του Άκη Γαβριηλίδη

Στη συνδυασμένη επίθεση κατά του Δημήτρη Παπανικολάου που έχει εξαπολυθεί από το φιλολογικό κατεστημένο της Ελλάδας (και της Κύπρου) μέσα από τις στήλες των δύο ελληνόφωνων Reviews of Books, είναι πολύ φανερό ότι συμπλέκονται δύο καταρχήν ανεξάρτητα μεταξύ τους θέματα. Το ένα είναι το θέμα των ενεργειών ή παραλείψεων του Ιδρύματος Ωνάση και της διαχείρισης του Αρχείου Καβάφη· το άλλο είναι το καψόνι των «παλιοσειρών», (που τείνει να προσλάβει διαστάσεις δολοφονίας χαρακτήρα), απέναντι στον νέο που έχει το θράσος να διατυπώνει δικές του απόψεις χωρίς να σέβεται τις «νόμιμες οδούς» ανάδειξης, χωρίς προηγουμένως να τους ρωτάει και να τους απευθύνει τον δέοντα λιβανωτό.

Ασχέτως όλων αυτών, όμως, στα οποία ίσως επανέλθω κάποια άλλη φορά, προέχει να σημειώσουμε ότι η επίθεση αυτή, ως εκ της έκτασης και του εύρους της, εμπεριέχει μία ξεκάθαρη και αρκετά λεπτομερή φαντασίωση (όπου ως «φαντασίωση» δεν νοείται κάτι ονειρώδες που αντιτίθεται προς την πραγματικότητα, αλλά μία δομή της επιθυμίας). Στο λόγο των καβαφιστών –και προς θεού όχι cavafistas- αφθονούν οι ψόγοι και οι υποδείξεις Συνέχεια →