύσσουν τον πόλεμο στην ίδια την αρχή του κράτους και αναγκαία λειτουργούν πάντοτε έξω από το κράτος· άρα, οφείλουν να αντισταθούν στην κρατική αιχμαλώτιση [capture] με όλα τα διαθέσιμα μέσα. Πράγματι, ένα από τα βασικά ερωτήματα για την πολιτική φιλοσοφία των Ντελέζ και Γκουατταρί ήταν: «Πώς η πολεμική μηχανή αποφεύγει τον κρατικό μηχανισμό αιχμαλώτισης;». Παράλληλα προς αυτό, με ενδιαφέρει το ζήτημα της δυνατότητας μιας επαναστατικής πολεμικής μηχανής που να τοποθετείται απέναντι όχι μόνο σε συγκεκριμένες εκδηλώσεις της μορφής κράτος, αλλά και στην ίδια την αρχή του κράτους, και που επίσης ξέρει πώς να αντιμετωπίζει την εμφάνιση της μορφής κράτος μέσα στους κόλπους της. Τι είδους επαναστατικό κίνημα θα μπορούσε να φτιαχτεί που να είναι απαλλαγμένο τόσο από τις καταπιεστικές αρχές της μορφής κράτος, όσο και από τις φαντασιώσεις που συνδέονται με αυτή; Η τέχνη υπήρξε ο Συνέχεια →

της Σάρα Χαλίλ

Καθώς οι εικόνες και τα βίντεο από τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις του Λιβάνου κατακλύζουν τις πλατφόρμες των κοινωνικών μέσων, κάποια ΜΜΕ και επιφανείς προσωπικότητες του αραβικού κόσμου υφίστανται κριτικές για το ότι αντικειμενοποιούν τις διαδηλώτριες αυτού του κινήματος.

Δημόσια άρθρα και σχόλια σε κορυφαίες ημερήσιες εφημερίδες, αλλά και πρωταγωνιστές της αραβικής πολιτικής ελίτ, έχουν διατυπώσει κρίσεις για την εμφάνιση των γυναικών που συμμετέχουν στις διαμαρτυρίες. Ένα κύμα καταδίκης χαρακτήρισε αυτές τις κρίσεις σεξιστικές και δηλωτικές των έμφυλων ανισοτήτων στην περιοχή.

Την Τρίτη, η σαουδαραβική εφημερίδα Okaz κάλυψε τα γεγονότα στο κεντρικό της άρθρο με τον τίτλο «Λιβανέζες κούκλες: Όλες οι όμορφες γυναίκες είναι επαναστάτριες».

Το ίδιο το άρθρο ήταν ουσιαστικά ένα μοντάζ με φωτογραφίες από τις διαδηλώτριες που Συνέχεια →